Shin Megami Tensei IV is terug, ditmaal met een ander perspectief op hetzelfde verhaal. Voor ervaren spelers kan deze versie het best worden vergeleken met een B-side van dezelfde LP, maar hoe houdt het zich staande tegenover een nieuwkomer?
Shin Megami Tensei IV: Apocalypse speelt zich af in het jaar 203X, 25 jaar nadat de aarde het toneel is geworden van een oorlog tussen engelen en demonen. Waar deze precies vandaan komen wordt even in het midden gelaten, maar omdat wij daar als mensheid tussenin zaten hebben we geprobeerd deze oorlog op te lossen door atoombommen te gebruiken, heel veel atoombommen. Gelukkig werd Tokio, waar de game zich afspeelt, op het laatste moment voor de raketten beschermt door een demon die een grote stenen koepel over de stad heen legde. Mooi geregeld, ware het niet dat de koepel iedereen in Tokio en de demonen die zich daar al bevonden heeft afgesloten van de buitenwereld. De mensen hebben zich hierdoor de afgelopen 25 jaar moeten aanpassen aan post-apocalyptische omstandigheden.
De speler stapt in de huid van een jonge ‘hunter’ in opleiding, die wordt meegenomen op een trainingsmissie. Tijdens deze trainingsmissie kom je echter demonen tegen die net een tikkeltje sterker zijn dan jij, waardoor je genadeloos wordt afgemaakt. Gelukkig kom je op het pad naar de onderwereld een mysterieuze demon tegen die je best weer tot leven wilt wekken, mits je hem zijn naam geeft. Na jou herrijzing red je dan ook je vriend van de demon die jou net heeft afgemaakt, waarna je eindelijk benoemd wordt tot volwaardige ‘hunter’. Aan jou de taak om uit te zoeken wat deze mysterieuze demon precies van plan is en om Tokio voor te bereiden op een grote tegenaanval tegen zowel demonen als engelen. Want de stenen koepel heeft dan wel geholpen tegen de atoombommen, maar na 25 jaar alleen nog maar demonenvlees te hebben kunnen eten heeft iedereen het wel een beetje gehad in Tokio.
Informatie overload
Als nieuwkomer in de serie weet ik niet veel over de achtergrond van Shin Megami Tensei, en het eerste wat opvalt is dat de game je meteen opzadelt met een heleboel informatie. De game is overduidelijk een vervolg/andere kijk op Shin Megami Tensei IV, en om je up-to-date te krijgen probeert het spel je in een half uur duidelijk te maken wat de basis van deze wereld is en wat er in het vorige deel gebeurd is. In het kwartier daarna begint dan het plot, waarbij je snel een tutorial krijgt over hoe je moet vechten, dan meteen dood gaat, een pact sluit met een mysterieuze demon, weer tot leven gewekt wordt en een ‘hunter’ wordt, iets wat in deze wereld blijkbaar nogal een ding is. Niet lang daarna krijg je zo ongeveer alle andere gamemechanieken op je bord geschoven en terwijl sommige hun eigen introductie krijgen, zijn de meeste gewoon aanwezig. Goed, er is wel een tabblad met zo ongeveer honderd pagina’s aan informatie over hoe alles werkt, maar om dat allemaal te gaan lezen? Wauw.
Oké, honderd pagina’s is misschien wat overdreven, maar wat ik hiermee duidelijk wil maken is dat de hoeveelheid informatie die de game je geeft overweldigend kan overkomen. Het basis idee is dat de game niet meer is dan een typische RPG, met turn-based gevechten. In plaats van vaste teamleden heb je een heel arsenaal aan demonen die je kunt oproepen. Deze demonen zul je echter wel eerst zelf moeten rekruteren, wat betekent dat je in een gevecht waarbij ze je vijand zijn, met ze zal moeten praten om te kijken of ze zich bij je willen aansluiten. Dit is een soort van minigame waarbij je niet altijd de uitkomst zal krijgen die jij wilt. De demonen hebben namelijk allemaal hun eigen persoonlijkheid en handelingen, en hoe jij hierop reageert bepaald of ze je vriend zullen worden. Sommigen zullen beter reageren als je agressief bent, terwijl anderen geneigd zijn om zich bij je aan te sluiten als je wat goedgelovig overkomt.
Nadat ze zich bij je hebben aangesloten begint de echte pret. Je kunt demonen namelijk op twee manieren gebruiken. Ten eerste kun je ze trainen tot ze al hun vaardigheden vrijgespeeld hebben. Als ze dit hebben gedaan geven ze namelijk één of meerdere vaardigheden aan jouw hoofdpersonage door. Dit zul je nodig hebben, want jij zelf leert namelijk geen nieuwe vaardigheden. Ten tweede kun je demonen gebruiken om samen te voegen, zodat er nieuwe demonen ontstaan. Hier zal ik niet teveel op ingaan, aangezien dit een enorm ingewikkeld proces is, met veel invloeden van statistieken en aanvallen zodat jij je perfecte teamgenoten kunt creëren. Gelukkig straft het spel je niet als je dit niet meteen snapt of onder controle hebt. Je hebt misschien niet de kans om fusies ongedaan te maken, maar met een beetje geld heb je weer je oude demon terug. Daarnaast geeft de game je ook altijd een ’top drie’ van voorgestelde fusies waar de beste demonen uitkomen. Ook de vaardigheden die de demonen en jij kunnen leren staan niet vast, en kunnen dus zo vaak als je wilt gewisseld worden.
