In het kader van de Zelda week bij Daily Nintendo het tweede deel van de geschiedenis van The Legends of Zelda. Kreeg je in het eerste deel de eerste acht Zelda games voorgeschoteld, nu de historie vanaf Four Swords Adventure tot en met A Link Between Worlds. Enjoy. Van laatstgenoemde game komt aan het eind van de Zelda week een uitgebreide review.
Four Swords Adventure.
Four Swords Adventure week enigzins af van zijn voorgangers doordat je deze keer met vier Link’s speelde die ieder een ander gekleurd pakje aan hadden waardoor je beter kon zien met welke Link je nu speelde. De enige Gamecube-game die goed gebruik wist te maken van de connectivity mogelijkheden van de kubus. Je kon met vier spelers tegelijk spelen als je allevier een linkkabel had én ook nog allemaal een Gameboy Advance. Dat was best een behoorlijk nadeel, want wie heeft toevallig vier vrienden die allemaal een GBA hebben?! Maar desondanks was het een mooi spel, al was de vrijheid om door de wereld te reizen nogal beperkt. Maar gek genoeg paste het precies bij deze game en ook de single-player modus was goed te spelen, al was het met vier gamers natuurlijk veel mooier als je kon samenwerken. Of elkaar tegenwerken, wat ook erg lollig was.
Intro
Muziek
Gameplay
The Minish Cap.
Met deze GBA titel, uitgebracht door Capcom sloeg Nintendo weer een andere weg in qua gameplay, een meer cartoony stijl, wat wonderlijk goed werkte. In The Minish Cap kreeg Link te maken met de Minish, een piepklein volkje die alleen gezien kon worden door kinderen. Dus je raadt het al: Link moest regelmatig switchen tussen zijn eigen wereldje en dat van de kleine kabouters. Wat deze game een extra tintje gaf was het samenvoegen van Fusion stones. Als je die ‘fuseerde’ kwamen er kistjes en deurtjes tevoorschijn waardoor je steeds verder kon komen in het spel.
Intro
Muziek
Gameplay
The Wind Waker.
Het buitenbeentje van de Zelda-serie was de Wind Waker zeker. De cartoony graphics werden niet door alle fans gewaardeerd en The Wind Waker was een beetje te snel uitgebracht waardoor de game nooit helemaal ‘af’ leek te zijn. Maar mij sprak die stijl zeker aan. Vooral de duidelijke emoties van Link waren bijna lief om te zien. De puzzels en sidequests waren als vanouds van hoge kwaliteit. Vorige maand is The Wind Waker opnieuw uitgebracht in HD voor de Wii U.
Intro
Muziek
Gameplay
Phantom Hourglass & Spirit Tracks.
Vervolgens kwam Phantom Hourglass op de markt. Een game die goed gebruik maakte van de DS-mogelijkheden dankzij het touchscreen en de dubbele schermen. Een totaal andere gameplay omdat je het spel volledig speelde door middel van het touchscreen. Ik had eerlijk gezegd mijn twijfels of het zou werken maar Phantom Hourglass bleek prima bespeelbaar met de stylus waarmee je niet alleen Link in alle richtingen kon laten lopen maar ook bijvoorbeeld de boomerang in een bepaalde richting kon sturen door met het pennetje over het scherm te bewegen. Phantom Hourglass speelde zich deels af (net als The Windwaker) op zee, maar ik had niet één keer het idee dat ik doelloos ronddobberde in dat wonderlijke bootje die je ook nog kon upgraden met sterkere wapens en items. De game haalde naar mijn gevoel niet echt het niveau van ‘Links Awakening’ maar er was genoeg te beleven om het nog eens uit de kast te plukken. Alleen het herhaaldelijk terug keren in die toren vond ik behoorlijk storend en het haalde het plezier om te spelen enigzins naar beneden.
Spirit Tracks speelde precies zoals Phantom Hourglass, maar deze keer mocht Link voor treinmachinist spelen. Door in dungeons bosses te verslaan kwamen er steeds meer spirit tracks tevoorschijn waardoor Link telkens een stapje verder kwam in de game om bij de bad guy te komen om hem vervolgens in mootjes te hakken. Ook Spirit Tracks maakte gebruik van het touchscreen om Link door het spel te manoevreren, deze keer mocht je zelfs in de mic blazen om bepaalde gebieden te bereiken en geheime deuren te unlocken. Dit systeem werkte helaas niet altijd effectief, waardoor ook hier de vaart eruit werd gehaald, plus het feit dat je bijna niet op het scherm kon kijken terwijl je blaasde. Jammer, maar verder leuk om te spelen met zoals altijd weer briljante puzzels en dungeons.
Phantom Hourglass
Phantom Hourglass intro
Phantom Hourglass muziek
Phantom Hourglass gameplay
Spirit Tracks
Spirit Tracks intro
Spirit Tracks muziek
Spirit Tracks gameplay
Twilight Princess.
Dit was toch het mooiste deel uit de serie qua graphics en gameplay, maar wordt nog steeds gezien als de ‘opvolger’ van OoT omdat de gameplay erg overeenkwam. Een geweldig idee om Link in een duistere sfeer te laten reizen door een wereld die er grauw en somber uitzag. In het spel veranderde Link regelmatig in de gedaante van een wolf om het geheim te achterhalen van Midna, de soms irritante, maar toch behulpzame Twilight Princess.
Intro
Muziek
Gameplay
Skyward Sword.
De game welke mij het meest teleurgesteld heeft qua gebruik van de controller, of beter gezegd; de Wii remote plus. Het idee was erg innovatief en bracht een nieuwe manier van spelen, waar je veel meer bij betrokken leek omdat je letterlijk met je Wii remote moest zwiepen en zwaaien op een precieze manier waardoor het Master Sword echt centraal stond. De gameplay en puzzels waren briljant en ik heb Skyward Sword met veel plezier gespeeld. Maar ik blijf toch ouderwets zeuren dat ik een Zelda game liever speel met een controller. Nu ben ik zeer benieuwd welke ervaring Zelda U zal geven als ik met de Gamepad de game zal beleven.
Intro
Muziek
Gameplay
