[Review] Bug Fables: The Everlasting Sapling

Bug Fables: The Everlasting Sapling is al een tijdje uit op andere platformen maar is sinds kort ook op de Nintendo Switch beschikbaar. Het verhaal volgt drie insecten genaamd Vi, Kabbu en Leif, die samen de wereld van Bugaria ontdekken.

Het spel kan het best omschreven worden als een avonturen-RPG die volledig in de stijl van de oudere Paper Mario-games is gemaakt. Veel mensen noemen dit soort games rip-offs, maar is het dat ook? Neemt Bug Fables misschien wel de stijl op een vlekkeloze manier over en maakt er geheel zijn eigen ding van? Je leest het in deze review!

Een insect met grote dromen

Het verhaal begint met Vi, een kleine bij met grote dromen. Deze dromen kon ze niet vervullen in haar bijenkorf als werker, dus liep ze uiteindelijk weg om toch aan haar eigen avontuur te beginnen. Om zoveel mogelijk uit het avontuur te halen, wilde ze alleen een team beginnen bij een ontdekkersvereniging. Snel komt ze er achter dat dit niet kan en je minimaal twee mensen moet hebben om een team te beginnen bij een vereniging. Alsof het zo moet zijn loopt ze al snel tegen de groenlijvige kever Kabbu aan, die toevallig ook op zoek is naar avontuur.

Om het team daadwerkelijk te starten, moeten ze eerst aantonen dat ze sterk genoeg zijn om deel uit te maken van een team. Dit komt in de vorm van een opdracht waarbij ze een relikwie uit een grot genaamd de Snakemouth Den moeten halen. Deze kans pakken ze natuurlijk met beide pootjes aan. Eenmaal in de grot ontmoeten ze het derde hoofdpersonage, Leif, een mot die geen idee heeft waarom hij zich in de grot bevindt. Samen vinden ze het relikwie en starten ze een team genaamd Team Snakemouth.

De reis naar de Everlasting Sapling

Het nieuw gevormde team trekt samen naar het mierenkoninkrijk, waarin ze de opdracht krijgen van de mierenkoningin om de andere relikwieën in Bugaria te verzamelen. Deze kunnen namelijk hints bevatten van waar de hoofdschat, de almachtige Everlasting Sapling zich bevindt. Want wie de Everlasting Sapling bemachtigd én een van zijn bladeren opeet, kan genieten van een eeuwige jeugd en bodemloze kracht.

In het begin had ik redelijk lage verwachtingen van zowel het verhaal als de personages. Deze verwachtingen werden allemaal overtroffen nadat ik het spel een tijd in mijn handen had. Wat begon als een hoop personages en een verhaal wat me niet echt boeide, veranderde al snel in een meesterwerk. Alles wat ik van de oude Paper Mario-spellen mis in de nieuwere titels, vond ik weer terug in dit verborgen pareltje. Je hebt dan wel niet de brede selectie van sidekicks die je gewend bent van Paper Mario, maar in plaats daarvan zijn er maar liefst drie hoofdpersonages. Deze worden volledig uitgewerkt met elk hun eigen deel in het hoofdverhaal, wat ik stiekem liever heb dan negen teamgenoten waarvan een deel maar wordt uitgewerkt.

Naast de hoofdpersonages is er aandacht besteed aan zelfs de diverse NPC’s die je in de verschillende gebieden tegenkomt. Met een volledig eigen design en persoonlijkheid, is het duidelijk hoeveel moeite er in dit spel is gestoken. Daarnaast hebben de drie hoofdpersonages Vi, Leif en Kabbu bij elk evenement/NPC/gebied wel wat te zeggen als je op de min-knop drukt. Dit resulteert in een enorme hoeveelheid interactie tussen de teamgenoten. Daarnaast laat de aandacht die geïnvesteerd is in de verschillende NPC’s, me denken aan Undertale. Hierin werden namelijk ook de vele NPC’s veelal betrokken bij het hoofdverhaal.

Ouderwets vechten!

Mensen die bekend zijn met het vechtsysteem van Paper Mario voor de Nintendo 64 of Paper Mario: The Thousand-Year Door zullen dit systeem maar al te goed kennen. In een gebied kun je namelijk naar een monster toelopen waarna een gevecht begint. Het gevechtssysteem werkt als een turn-based RPG waarbij je eigen teamgenoten hun beurt volbrengen, de beurt hierna overgaat naar de vijand en ga zo maar door. Dit wordt interactiever gemaakt aan de hand van verschillende invoeren die je moet voltooien om een aanval succesvol uit te voeren. Weg zijn de dagen waar je gewoon op een aanval kunt drukken en het poppetje je aanval uitvoert, hier moet je moeite doen!

