Eind vorige maand had ik al het geluk de eerste paar uur van Metroid Dread te kunnen spelen, maar nu is het eindelijk tijd voor ons eindoordeel. Heeft MercurySteam de legendarische Metroid Dread met een goed gevolg gemaakt of zijn de E.M.M.I. op lange termijn toch te vervelend?
Metroid bestaat dit jaar alweer 35 jaar als serie, maar hoewel het wordt gezien als een enorm belangrijke franchise bleef het lange tijd enorm stil. We wisten natuurlijk af van Prime 4, maar naast Prime is er ook een 2D-verhaallijn. Deze verhaallijn begon al 35 jaar geleden en wordt met Dread (na jaren uitstel) eindelijk voltooid. Het is tijd om met Samus de X-parasieten eens en voor altijd uit te roeien.
Chozo die je aanvallen?
Zoals in alle promotiematerialen ook wordt aangegeven komt Samus aan op de planeet ZDR. Hier is namelijk beeldmateriaal van een X-parasiet opgedoken en als enige persoon met immuniteit tegen het virus moet Samus het oplossen. Eenmaal aangekomen wordt je volledig overrompeld door een Chozo. Normaal staan Chozo bekend als vredelievende wezens. Na een hevige strijd verlies je al je krachten en heb je als het ware fysieke amnesia. Om je missie te volbrengen heb je echter al je krachten nodig, dus die zul je dan ook weer stukje bij beetje moeten verzamelen.
Gelukkig gaat dit redelijk snel waardoor er een goede pacing in het spel blijft. Hoewel je dus in het begin erg gelimiteerd bent in de locaties die je kunt bereiken zal er steeds meer te ontdekken zijn, ook in al eerder bewandelde paden. Zo zal de ene upgrade een nieuwe deur kunnen openen terwijl de ander weer geheime blokken kan vernietigen. Het spel blijft fris omdat je steeds meer hebt om te gebruiken.
Soepele gameplay
De Metroid-spellen hebben om goed te werken een soepele werking nodig. Van het snelle wisselen tussen de vele vaardigheden tot het snel kunnen reageren op vijanden en de omgeving. Of je nu puur op afstand blijft om te schieten of liever dichter bij gebruik maakt van counters, Samus beweegt door ZDR als een warm mes door de boter. Elke vijand en elke boss fight is op zo een manier gedesigned dat het niet continue hetzelfde blijft en dat werkt Dread enorm in zijn voordeel. Doordat zelfs de vijanden die op elkaar lijken net een wat andere tactiek nodig hebben, blijf je op je tenen en blijft het leuk om de honderden vijanden te moeten verslaan.
Dit geldt zelfs voor de E.M.M.I.-robots. Deze vervelende dread-veroorzakende robots zitten zeven maal in het spel, voor elke regio één keer. Elke E.M.M.I. heeft zijn eigen krachten, zo heb je een blauwe die jou kan bevriezen, een gele die extra snel is en nog meer verschillende. Doordat de E.M.M.I. verschillend zijn blijft ook het vechten hiertegen interessant. Dat is ook zeker wel nodig, want je zult vaak genoeg door ze aangevallen worden en je leven erdoor verliezen. Wat wel enorm raar is, is de moeilijkheidsgraad van de E.M.M.I. Zo had ik verreweg de meeste moeite met de gele variant terwijl die relatief vroeg in het spel al zat. Het voelde alsof er geen goede opbouw was hiermee.
Ziet er prachtig uit
Metroid Dread heb ik nu op zowel een TV, een standaard Switch en de Switch OLED gespeeld en waar je het ook op speelt, het ziet er prachtig uit (al is die op OLED-schermen toch net wat mooier). De omgevingen zijn prachtig vormgegeven en voelen ook echt als individuele biomen aan. Dit komt ook weer dankzij de rijke biodiversiteit aan vijanden, maar dus ook door het leveldesign.
Niet alleen is het grafisch scherp, ook de framerate valt niet over te klagen. Een spel met snelle acties is natuurlijk gebaat bij een stabiele en hoge framerate en MercurySteam heeft hier goed hun best voor gedaan. De framerate is nagenoeg stabiel en haalt dan ook bijna constant het doel van 60 frames per seconde. Dit zorgt misschien wel dat het het best uitziende 2D spel is wat ik op de Switch heb gespeeld.
Kort maar krachtig
Zelf heb ik iets minder dan tien uur nodig gehad om Dread 100% uit te spelen. Dit was op de normal-moeilijkheidsgraad en mijn eerste playthrough. Dit voelt met de huidige markt misschien wat kort aan, maar de ervaring maakt het meer dan goed. Van begin tot het einde is er geen saai moment. Het voelt soms wat guided aan doordat je weinig kanten op kan (vooral in het begin), maar dat is zeker niet erg.
Het zorgt namelijk voor een leercurve voor je eeuwig verdwaalt op ZDR. Je kunt dan op het gemakje wennen aan verborgen paden en kamers zonder dat je opeens niet meer goed weet hoe je terug komt. Geloof me dat is me later in het spel regelmatig gebeurd. Bovendien ben je met één playthrough nog niet klaar, er zijn namelijk bonussen te verdienen wanneer je het spel op hard uitspeelt of binnen een bepaalde tijd.
Conclusie
Ja, Metroid Dread is kort, maar de kwaliteit is zo enorm hoog. Het voelt misschien wel als één van soepelste spellen op de Switch met een enorm goed verhaal op de achtergrond. Hoewel het wat meer guided aanvoelt in waar je heen moet blijft het interessant omdat je steeds weer naar nieuwe gebieden kan. Afgezien van de erg wisselende moeilijkheidsgraad voor E.M.M.I. is het spel zo goed als perfect.
+ Geweldig afsluitend verhaal
+ Grafisch een prachtige stijl
+ Goede pacing
+ Toffe gevechten
– E.M.M.I moeilijkheidsgraad is niet consistent
DN-Score: 9.5
Helemaal mee eens, kort maar zeer krachtig
De korte lengte van het spel zit ik niet zo mee. Ik had zelf ook 9,5 uur om het spel 100% uit te spelen, maar voor een 2D Metroid vind ik dat een normale lengte.
Een groter probleem heb met de E.M.M.I.’s. Die komen niet zo goed uit de verf als ik vooraf had gehoopt. Het zijn er in totaal erg weinig, de stukken dat je door hun gebied moet trekken zijn steeds maar heel kort en ze zijn toch erg makkelijk te ontwijken. Als je gewoon snel door het gebied gaat kunnen ze je haast niet vangen en zelfs als ze je vangen kan je ze nog counteren en die timing was erg makkelijk onder de knie te krijgen.
Verder is het een prima traditionele 2D Metroid die vooral excelleert in de zeer soepele besturing en prima graphics.