[Review] Zorro The Chronicles – Eerder sorry dan Zorro

Zorro The Chronicles is een animatieserie uit 2015-2016 en medio juni 2022 is daar pas de game van verschenen op de Nintendo Switch en andere platforms. De animatieserie wordt niet meer vertoond op de bekende tv-zenders of streamingdiensten en er komt in deze periode ook geen nieuwe film van Zorro in de bioscopen. De vraag rijst waarom deze game is ontwikkeld en uitgegeven. Vraagt de grote Zorro-fanschare dan om een game? Maakt dan de spectaculaire gameplay het waard om Zorro The Chronicles te gaan spelen? Je leest het in deze review.

Een veelbelovend begin

Wanneer je Zorro The Chronicles start, krijg je een rechttoe-rechtaan startscherm in een passende stijl. Daarna start je een missie door een moeilijkheidsgraad te kiezen en een personage. Je kunt spelen als Diego, de eigenlijke Zorro, of als Ines, de tweelingzus van Diego en plaatsvervangende Zorro. Het verschil tussen spelen als Diego of Ines is minimaal. Diego begint met een extra aanvalsmeter om vijanden met een klap te kunnen verslaan en Ines begint met een hartje extra om meer schade te kunnen incasseren. Je kunt echter vrij snel in de game upgrades kopen om die verschillen weer gelijk te trekken.

Eenmaal in het level oogt het design nogal gedateerd, alsof je een game speelt van zo’n twee consolegeneraties geleden. Het is maar de vraag of de ontwikkelaars daar wel iets aan hadden kunnen doen. De animatieserie van ruim zes jaar geleden, waarop Zorro The Chronicles is gebaseerd, ziet er exact hetzelfde uit. In dat opzicht is de game dus trouw aan het bronmateriaal gebleven. De achtergrondmuziek tijdens de missies valt niet erg op, maar is ook niet storend. Er worden bijna geen stemmen gebruikt in dit spel. Enkele kreten tijdens gevechten en een getergde schreeuw (“Zorro!”) van de vijandelijke kapitein Monasterio en dan heb je het wel gehad met het stemgebruik. Er wordt wat betreft visueel en audio niet heel veel gevraagd van de Switch en dat zorgt voor acceptabele laadtijden en spelen zonder overduidelijke haperingen.

Een houterige vos met watervrees

Zorro is het Spaanse woord voor vos. Waar je bij een vos eerder denkt aan snel en behendig, beweegt de Zorro in deze game nogal houterig. Hierbij zit er geen enkel verschil tussen het besturen van Ines of Diego. Niet dat je voor deze game een vloeiende besturing nodig hebt om vijanden te verslaan, maar de besturing voelt net als de rest aan als een game van zoveel jaar geleden. Elke beschikbare knop op de Joy-Cons (of Pro Controller) heeft een functie toegewezen gekregen om gevechten gevarieerder te maken. Je kunt aanvallen met je zwaard, tegenstanders verlammen met een zweepslag, een tegenaanval doen of met een volle aanvalsmeter een tegenstander met een klap vloeren. In de praktijk gebruik je alleen de aanvalsknoppen tijdens gevechten en de zweep gebruik je om jezelf naar een hoger punt te trekken, zoals een balkon of uitkijkpunt. Jezelf ophijsen naar een hoger punt, het spioneren vanaf een uitkijkpunt en aanvallen vanuit de lucht zijn overduidelijk geleend van de langlopende gameserie over Assassijnen.

Verder valt aan de besturing op dat je niet kunt springen en dus om elk obstakel heen moet lopen, aangezien je ook niet overal gebruik kunt maken van de zweep om hogerop te komen. Helaas kun je de knoppen niet naar eigen inzicht aanpassen, want sprinten met de B-knop ingedrukt houden is niet ideaal voor de greep op je hybride console of je Pro Controller. Ook blijkt Zorro niet te kunnen zwemmen. In het water vallen betekent opnieuw beginnen met de missie, maar met behoud van behaalde voortgang dankzij de autosave-functie.

