31 januari verschijnt PQube’s nieuwe otome Genso Manège in de eShop. En hoewel ik altijd mijn ogen openhoud voor nieuwe visual novels, viel deze me extra op. De key art met zijn dromerige pastelkleuren en prachtige stijl sprak tot de verbeelding, terwijl de beschrijving van de game hintte op een duister randje. Perfect voer voor een visual novel dus! Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, want dankzij een review-exemplaar konden we alvast de proef op de som nemen. Lees wat wij van deze otome vonden in onze Genso Manège-review! Mocht je nou geen idee hebben wat een otome is, lees dan meer over deze virtuele boeken in onze otome-special.
Er was eens …
Genso Manège speelt zich af in een ouderwetse, ietwat romantischere versie van Frankrijk. En bovenal een magischere versie: het 17-jarige hoofdpersonage is namelijk een (goedaardige) heks! In theorie in elk geval, want sinds een noodlottig ongeval op haar 10de is ze naast haar vader én haar herinneringen aan dat jaar, ook haar magie verloren. Gelukkig is ze niet alleen, ze is namelijk in huis genomen door Madam Alice, haar man en hun zoon Arnaud. Langzaam went de hoofdpersoon aan haar nieuwe leven. De twee jaar oudere Arnaud blijkt een grote steunpilaar, maar toch heeft ze het gevoel dat ze iets mist. Totdat ze een bezoekje brengt aan de rondreizende kermis die bij hun stadje is neergestreken.
La Foire du Rêve, zoals het pretpark heet, is een sprookjesachtige plek. Hier ontmoet ze Hugo, de directeur van het park. En niet alleen lijkt hij de hoofdpersoon te herkennen, hij weet zelfs van haar magische verleden. Hoewel zij zich Hugo niet herinnert, doet hij haar een belangrijk verzoek: bevrijd ons uit de Rêve. Want hoewel het een wonderland lijkt, zijn Hugo en zijn collega’s figuurlijk of letterlijk gebonden aan dit park. Een heks is hun laatste hoop. Dat is natuurlijk best een opgave, dus Hugo belooft het hoofdpersonage te helpen met het ontwaken van haar sluimerende magie. En omdat ze zich nuttig wil maken, besluit de hoofdpersoon ook aan het werk te gaan op deze kermis. De perfecte gelegenheid om je nieuwe collega’s beter te leren kennen én te achterhalen wat hen aan dit park bindt. En misschien zelfs liefde te vinden?
Romantiek op de werkvloer
Het zal otome-kenners niet verrassen dat naast Arnaud en Monsieur Hugo ook je Rêve-collega’s potentiële partners zijn. Zo heb je de stoïcijnse Serge, die de financiën regelt maar prachtig piano kan spelen, de goedaardige Lyon die altijd zijn mascottekostuum draagt, monteur Luciole die het liefst zijn tent nooit verlaat en Crier, een geweldige entertainer die kattig uit de hoek kan komen. En ook niet geheel onbelangrijk is er de vrolijke Clara, die al snel een goede vriendin wordt. Door ze beter te leren kennen ontdek je niet alleen meer over hun verleden, maar ook over je eigen. Hoe kan het bijvoorbeeld dat de hoofdattractie van de Rêve, de draaimolen, er exact hetzelfde uitziet als het muziekdoosje dat je ooit van je vader kreeg?
Verhaaltechnisch vond ik dat het even op gang moest komen. Ik begon bij een route van een personage waarvan ik vermoedde dat deze minder weg zou geven over het overkoepelende verhaal. En hoewel er een paar mooie momenten in zaten, miste het voor mij de impact nog een beetje. Even vreesde ik dat dit een voorbode voor de andere verhalen zou zijn, maar gelukkig bouwde de emotie steeds meer op. Je leert namelijk al snel dat het opheffen van de ‘vloek’ een keerzijde zou kunnen hebben die alle personages anders beïnvloedt. En toen ik bij de laatste twee verhalen kwam, volgden de plottwists elkaar snel op. Vooral het laatste verhaal (de volgorde waarin je speelt maakt hiervoor niet uit) vond ik echt spannend, en het einde dat hierop volgde liet me echt met een goed gevoel achter.
Gastvrijheid staat bovenaan
Wat me meteen opviel aan deze game, was hoe goed het verzorgd is. De pasteltinten die de boventoon voeren in de vormgeving en artwork passen prachtig bij het dromerige thema. De stemacteurs zijn goed en de teksten nagenoeg foutloos. Wat ik wel jammer vond, was dat je soms de naam Emma nog tegenkwam in conversaties. Dit is vermoedelijk de standaardnaam van het hoofdpersonage en een beetje gek om te lezen als je een andere naam hebt gekozen. Verder waren er een paar situaties waarin het bijzonder was dat een personage je naam gebruikte, terwijl je je naam dan niet in de tekst zag terugkomen. Kleine dingetjes, maar het haalt je er wel even uit als iemand je opeens een verkeerde naam geeft. Ik heb zelfs even gedacht dat het een plotpunt was dat iets belangrijks zei over mijn verleden.
Waar ik erg blij mee was, is dat er veel rekening wordt gehouden met mensen die het spel opnieuw spelen voor andere routes of eindes. Het ‘keuzemoment’ waar je bepaalt wiens route je gaat volgens is vrij duidelijk, en elke route heeft twee eindes. Wanneer je een route opnieuw wilt spelen, kun je zien welke keuze je eerder hebt gemaakt en of dit de ‘goede’ keuze was. Je hebt dus geen walkthroughs nodig als je alle eindes wilt zien, dit wijst zich allemaal vanzelf. Ook de korte minigame die langskomt wanneer er magie wordt geoefend kun je overslaan als je geen behoefte hebt aan een kleine pauze.
