De Trails-serie is een buitengewoon ambitieus project. Wat begon in 2004 als onderdeel van een andere gameserie, is inmiddels een eigen saga over de verschillende naties op het fictieve continent Zemuria. Op het moment van schrijven bestaan er twaalf delen, verdeeld over vier verschillende verhaallijnen die elkaar allemaal enigszins raken. Het is een saga die een fantasyschrijver niet zou misstaan, en de serie wordt dan ook wel eens vergeleken met werken zoals die van George R.R. Martin. Houd je van een goed verhaal maar klinkt een serie van twaalf games ook een beetje intimiderend? Geen zorgen! Trails through Daybreak verschijnt 5 juli in het Westen, en dat is het perfecte moment om in te stappen. Wij vertellen je er meer over.
Een korte introductie
Voor Trails through Daybreak had ik nog nooit een Trails-game aangeraakt. Ondanks het feit dat je dit spel prima kunt spelen zonder voorkennis, was ik blij verrast dat er in het hoofdmenu een ‘Backstory’-tabblad had. Er is zelfs een heuse tijdlijn, waarbij bij belangrijke historische gebeurtenissen vermeld staat in welke Trails-game deze plaatsvonden! De spellen hebben gemeen dat ze zich afspelen op Zemuria, waar dankzij de ontdekking van ‘orbal technology’ de technologische ontwikkelingen elkaar in rap tempo opvolgen. De verschillende naties en facties op het continent hebben elk hun eigen uitdagingen en conflicten. In Trails staan de helden centraal die zich in deze turbulente wereld een weg proberen te banen.
In Trails through Daybreak speelt Van Arkride de hoofdrol. Deze jonge ‘ondernemer’ zou je misschien niet meteen beschrijven als held. Hij werkt namelijk als Spriggan, iemand die klusjes oppakt die niet helemaal in de haak zijn: van premiejagen tot detectivewerk. Wanneer de 16-jarige Agnès voor zijn deur staat met een opdracht, lijkt dit een makkelijke taak. Maar Agnès familiegeschiedenis sleurt ze beiden mee in een schattenjacht met hoge inzet. Temidden van een broeiende strijd tussen de onder- en bovenwereld moeten zij belangrijke erfstukken boven water krijgen. Want als we hun bronnen mogen geloven, hangt het lot van de wereld ervan af!
Uiteraard is vriendschap de echte beloning
Het vinden van de erfstukken is een rode draad door deze game, maar zeker niet het enige draadje. Samen met Agnès, de nieuwe zelfbenoemde assistente van Arkride Solutions Office, blijf je ook Spriggan-opdrachten uitvoeren. Deze kunnen afkomstig zijn van stadsgenoten, maar ook van grotere partijen. Denk aan de geheime dienst, de ‘Bracer’s Guild’ of zelfs de onderwereld. Welke missies je aanneemt en welke keuzes je daarbinnen maakt, kunnen invloed hebben op de opdrachten die je krijgt. En ook niet geheel onbelangrijk: hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer bondgenoten zich (met of zonder Vans instemming) bij je aansluiten!
Het kwam langzaam op gang, maar uiteindelijk raakte ik verslingerd aan deze game. Niet alleen omdat de wereld duidelijk goed uitgedacht is met veel ruimte voor intrige, maar ook omdat er zoveel zorg is besteed aan de interactie tussen personages. Het begint met Van en Agnès, waarna je langzaamaan meer mensen ontmoet. Vooral met je bondgenoten valt dit op. Omdat je ze gedoseerd ontmoet, is er veel ruimte om ze te leren kennen voordat er weer iemand bij komt. De interactie tussen Van en zijn vrienden, maar ook tussen de groepsgenoten onderling, zorgen echt voor een band. Het is zelfs mogelijk met mensen af te spreken. Er volgen dan korte verhaaltjes die de personages nog meer persoonlijkheid (en statboosts) geven. Bij een momenteel twaalf-games tellend epos mag je verwachten dat het goed zit met het verhaal, en toch vond ik de vriendschappen met je omgeving een verrassend sterk punt.
Kletsen en knokken
Voor zijn werk zwerven Van en co veel door de stad én omliggende steden. Zoals met veel RPG’s, kun je met veel NPC’s in je omgeving een praatje aanknopen. Maar in deze game vond ik dat meer toevoegen dan normaal. Naast de klassieke achtergrondinformatie over de wereld, voelde de stad ook echt bruisend. Zo zag ik langzaam de band tussen een foodtruck-eigenaar en een bemoeizuchtige klant ontwikkelen door de hoofdstukken heen. En toen ik een missie kreeg van een NPC die ik eerder toevallig had aangesproken, herinnerden de hoofdpersonages deze man aan onze eerdere ontmoeting. Soms voelen NPC’s alleen als opvulling, maar hier maakten ze de steden wel echt iets levendiger.
Het is echter niet alleen maar kletsen. Soms moet er ook geknokt worden! Dat doe je op twee manieren. Wanneer je met je groep door een dungeon rent, zie je monsters rondlopen. Deze kun je in realtime confronteren: je hebt dan de keuze uit aanvallen, een zwaardere aanval en een rol om te ontwijken. Dit werkt vrij simpel. Maar waar deze game in uitblinkt zijn de turn-based gevechten. Deze kun je op elk moment activeren, wat zorgt voor een goede afwisseling. Zwakke monsters kun je met een paar zwaardslagen in de pan hakken, terwijl je sterkere vijanden eerst met wat aanvallen verlamt zodat je het turn-based gevecht met voordeel kan starten!
Leercurve
In de turn-based modus kun je je personages in hun beurt vrij over het veld bewegen voordat je een aanval kiest. Trails through Daybreak probeert alle gevechtsopties rustig uit te leggen, maar toch wordt je overspoeld door mogelijkheden. Zo heb je naast ‘Arts’, een soort spreuken, ook ‘Crafts’, speciale vaardigheden. Met beide kun je vaardigheden van in totaal zeven verschillende elementen gebruiken, maar ze hebben wel allebei eigen balkjes. De aanvallen van jouzelf en je vijanden kunnen ook leiden tot een grote verscheidenheid aan statuseffecten. En sommige aanvallen hebben ook invloed op wanneer jij of vijanden weer aan de beurt zijn. Daarnaast kun je S-boosts gebruiken om je stats te verbeteren, maar die heb je dan ook weer nodig voor je supersterke S-craft. Door dicht bij elkaar te staan kunnen je personages elkaar boosten, en hoe langer je aanvalscombo hoe meer schade je doet.
En dan ben ik nog niet eens begonnen over de Xipha, een soort smartphones die bij gevechten helpen. Deze hebben verschillende plekken voor extra vaardigheden en upgrades die ook nog een overdaad aan keuzes bieden. In eerste instantie gaf ik de hoop op dit te doorgronden en focuste ik vooral op wat het meeste schade deed. Maar ik werd positief verrast door de leercurve in dit spel: als je wat aanrommelt, wordt je er toch steeds handiger in zonder al te diepgravend onderzoek te moeten doen. Ook als je geen tactisch genie bent, bieden deze functies een leuke verdieping. Wat het vechten wel iets bemoeilijkte was de lettergrootte. Ik speel graag in handheldstijl, en daar is het spel niet voor geoptimaliseerd. Soms was het echt even turen om te zien onder wat onder wat voor statuseffect een teamlid lijdt. En als je de Xipha wilt optimaliseren, moet je echt een groter scherm gebruiken om alle speciale effecten te kunnen lezen.
