[Review] Garden Life: A Cozy Simulator – Minder “cozy” dan verwacht

Ah, het buitenleven. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb absoluut geen groene vingers. Geen idee waarom niet. Ik houd ontzettend van planten, maar hoeveel kunstmest, water en zonlicht ik ze ook geef, planten in mijn huis zijn nooit een lang leven beschoren. Toen ik dan ook zag dat er een game kwam die je een tuin laat onderhouden, was ik meteen geïnteresseerd. De screenshots zagen er daarnaast fantastisch uit, met sprookjesachtige taferelen waarbij de zon speelde met de prachtig kleurende bloemen die in je tuin stonden. Het leek een rustgevende en leuke game, maar is dat het ook?

Je eigen tuintje

Het uitgangspunt is simpel. Jij bent de nieuwe beheerder van een gemeenschappelijke tuin, oftewel een community garden. Met jouw groene vingers is het het idee dat je de tuin nieuw leven inblaast, nadat deze in verval is geraakt. Het begin van de game doet dan ook denken aan games als Stardew Valley. Ruim stenen op, verwijder hardnekkige planten en onkruid en laat in plaats daarvan de mooiste bloemen groeien. Bemest de grond, geef je bloemen water en houd insectenplagen onder controle. Simpel! Na verloop van tijd speel je een prachtige werktafel vrij, waarna je tuindecoraties kunt maken of bloemen kunt verwerken om te verkopen. Het mooie is dat je in je tuin alle vrijheid hebt om te plaatsen wat jij wilt. Hier geen gridsysteem of specifieke plekken waarop dingen mogen groeien, de beschikbare ruimte mag je indelen zoals jij wilt.

Excentrieke personages die je op weg helpen

Als je daarnaast de story mode hebt gekozen (er bestaat ook een creative mode waar je helemaal los kunt gaan), wordt dit vergezeld door een simpel verhaal met excentrieke personages. Deze gemeenschappelijke tuin is ooit begonnen met het idee iets terug te doen voor de buurt. Het brein achter deze operatie komt echter te overlijden waarna de tuin al snel in verval raakt. Aangezien geen van de andere personages de tijd of wilskracht hebben om dit voort te zetten, besluiten ze iemand van buiten erbij te halen, jij dus. Hun interacties zijn om je op weg te helpen: zo helpt de één je te beginnen, de ander heeft een winkel waar je zaden en andere tuinspullen kunt kopen (waarna je een heel zooitje aan basis benodigdheden gratis krijgt) en weer een ander zorgt voor de kennis die je nodig hebt om de werkbank te bedienen.

Diepgaand zijn deze verhaaltjes niet, maar ze zijn leuk gedaan en geven je concrete doelen om naartoe te werken. Het duidelijkst daarvan is Robin, de oorspronkelijke beheerder van de tuin. Na een aanvaring met haar geest krijg je letterlijk de taak om haar to-dolijst af te werken, welke zo gemaakt is dat je met elk aspect van de game kennismaakt.

Meer interactie was leuk geweest

Jammer is wel dat de personages niet echt aanwezig zijn. Na hun initiële hulp zul je ze alleen maar terugzien in brieven, waar ze om verschillende redenen om stekjes en bloemstukken vragen. Het is een makkelijke manier om florijnen te verdienen, maar voegt verder helaas niets toe. Het had leuk geweest als de tuin daadwerkelijk invloed had op de relaties met de personages, daar was de tuin in eerste instantie immers voor bedoeld! Iets simpels als vaker met personages kunnen praten, ze fysiek aanwezig laten zijn of ze bloemen als cadeau kunnen geven was een zeer welkome toevoeging geweest.

Minder “cozy” dan gedacht

Het rare is alleen dat de game in essentie helemaal niet zo “cozy” voelt als de naam doet vermoeden. Door een aantal vreemde gameplay-keuzes verandert het namelijk al snel in een grindfest. De manier waarop bloemen groeien is allereerst vreemd. Ik had verwacht dat deze misschien een dag of twee nodig hadden, beetje water, wat zonlicht, je kent het wel. In plaats daarvan groeien de meesten al binnen een dag, en als je ze speciale mest geeft (welke extreem makkelijk te maken is), groeien ze zelfs terwijl je ernaar staat te kijken.

