Een dubbele portie aan strategische oorlogvoering.
De rivaliteit tussen SEGA en Nintendo was in de jaren ’90 sterk merkbaar. Vooral hun twee mascotteseries, Sonic the Hedgehog en Super Mario, speelden hierin een grote rol. Dit zijn echter niet de enige series met een duidelijke tegenhanger. In 1990 bracht Nintendo de eerste game in de nu legendarische Fire Emblem-serie uit. In deze strategische RPG bestonden legers – in tegenstelling tot andere games in het genre – uit volledig uitgewerkte personages. Eén jaar later werd het door Masaya Games ontwikkelde Langrisser uitgebracht voor de SEGA Mega Drive. Deze game nam een soortgelijke aanpak: een strategische RPG met een levendige cast personages.
De eerste Langrisser heeft een aantal vervolgen gehad, maar heeft nooit de bekendheid vergaard van zijn tegenhanger bij Nintendo. De serie raakte een beetje in vergetelheid, terwijl Fire Emblem inmiddels ongekende populariteit kent. Nu, 30 jaar na de release van het origineel, brengt Masaya Games nieuw leven in de serie met de HD-remaster van de eerste twee games op onder andere Nintendo Switch. Weten deze vergeten klassiekers ons nog te overtuigen?
Tactisch denken 101
Als je bekend bent met Fire Emblem, zal je redelijk snel Langrisser onder de knie krijgen. Je hebt verschillende personages op een gerasterd veld staan, die je elke beurt allemaal beweegt. Na het bewegen, kunnen ze een aanval doen op een vijandelijk personage, zolang deze binnen je bereik is. Zwaarden en lansen hebben een bereik van één vakje, maar pijl en boog en sommige magische soldaten kunnen van een verdere afstand schade aanrichten. Een aantal personages hebben ook toegang tot magie, maar dit kunnen ze alleen gebruiken als ze niet bewegen in die beurt. Magie is zeer uiteenlopend en kan grote groepen aanvallen, je leger sterker maken of het vijandelijk leger verhinderen. Deze magie gebruikt Magic Points, die alleen worden aangevuld aan het einde van een gevecht of als je personage een level-up doormaakt tijdens de strijd. Door in levels te stijgen, worden je strijders sterker en krijgen ze Class Points. Als ze genoeg van deze punten verzamelen, kunnen ze van klasse veranderen. Klassen zijn te vinden in de Class Tree, die zich in verschillende richtingen vertakt. Op deze manier heb je veel vrijheid over hoe je je leger vormgeeft, al is het vaak wel duidelijk dat personages een bepaalde sterkte en zwakte hebben.
Hoewel Langrisser dus net als Fire Emblem gebruik maakt van volledig uitgewerkte personages – in het spel Commanders genoemd – op het slagveld, zal het grootste deel van je leger bestaan uit huurlingen. Voor elk gevecht moet je een bepaald bedrag uitgeven om je personages te versterken met een handjevol generieke strijders. De huurlingen zijn eigenlijk een verlenging van de commandanten, nu alle vaardigheidspunten die zij verzamelen automatisch naar de commandanten gaan. Het is echter niet verstandig deze huurlingen naar alle uithoeken van de kaart te laten rennen, nu ze een stuk zwakker zijn als ze niet naast hun commandant staan.
Dit systeem werkt over het algemeen heel goed, want je tegenstanders hebben deze huurlingen ook tot hun beschikking. Op die manier moet je goed spreiden welke personages je wie laat aanvallen. Hierbij komt ook nog een soort wapendriehoek, waarbij bepaalde klassen sterker zijn tegen bepaalde tegenstanders, en zwakker tegen andere. Het gevechtsveld kan echter wel een beetje rommelig worden door de hoeveelheid personages en je moet elke beurt iedereen los van elkaar bewegen, wat soms neerkomt op meer dan twintig personages. Er is een automatische vechtoptie voor huurlingen, maar deze doen niet altijd wat je wil. Een ander klein puntje van kritiek is dat je eigen leger redelijk snel behoorlijk sterk is. Veel gevechten zijn hierdoor redelijk makkelijk te winnen. Met het ontbreken van een permadeath uit veel andere strategische games maakt het ook niet uit of je soms een commandant verliest in de strijd, deze keert het gevecht daarna weer terug.
Terug naar oude tijden
Het verhaal van zowel Langrisser I als II is niet bepaald memorabel. Hier is goed te merken dat we het hebben over games van 30 jaar oud, want hoewel de verhalen niet slecht zijn, zijn ze wel erg simpel. Centraal in het verhaal staat prins Ledin, wiens kasteel op een dag wordt aangevallen door een kwaadaardig rijk. Het doel van dit rijk is het verkrijgen van het legendarische zwaard, Langrisser. De games hebben beide wel vertakkende paden in het verhaal. Vooral in Langrisser II is dit erg goed uitgewerkt, waar je je kan aansluiten bij drie verschillende fracties om zo een ander verhaal te krijgen. Dit is erg fijn voor de herspeelbaarheid, nu je de game vanuit verschillende perspectieven kan beleven. Elk verhaal duurt tussen de tien en vijftien uur om uit te spelen, waardoor het zich goed leent om meerdere keren te spelen.
Simplistisch, maar effectief
De grafische stijl van de game doet erg denken aan de mobiele game van Langrisser en Fire Emblem Heroes. Het zal echt van persoon tot persoon verschillen of je vindt dat dit de beste stijl is voor een console-game. Persoonlijk vind ik de stijl erg strak voor de personages, maar de achtergronden voelen vaak een beetje levenloos. Dit komt ook omdat veel gevechten zich op simpele, uitgestrekte velden afspelen. De personages hebben allemaal een modern redesign gekregen voor de remake en hun artwork ziet er erg mooi uit. Fans van de serie die de oude stijl missen, kunnen wisselen naar de originele versies van de personages en achtergronden. Verder is de game netjes afgewerkt en zijn de menu’s duidelijk en strak vormgegeven en loopt de hele game op een soepele 60 frames per seconde. De muziek is een van de sterkere punten van de game naar mijn mening. De rockachtige muziek is catchy en geeft het gevoel van een grote strijd. Het stemacteerwerk is ook van goede kwaliteit, waarbij de Japanse stemacteurs goed de emoties van de personages overbrengen. Mensen die hopen op Engelse stemmen, moet ik teleurstellen; de game is alleen voorzien van Japanse stemmen.
Conclusie
Ondanks kleine tekortkomingen in het verhaal heb ik erg genoten van Langrisser I & II. De gameplay is diepgaand genoeg zodat je niet hersenloos personages over de kaart verplaatst, maar ook niet te moeilijk zodat beginners niet door de game heenkomen. Met de vertakkende verhalen ben je ook wel even zoet voordat je alles hebt gezien dat beide games je te bieden hebben. Ik kan de game zeker aanraden voor fans van strategische RPG’s of mensen die hier graag kennis mee willen maken.
Een game die ik gemist blijkbaar heb, wist niet eens dat deze er was, lijkt me een hele leuke game. Mooie review.