In Stars and Time gaat over vijf avonturiers die onder leiding van uitverkorene Mirabelle de strijd aangaan met een kwaadardige koning. Langzaamaan zet deze koning de tijd voor iedereen stil, waardoor al een groot deel van de wereld ‘bevroren’ is. Je zou misschien verwachten dat jij als speler in de schoenen van de uitverkorene stapt en direct kan beginnen met het redden van de wereld. Maar deze turn-based RPG game doet het net een beetje anders. In deze review lees je hoe dat uitpakt.
Je speelt namelijk niet als Mirabelle, maar als haar reisgenoot Siffrin. Siffrin ziet het als zijn onofficiële taak het team van slechte woordgrappen te voorzien: dit spel neemt zichzelf dan ook niet te serieus. Maar Siffrins echte taak is het controleren van hun omgeving op valstrikken. Niet geheel onbelangrijk. Wanneer het heldhaftige vijftal echter het kasteel van de koning binnendringt, gaat het mis. Siffrin ziet een valstrik over het hoofd en wordt ongenadig platgewalst door een gigantische kei. Geen heel heroïsch einde. Gelukkig heeft een hogere macht andere plannen voor Siffrin. Daarom wordt hij plots weer wakker in het bos waar hij een dag daarvoor nog een dutje deed. En dat is niet eenmalig. Siffrin krijgt de kracht te ‘loopen’ wanneer hij sterft, oftewel zijn dag over te doen. En een ezel stoot zich (meestal) niet tweemaal aan dezelfde steen!
Een stap terug, twee stappen vooruit
Siffrins nieuwe vaardigheid is de kern van In Stars and Time. Elke keer dat je sterft, kom je in een nieuwe ‘loop’. Dit houdt in dat Siffrin opnieuw begint op een eerder punt in het spel, terwijl hij wel zijn vaardigheden, uitrusting en kennis behoudt. Niet alleen weet je nu dat je moet oppassen voor de grote, vallende steen in de hal, maar ook waar goede spullen in het kasteel te vinden zijn.
Doodgaan is een leermoment in deze game. In de volgende loop weet Siffrin namelijk nog precies wat er is gebeurd, en die kennis komt goed van pas. Nu weet je wel waar sleutels te vinden zijn of welke route je moet nemen. Zo baan je je langzaam maar zeker een weg door het kasteel op zoek naar de koning. En soms is doodgaan zelfs een hele tactische keuze, misschien ontdek je bijvoorbeeld dat je een belangrijk voorwerp bent vergeten op een vorige verdieping! Dan is het handig dat Siffrin even ’terug’ kan en nog steeds weet waar hij naar op zoek was.
Een klassieker, maar dan net iets anders
Het kasteel doorkruisen is niet gemakkelijk: het wemelt namelijk van ‘sadness’. Deze vreemde wezens vallen je aan zodra je ze ziet. Natuurlijk is het niet meteen over wanneer je wordt aangevallen door een monster. Siffrin en zijn compagnons kunnen zich namelijk prima verdedigen. Elk personage, en elke sadness, bezit één van de drie elementen: steen, papier of schaar. Deze elementen bepalen tegen welke aanvallen je zwak of juist resistent bent.
Tijdens gevechten heb je controle over vier van de groepsleden en hun verschillende aanvallen. Naast aanvallen, kunnen ze teamleden een boost geven zoals meer kracht of tegenstanders verzwakken door deze bijvoorbeeld langzamer te maken. Wanneer je vijf keer achter elkaar een aanval met hetzelfde element gebruikt, activeer je een superaanval met je team en genees je ook direct. Dit vechtsysteem is simpel maar leuk. De steen-papier-schaar-basis heb je ongetwijfeld al onder de knie, maar het timen van je aanvallen om er zoveel mogelijk voordeel uit te halen is een leuke toevoeging. Al moet ik wel zeggen dat de gevechten niet bijzonder uitdagend waren. Je komt snel in het ritme.
Aaahw, de kracht van vriendschap
Hoewel het verslaan van de kwaadaardige koning hoog op je prioriteitenlijstje staat, is dat niet het enige waar je je mee bezig houdt. Het reisgezelschap van Siffrin bestaat namelijk uit vier andere personages die allemaal een belangrijke rol spelen. Zo heb je Mirabelle, de uitverkorene die immuun is voor de krachten van de koning maar wel heel onzeker kan zijn. En Isabeau, een goedgehumeurde ordebewaker die ervan droomt een modeontwerper te worden. Dan heb je de serieuze geleerde Odile die, mogelijk omdat ze een stuk ouder is dan de rest van de groep, niet altijd het enthousiasme van haar reisgenoten deelt. En tot slot heb je Bonnie, die vanwege diens jonge leeftijd niet meevecht maar verantwoordelijk is voor de snacks.
Het feit dat Siffrin de tijd terug kan draaien, leidt er ook toe dat hij al weet wat zijn reisgenoten willen zeggen. Hierdoor kan hij besluiten om in een nieuwe loop anders te reageren en zo hun gesprekken in andere banen te leiden. Op deze manier leer je je reisgenoten steeds beter kennen en krijg je de kans ze te helpen met hun eigen problemen en zoektochten. Ik vond de personages goed uitgewerkt en het feit dat je gesprekken ‘opnieuw’ kan doen geeft een leuke twist. Om je te veel herhaling te besparen kun je deze gesprekken meestal doorspoelen, al werkt dat niet overal even goed.
Diepe gronden in een retrojasje
De presentatie van de game vond ik fantastisch. Ik heb een zwak voor pixelart en dat was mooi verwerkt in deze game. Daarnaast geeft het feit dat alles in zwart-wit is en het scherm iets versmald wordt je echt weer het Gameboy-gevoel. Combineer dat met de catchy soundtrack en je hebt een prachtig spel dat je toch een nostalgisch gevoel geeft.
Op het eerste gezicht lijkt het verhaal duidelijk: versla de koning, red de wereld. Maar In Stars and Time probeert je meer te vertellen dan dat. Zo staat het thema verandering centraal en zijn de personages niet bang om over hun gevoelens te praten. Als dat je niet ligt, zal je vaak ongeduldig door dialogen heen klikken. Maar voor wie het wel aanspreekt, is dit een prachtige extra laag voor het spel.
In Stars and Time is een creatieve RPG die opvalt met diens retro uitstraling, de extra laag in het verhaal en een goede dosis humor. Je bent er rond de tien uur zoet mee, afhankelijk van hoe enthousiast je op zoek gaat naar verborgen opdrachten en onontdekte gesprekken. Zelf vond ik die duur perfect: er is genoeg tijd om het verhaal uit te diepen, maar je raakt niet verzand in een ellenlange ‘grind’. Een aanrader dus!
+ Creatief ‘loop’-systeem met leuke consequenties
+ Mooie retropresentatie waar je bijna nostalgisch van wordt
– De gevechten zijn niet bijzonder uitdagend
– Soms werkt het ‘doorspoelen’ van gesprekken en dialoog wat minder goed
DN-score: 8