Verhaal en design keuzes
Naast de gameplay bestaat ook het verhaal uit bakken informatie. Het lijkt nog het meest op een internet forum RPG, waar naast de dialogen ook in boekstijl wordt verteld hoe een personage reageert of kijkt. Je bent dus veel, heel veel, aan het lezen. Wat alleen opvalt is dat het niet vervelend is om deze informatie door te nemen. Niet alleen door het verhaal zelf is het interessant genoeg om door te blijven lezen, maar ook omdat het wordt bijgestaan door bewegende sprites en gesproken dialogen. Alle dialogen die met het hoofdverhaal of side-quests te maken hebben worden namelijk ingesproken, en de voice-acting daarvan is prima in orde. Normale personages klinken veelal oprecht en demonen krijgen geluiden mee die hun stemmen buitenaards en ongemakkelijk laten klinken. Het voelt hierdoor nog het meest aan als een interactief boek, iets wat het zeer makkelijk maakt je in te leven in het verhaal en zijn personages.
Tussen de gevechten en het verhaal door verken je Tokio, dat vreemd genoeg in een compleet andere stijl gepresenteerd wordt. Eigenlijk kun je de game nog het best verdelen in twee stijlen. In de eerste stijl wordt het verhaal gepresenteerd en de turn-based gevechten. Deze bestaan dus uit sprites en stilstaande cutscenes, die getekend zijn in die typische Shin Megami Tensei manga-stijl. Deze art is gedetailleerd en bevat een heel spectrum aan personages, van vrolijke chibi-achtige wezens tot gruwelijke, met-bloed-bekleedde martelslachtoffers. Ten tweede heb je dan de fantastisch gerendeerde 3D-omgeving waar je, tussen de gevechten en het verhaal door, doorheen inloopt. In deze omgeving loop je vrij rond, vind je schatten en heb je de kans om monsters aan te vallen om een start positie in een gevecht te krijgen. De setting van een post-apocalyptisch Tokio wordt vooral hier goed weergegeven door middel van vervallen omgevingen en ondergrondse schuilplaatsen. Het 3D-effect is daarnaast het beste dat ik in jaren ben tegengekomen, tot een punt dat ik mij erop betrapte dat ik de game liever mét 3D speelde dan zonder.
Maar wat is nou de conclusie?
Om eerlijk te zijn is dit de moeilijkste review die ik tot nu toe heb geschreven. Deze game heeft zo belachelijk veel mogelijkheden, gameplay en verhaal dat ik simpelweg niet weet welk onderwerp ik wil uitlichten. Zo heb ik het bijvoorbeeld nog niet eens gehad over de zeer creatieve dungeons die het spel je af en toe toegooit of het feit dat het voelt alsof je telkens nieuwe gamemechanieken ontdekt die het spel net weer wat interessanter maken. Shin Megami Tensei IV: Apocalypse weet ontzettend goed zijn wereld neer te zetten op veel verschillende vlakken, en de combinatie van verschillende elementen geeft een aparte ervaring. Vanwege het al gestabiliseerde verhaal krijg je het idee dat je op een bepaald punt instapt, maar, omdat de game veelal ook zijn eigen verhaal probeert te vertellen, stoort dit absoluut niet. Alle informatie die je nodig hebt wordt op de goede plekken gegeven, waardoor je nooit het idee hebt dat je het vorige deel gespeeld moet hebben om dit te snappen.
De gameplay heeft daarnaast superveel diepgang, maar op geen enkel moment forceert het spel je om hier ook daadwerkelijk iets mee te doen. Vanaf het begin krijg je namelijk drie moeilijkheidsgraden, waar je op elk gewenst moment tussen kunt wisselen. Als je er eens een keer niet uitkomt kun je zonder moeite switchen naar een makkelijkere moeilijkheidsgraad, waar je evenveel exp en geld verdient als bij de moeilijkere speelstijlen. De game straft je op geen enkel moment als je het liever speelt voor het verhaal, waardoor het aansluit bij verschillende speelstijlen. Voor de ervaren spelers bied het daardoor een uitdaging om op het moeilijkste niveau al je demonen tip top te optimaliseren, terwijl een beginner het rustig aan kan doen om de game onder de knie te krijgen.
Conclusie
Vanuit de ogen van ervaren Shin Megami Tensei spelers zal de game wellicht niet veel meer bieden dan een uitgebreid en ander perspectief op een verhaal dat al verteld was. De
essentie van de gameplay blijft namelijk veelal hetzelfde, waar het enige verschil een aantal geoptimaliseerde functies zijn die de game net weer iets toegankelijker maken. Voor instappers in de game kan dit echter een JRPG zijn van een niveau dat je tegenwoordig niet veel meer ziet. De gameplay is zo aantrekkelijk dat je uren bezig kan zijn met het uitproberen en optimaliseren van je demonen, terwijl het verhaal en zijn uitwerking ervoor zorgt dat je meeleeft met de personages en de conflicten die ze meemaken.
+ Game biedt veel verschillende mogelijkheden voor veel verschillende soorten spelers.
+ Goed geschreven verhaal en plotpunten.
+ Gameplay is ontzettend uitgebreid en uitdagend.
+ Fantastische 3D-effect van de 3DS
– Perfectionisten kunnen vast komen te zitten in alle opties die gegeven worden.
– Het duurt even voordat het gevoel van “WAT BEN IK AAN HET DOEN” wegtrekt.
Cijfer: 8.5
@darkrai wat voor jou?