Het brengt een level van intensiteit naar het spel dat ik soms wel wat mis bij andere RPG’s. Als je een steek laat vallen bij een invoer en je aanval niet lukt, kan dat het keerpunt in het gevecht betekenen. Verder gebruik je SP bij het uitvoeren van een speciale aanval. Als een speciale aanval mislukt door een verkeerde invoer, is de speciale aanval ook voor niks geweest én je bent je SP kwijt. Let dus goed op!

Daarnaast zijn er nog meer strategische elementen in het gevechtssysteem verwerkt. Zo zijn er twee type vijanden: gegrond en in de lucht. Vijanden in de lucht kunnen niet geraakt worden door normale aanvallen en kunnen alleen met luchtaanvallen benaderd worden, terwijl vijanden op de grond door alles geraakt kunnen worden. Verder zijn er ook nog een grote selectie aan voorwerpen die je in een gevecht kunt gebruiken. Deze kunnen naast je HP/SP herstellen een hoop andere dingen, die zowel in je voordeel als in je nadeel kunnen werken.

Jij krijgt een medaille! Jij krijgt een me- Oh…

Ook zijn in Bug Fables een variatie van medailles verwerkt, die een hele reeks aan bijgevoegde effecten hebben als je ze toevoegt aan de uitrusting van een personage. Let er wel op dat je in het begin maar een aantal medaillepunten hebt en je dus niet veel medailles kunt toevoegen.

Dit brengt me meteen naar mijn volgende punt: hoe krijg ik dan meer medaillepunten? Dit is een keuze die je maakt zodra je als team een level naar boven gaat. Het spel maakt namelijk geen gebruik van individuele levels, maar maakt in plaats daarvan gebruik van teamlevels. Elke keer als je team een level omhoog gaat, heb je de keuze uit drie dingen: je HP, je SP of je medaillepunten verhogen. Hierbij is er niet één juiste keuze en moet er altijd gedacht worden aan wat je écht nodig hebt op dat moment.

Daarnaast kun je speciale medailles vinden door middel van het voltooien van verschillende sidequests en het ontdekken van geheimen in de verschillende gebieden. Waar wacht je op? Help dat vlindertje daar met het terugvinden van haar bal!

Vlekkeloos

Qua muziek scoort dit spel ook enorm hoog, van rustgevende liedjes in een dorpje tot een episch nummer die speelt bij een grote eindbaas. Het heeft dan wel geen stemacteerwerk, maar dankzij verschillende deuntjes krijgt elk personage toch zijn eigen geluid. Bug Fables doet een enorm goed werk in het neerzetten van een atmosfeer en het neerzetten van personages waar je niet genoeg van kunt krijgen.

2D is het beste 3D

Je ziet terug in de wijze waarop het spel zich presenteert dat het een spiritueel vervolg op Paper Mario genoemd kan worden. De papier-achtige animaties, de algemene stijl en de verschillende ontwerpen van de personages doen het heel goed. Bug Fables laat duidelijk zien dat je een bekende stijl kunt overnemen terwijl je er toch je eigen ding van maakt. Ik ben een grote fan van Paper Mario maar na het spelen van Bug Fables zie ik inhoudelijk weinig gelijkenissen. Ja, visueel doet het veel hetzelfde, maar het spel weet zich toch te ontpoppen tot zijn eigen ding; wat naar mijn mening alleen maar positief is.

Verder loopt het spel in de handheld als docked modi enorm goed en had ik nooit last van een stotterend beeld. Naast grafisch zit het spel technisch ook nog eens enorm goed in elkaar.

Conclusie

Bug Fables is het Paper Mario-spel waar je al die tijd al op gewacht hebt. Het verpakt geweldige personages, een prachtig verhaal, een intens gevechtssysteem en mooie papier-achtige visuals in één prachtig spel. Ben je fan van de oude Paper Mario’s (N64/Thousand Year-Door), dan raad ik je ten zeerste aan om dit spel te halen. Voor maar 25 euro heb je een spel die een heleboel content bevat en je voor maar liefst 30 tot 40 uur zoet weet te houden.

Eindcijfer: 9,0