[Review] AKAIITO & AOISHIRO HD Remaster – Een echte yuri-klassieker

Bijna twintig jaar geleden maakte Japan kennis met AKAIITO en later met het vervolg AOISHIRO. Deze twee adventure-games zijn uitgegroeid tot echte klassiekers in het genre. Met de horror-elementen, de vele keuzemomenten en daardoor vele slechte eindes is het anders dan dat we vandaag de dag gewend zijn. Het is ook absoluut geen visual novel die je simpel uitspeelt. Het Westen ontving de games niet. Wel ontstonden er in de loop der jaren fantranslations, maar een officiële Engelse vertaling ontbrak tot nu. Daar heeft uitgever SUCCES dit jaar verandering in gebracht door van beide games een HD-remaster uit te brengen met Engelse vertaling. Over de kwaliteit van de games valt niet te twisten, want dat zit wel goed. Maar is de vertaling en de HD-remaster goed uitgevoerd? Je leest het in deze review.

Klassieker

AKAIITO en AOISHIRO vormen een duologie en zijn zogeheten sister-games. Ze spelen af in hetzelfde universum en vertonen qua gameplay en thematiek overeenkomsten. Het is wel aan te raden om het op volgorde te spelen vanwege de verbeteringen in AOISHIRO. Ik vond AKAIITO wat meer verouderd aanvoelen en zou ze daarom gewoon op volgorde spelen. Andersom is mogelijk, want er is niet een noodzaak voor het verhaal om het in de juiste volgorde te spelen.

Tevens is een guide aan te raden. Normaal gesproken zijn visual novels makkelijk zonder guide te spelen. Ja, er zijn keuzemomenten in visual novels, maar die zijn relatief schaars. In deze twee games voel je op dat vlak de ouderdom. Het is nog in de stijl van adventure-games en dat betekent een overdaad aan keuzes. Daarbij dan de ruim twintig slechte eindes in AKAIITO en nog veel meer in AOISHIRO en je weet wel dat het niet gemakkelijk is om bij het echte einde te komen.

En dan is er niet eens gelijk één echt einde. Je moet van verschillende routes tot het echte einde komen voordat je alles hebt gezien. In AKAIITO zijn er bijvoorbeeld vijf routes met een goed einde. Om het nog lastiger te maken zijn niet gelijk alle routes toegankelijk. Je speelt routes vrij door specifieke routes uit te spelen. Al met al best lastig om zelf uit te vinden.

Moeilijker dan verwacht

Nu denk je misschien: “Je merkt toch wel gelijk na een keuze of het tot een slecht einde leidt of niet?” Daar kan ik vrij duidelijk in zijn, het antwoord is “nee, dat merk je niet”. Na een keuzemoment merk je namelijk regelmatig niet gelijk of het de juiste keuze is geweest. Daar kom je soms pas vele keuzes of uren later achter. Het voelt als een hele opgave om zelf de juiste keuzes te maken. Het mogen dan visual novels zijn, maar ze zijn relatief moeilijk om te spelen. Veel opslaan en steeds een nieuwe savefile bij een keuzemoment was mijn manier om er mee om te gaan. Toch blijf ik een guide verkiezen boven het zelf uitvogelen. Ik speel een spel voor het verhaal en houd niet enorm van de trial-and-error waar je in deze games mee te maken krijgt.

Wel moet ik er een kanttekening bij plaatsen. Deze versie is een licht opgepoetste versie van het origineel. Als je dan nagaat hoe in die tijd de games waren, dan is de moeilijkheidsgraad niet eens zo gek. Het kwam toen vaker voor dat games lastig waren en het was toen nog niet zo gestroomlijnd als dat de huidige visual novels zijn. Het is dus iets om rekening mee te houden, maar aan de andere kant blijft het wel trouw aan het origineel. Persoonlijk ben ik blij om het origineel ervaren te hebben. De game is zo bedoeld en zo wil ik het dan ook spelen.

Als compromis had het mooi geweest als je de keuze kreeg tussen de originele versie en een versie met wat meer begeleiding. Vooral wat begeleiding om te begrijpen hoe je zelf tot de echte eindes komt, zou net dat zetje kunnen betekenen voor mensen om deze games wel een kans te geven.

Mysterie

Gelukkig maakt het verhaal veel goed. In beide games staan mysterie, Japanse cultuur, symboliek en liefde tussen vrouwen centraal. Ik zei het al in het begin: “Over de kwaliteit valt niet te twisten.” De opbouw en manier van vertellen is ijzersterk in beide games. Persoonlijk vind ik AKAIITO nog het leukste, omdat dat mijn eerste kennismaking was met deze duologie. Het heeft daarom gelijk een speciaal plekje in mijn hart veroverd.