Het afknippen van stekjes kan daarnaast erg nauwkeurig… maar dit hoeft niet. Sterker nog, je kunt gewoon de hele plant afknippen als je wilt, de plant groeit toch wel terug. Omdat het aantal stekjes en/of boeketten dat mensen vragen al rap omhoog gaat (een rozenboeket vraagt bijvoorbeeld al om 50 stekjes), is dat laatste niet eens zo’n slecht idee. Zelfs als je over hebt kun je de boeketten en bloemen verkopen, waardoor het afknippen van de gehele plant eigenlijk het efficiëntst is. Daar houd je dan een hele kale tuin aan over aan het eind van de dag, maar de volgende dag staat het er wel weer.

Varianten van bloemen verzamelen is vervelend

Het vervelendste zijn echter de gekleurde bloemen. De zaadjes die je in de winkel kunt kopen veranderen namelijk niet meer. Vanaf het moment dat de winkel opengaat heb je van alle bloemen één kleur zaad tot je beschikking. Geplante bloemen hebben de kans om nieuwe zaden te geven, én in zeldzame gevallen zaden met een andere kleurvariant. Voor bepaalde quests heb je een specifieke kleurvariant nodig… maar er zijn geen manieren om dit te beïnvloeden. Je kunt dus niet veel anders doen dan wachten, je plant snoeien en hopen dat er nieuwe zaadjes groeien.

Nog meer vreemde gameplay-keuzes

Maar dat zijn niet de enige vreemde gameplay-keuzes. Zo is ook het inventory-systeem erg vreemd. Mocht je inventory vol zitten dan gaan je afgeknipte stekjes en opgepakte, gekochte of gemaakte decoraties direct naar je opslag. Leuk, ware het niet dat er drie verschillende opslagplekken zijn, het niet altijd duidelijk is welk onderdeel waar heengaat en het selecteren ook niet helemaal soepel loopt. Vanwege hoe de game werkt, kun je er vrijwel altijd van uitgaan dat je inventory vol zit, waardoor je vaker naar de opslag heen en weer loopt dan je zou willen. En oh, als je dingen wilt craften kan dat niet vanuit de opslag, dat moet je op je persoon hebben.

Daarnaast heeft de tuin een limiet aan hoeveel planten er mogen staan. Je zou denken dat dit verandert naarmate je meer stukken tuin vrijspeelt… maar dat is niet zo. Het aantal bloemen dat je kunt plaatsen blijft hetzelfde. Vreemd, want niet alleen is dat frustrerend, ook zit dat het hele idee van de “vrijheid” om je eigen tuin compleet te maken wat in de weg.

Grafisch ondermaats

Het grootste probleem is echter dat de game absoluut niet tot zijn recht komt op de Switch. Een groot onderdeel van deze game is hoe het eruitziet. In screenshots is de game prachtig, ligt de focus op de vele details die er in de natuur te vinden zijn en de schoonheid hiervan. Op de Switch blijft hier… niet veel van over. Het is vreemd, want je kan zien dat het er zou moeten zijn? Alles bevat nog steeds wel de basis van de details, Maar je kan zien dat er op heel veel plekken behoorlijk wat pixels teruggeschroefd moesten worden. En zelfs dat heeft niet helemaal geholpen.

De game stottert op grotere stukken en heeft last van vreemde pop-ins. Als in, als je van veraf naar je tuin kijkt zie je de basis-assets staan, die dan veranderen in de huidige staat als je dichterbij komt. Als je van veraf naar je tuin kijkt kun je dan ook denken dat je tuin volstaat met de mooiste bloemen… om dan dichterbij te komen en je te realiseren dat ze nog niet volgroeid zijn.

Conclusie

Ik wil Garden Life: A Cozy Simulator echt heel graag leuk vinden. De game heeft een sprookjesachtige uitstraling en het idee dat je een tuintje bijhoudt om daarmee aan de gemeenschap terug te geven is leuk gedaan. Ook de art is geweldig, personages zien er heerlijk excentriek uit en je kunt zien dat er liefde in het design van alle decoraties, de tuin en zijn planten zit. Het is het alleen allemaal net niet. De gameplay is net niet “cozy”, door een aantal gameplay-keuzes die je automatisch richting efficiëntie duwen. De game werkt niet goed op de Switch, waardoor die sprookjesachtige uitstraling “net niet” goed overkomt. De manier waarop planten groeien, de manier van nieuwe kleuren planten verzamelen, het opslagsysteem, het limiet, het werkt allemaal net niet. Jammer, want het had een hele leuke ervaring kunnen zijn. Nu is het niet verkeerd, maar ga ik die groene vingers toch ergens ander zoeken.

DN-score: 6,0