[REVIEW] Metropolis: Lux Obscura

Metropolis: een stad vol criminelen en strippers.

Metropolis: Lux Obscura is een puzzelgame in de stijl van een film noir. Een film noir wordt het meest gekenmerkt door de oude Hollywood misdaadfilms uit de jaren ’30 en ’40 van de vorige eeuw. Ontwikkelaar Ktulhu Solutions heeft deze stijl toegepast met het Match 3 game-genre. In deze game kruip je in de huid van Jon Lockhart, een onschuldig persoon die jaren in de gevangenis heeft gezeten voor moord.

Jon Lockhart is het hoofdpersonage van Metropolis: Lux Obscura. Hij zat vast op de moord voor een vriend, maar hij is nu weer een vrij man. Hij keert terug naar de stad waar het allemaal was begonnen. Jon gaat opzoek naar de hoofdgetuige, maar nu blijkt dat deze is overleden. In de stad ontmoet hij nieuwe, maar ook oude vrienden. Hij zoekt de waarheid en loyaliteit, maar vindt alleen verraad, drugsdealers en de criminele wereld.

Niet geschikt voor de jongere spelers

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: de game bevat naaktheid. Als je hier niet tegen kan, is het verstandig om de game niet te halen. In het spel zitten namelijk een stripclub en verschillende pikantere scènes. Deze scènes geven niet zo zeer meerwaarde en hadden best overgeslagen kunnen worden. Hoewel dit natuurlijk niet het grootste gedeelte van de game is, kan men zich hier wel aan storen.

Oogt prachtig

De art in Metropolis: Lux Obscura is werkelijk prachtig. Er zijn vier verschillende eindes en elk einde heeft dus ook een andere route. Hierdoor zijn er wel honderden tekeningen gemaakt om het verhaal tot stand te brengen. De stripboekachtige plaatjes bevatten weinig animatie, maar de art zelf is indrukwekkend. Je kan merken dat de tekenaars echt hun best hebben gedaan om dit zo mooi tot zijn stand te laten komen.

De stemacteerwerk voelt erg natuurlijk aan. Het is ook op te vallen dat de acteurs echt in hun personage zitten. Het enige minpunt is dat soms de tekst eerder werd gezegd dan je het kon lezen. Hierdoor kunnen sommige mensen het gesprek minder goed begrijpen.

Een typische match-three

De puzzel-segmenten zijn typische match-three gedeeltes. In deze segmenten krijg je een rooster met verschillende icoontjes. Zo heb je vecht-icoontjes om aan te vallen, kan je jezelf genezen en zijn er politie-icoontjes. De laatste hiervan moet je ontwijken, deze brengen namelijk schade toe. Per tegenstander hangt het ervan af hoe vaak je mag aanvallen tot zij mogen aanvallen. Dit is best leuk om te doen, maar eigenlijk ben je afhankelijk van geluk. Als je een vier of vijf combinatie krijgt, is dit veel krachtiger dan een als je een rij van drie hebt.

Sommige potjes zijn dus erg gemakkelijk, andere lastig. Gelukkig kan je een potje wel snel opnieuw proberen, met de hoop dat Vrouwe Fortuna aan jouw zijde is. Ik had zelf liever meer gebalanceerde gevechten gezien. Het is immers nu hopen op goede combinaties dan zelf kijken wat handige zetten zijn. Na elk gevecht kun je een speciale power-up kiezen, zoals een effect dat zorgt voor minder politie-icoontjes of dat aanvallen sterker worden.

Uitgespeeld en nu?

Helaas is de game van korte duur en heb je na een een paar uur je eerste einde gehaald. Daarna moet je opnieuw beginnen en kun je al een heleboel van deze tekeningen overslaan. Hierdoor verkort je de gameplay en heb je in een middag de game uitgespeeld. Hierna heeft de game ook geen replay-waarde meer en dat is erg jammer. Een modus waar je moet proberen om het tegen zoveel mogelijk tegenstanders op te nemen zou leuker en uitdagender zijn geweest.

Conclusie

Metropolis: Lux Obscura is een prachtig ogende game, maar kent zo zijn tekortkomingen. De puzzel-segmenten zijn voornamelijk gebaseerd op geluk, waardoor je soms een level snel haalt en soms op het nippertje. De verhaallijn is interessant en mede door het goede acteerwerk komt het realistisch over.

+ Oogt werkelijk prachtig
+ Voice acting voelt natuurlijk
+ Hoewel de stripclubs wel oké zijn…

– … waren de seksscènes overbodig
– Het hangt van het lot af
– Lage replay-waarde

Cijfer: 6,5