Daarnaast kan je de games zeker tragisch noemen. Bloedvergieten komt erin voor en door de vele slechte eindes voelt het allemaal tragisch aan. Maar wanneer het dan lukt om iedereen in leven te houden, dan voel je wel echt voldoening.

Echter vond ik het wel lastig om door de game heen te komen, zelfs met guide. Beide spellen zijn namelijk overladen met Japanse cultuur en verwijzingen naar het Japanse schrift. Ze proberen dan bepaalde woorden uit te leggen, maar dat is amper te volgen zonder kennis van het Japans. Datzelfde gevoel had ik bij de mythologie en Japanse cultuur in de verhalen. Je moet er voldoende van weten, of bereid zijn het ter plekke op te zoeken, want anders mis je zoveel diepere lagen in het verhaal. Daar komt ook de symboliek om de hoek kijken. In en tussen de twee spellen zijn veel tegenstellingen te vinden. Elk dingetje staat wel symbool voor iets. Als voorbeelden heb je de maan, het water en oni’s.

Middelmatige vertaling

Juist als je de symboliek wilt kunnen begrijpen is het van belang dat de vertaling correct is. Helaas laten de games daar wat steken vallen. De Engelse vertaling is middelmatig tot slecht. Regelmatig passen teksten niet in een tekstvakje, waardoor de rest in een volgend vakje staat. Natuurlijk is dat niet altijd erg. Echter wanneer het midden in een zin gebeurt of dat het slechts om een enkel woord gaat, dan is dat erg hinderlijk. Je kan dan niet lekker doorlezen en wordt uit de flow gehaald.

Het ergste is dat de vertaling totaal geen recht doet aan het Japans. Het Japans is net poëzie en het Engels een vertaling door een kind. Er wordt regelmatig naar ‘she’ verwezen terwijl er ‘he’ bedoeld wordt. Ook uit de context kan je niet altijd halen wie er bedoeld wordt. Dat komt doordat er in AKAIITO zowel een man als een vrouw Kei heten. Dat is dus verwarring alom als er naar het verkeerde geslacht verwezen wordt. Daarbij komt het woordgebruik wat raar over. Woorden die missen of slechtlopende zinnen. Het is gewoon niet waar je op hoopt als zo’n klassieker eindelijk een officiële Engelse vertaling krijgt.

Daarentegen is de prijs er wel naar. AKAIITO en AOISHIRO kosten per stuk €11,50 in de Nintendo eShop. Liever had ik er wat meer voor betaald als dat ten goede zou komen aan de vertaling. En alsnog ben ik ondanks de tegenvallende vertaling wel echt blij dat ik deze duologie eindelijk in het Engels heb kunnen spelen. Een stukje geschiedenis die nu op moderne apparatuur in het Engels te spelen is doet het altijd goed bij mij. Alleen daarom zouden deze games een 10 krijgen, maar we moeten wel objectief blijven. De games hebben helaas niet de liefdevolle behandeling gekregen die ze wel hadden verdiend.

Animaties

De animaties en beelden in beide games zijn echt prachtig. Ik had een veel ouderwetsere uitstraling verwacht en dit overtrof dus mijn verwachtingen. Het mag dan bijna twintig jaar uit zijn, maar het kan nog steeds heel goed mee. De relaties tussen de vrouwen, de gesprekken en de gevechten worden allemaal prachtig in beeld gebracht. Het zijn niet alleen statische beelden, maar ook bewegende en dat versterkt toch wel de beleving. Het enige waar je aan merkt dat het wat ouder is, is dat de beeldverhouding verschilt met wat we tegenwoordig hebben. Daarom heb je balken aan beide zijdes van het scherm.

Beide games zijn volledig in het Japans ingesproken. De stemmen passen bij de personages en zijn van goede kwaliteit. Nog een laatste rarigheid waaruit de Japanse overheersing blijkt. Er is een woordenboek in de games waar ze termen uitleggen. Nu zou je verwachten dat dat op alfabetische volgorde gesorteerd is, maar het blijkt volgends de Japanse manier gesorteerd te zijn. Dat maakte het voor mij nogal lastig om de woorden te vinden, omdat ik geen flauw benul heb van welke Japanse klank bij een bepaalde term hoort.

Conclusie

AKAIITO HD Remaster is samen met zijn sister-game AOISHIRO HD Remaster een klassieker in het visual novel genre. De games bevatten allebei vele keuzemomenten en dus slechte eindes, waardoor ze niet gemakkelijk te spelen zijn. Toch weet het goede verhaal te overtuigen en is het het spelen waard. Helaas is de Engelse lokalisatie niet zo goed als gehoopt. Zelfs met de slechte vertaling is het voor iedereen die nieuwsgierig is naar deze games een aanrader. Een betere optie om deze games te spelen is in het Japans als je de taal machtig bent en anders is het Engels een goede tweede om toch nog de games in het “Girls Love”-genre te ervaren.

DN-score: 7,0