(On)herkenbaar

Het hoogtepunt van de game is de herkenbare humor bij de aanvallen met een volle aanvalsmeter. Met de knoppen L en ZL kun je een volle aanvalsmeter inzetten en dan volgt er een animatie, waarin Zorro een tegenstander vloert. Dit varieert van met het zwaard de tegenstander letterlijk in z’n hemd zetten tot het lanceren van kippen en het roepen van een paard, die weer met zijn achterbenen de tegenstander wegtrapt. Uiteraard mag ook de iconische aanval niet ontbreken: een Z als handtekening op een tegenstander achterlaten. Als er een kip in de buurt van het gevecht is, krijg je de aanval met de kip te zien. Voor de rest lijkt de animatie willekeurig gekozen te worden.

Hoewel de missies duidelijk zijn en er tijdens het spelen duidelijk wordt verteld wat er moet gebeuren, is het overkoepelende verhaal onvoldoende aanwezig. Wanneer je op een gegeven moment tussen verschillende missies uit het totaal van 18 kunt kiezen, kun je bij elke missie een korte beschrijving lezen. Daar staat feitelijk niet meer in dan “bemachtig dit object” of “bevrijd die persoon”. Het blijft daarbij en ook tijdens de missies wordt er geen aandacht aan het verhaal besteed. Voor wie verder onbekend is met de animatieserie of de originele films en serie, zal het een raadsel zijn wie iedereen is. Ook wordt er niet verteld waarom Ines het pak van Zorro kan aantrekken, iets wat blijkbaar niet gebeurt in de animatieserie. De bonusopdrachten tijdens de missies zijn eveneens duidelijk en concreet, maar voegen weinig toe. Het bestaat voornamelijk uit wanted-posters plakken en vijanden op specifieke manieren verslaan. De beloning is slechts meer geld om sneller upgrades te kunnen kopen voor je personage en de markering dat je een missie op 100% gezet hebt.

Het moet wel werken…

Op basis van het bovenstaande richt Zorro The Chronicles zich op de jongere speler, die de animatieserie kent. Relatief eenvoudige besturing, levendige kleuren als in de serie, duidelijke missies en bonusopdrachten en je niet druk hoeven maken om het spel op te slaan. Tenminste, als de autosave-functie correct werkt en dat werkt dus niet altijd. Bij het opstarten van de game staat elke keer in beeld dat het spel vanzelf wordt opgeslagen en er een Z-symbool in beeld komt, als dat gebeurt. Tijdens het spelen wordt die voortgang ook opgeslagen en komt de Z klein in beeld. Het lijkt ook meestal goed te gaan, maar een enkele keer is de voortgang niet correct weggeschreven in het opslagbestand en was er een uur voortgang zomaar verdwenen. Dan was een extra optie om ook handmatig op te kunnen slaan wel handig geweest.

Conclusie

Zorro The Chronicles heeft duidelijk een jonger publiek op het oog, dat ook de animatieserie kent. De eShop- en adviesprijs van €39,99 is gelijk aan andere recente games die gebaseerd zijn op stripboeken en animatieseries. Maar vermoedelijk zit die doelgroep niet meer op deze game te wachten na de laatste aflevering van de animatieserie van jaren geleden. Fans van de originele films en serie van Zorro zullen deze game ook niet gauw uit het (digitale) winkelschap pakken. De algehele gameplay is ook niet dusdanig dat deze game het waard is om te gaan kopen. Het zou een vermakelijk rechttoe-rechtaan actiespelletje van 18 missies kunnen zijn, als de autosave-functie correct had gewerkt. Voor wie Zorro The Chronicles dan wel is gemaakt? Waarschijnlijk voor de ontwikkelaars zelf en mensen die aan de animatieserie hebben gewerkt. Andere mensen kunnen deze game maar beter laten voor wat het is.

+ Trouw aan de animatieserie Zorro The Chronicles
+ Humor uit Zorro
+ Missies en opdrachten zijn duidelijk

– Autosave-functie werkt niet altijd correct
– Het overkoepelende verhaal wordt onvoldoende verteld
– Onduidelijk waarom deze game überhaupt is verschenen en voor welk publiek

DN-Score: 5,3