Preview Event: Hands-On met The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Laat alles los wat je gewend bent van Zelda-games die je tot nu toe speelde. The Legend of Zelda: Breath of the Wild is namelijk een ware revolutie op Zelda-gebied. Stel je een moderne open-wereld game voor zoals The Witcher 3, maar dan geheel in Zelda-stijl!

In de eerste demo die ik speelde werd je direct in het diepe gegooid. Je komt in een grote open-wereld terecht waarin je vrij bent te doen wat je maar wilt. De wereld is enorm groot, en dan speelde wij slechts een demo. En echt alles kan. Van bomen omhakken tot eten koken. Van boomstammen in het water gooien en met pijlen verplaatsen tot het in vuur steken van gras en jagen op dieren. Je kunt het zo gek niet bedenken. Je gebruikt de omgeving om de wereld te ontdekken en kijkt uit over een enorme wereld met bergen, een vulkaan, ijsberg en nog veel meer. Het uitzicht dat je hebt is adembenemend en de wereld oogt prachtig. Ieder plekje in de wereld is te bereiken, de vraag is soms alleen hoe je dat gaat doen. Alleen al het ontdekken van de wereld en experimenteren met alle mogelijkheden lijkt tientallen uren aan gameplezier te bieden. En dan hebben we het verhaal nog buiten beschouwing gelaten.

De wereld zat vol met vijanden die bovendien enorm slim blijken te zijn. Je kunt ze verrassen en aanvallen om zo hun wapens af te pakken. Maar pas op, ook zij kunnen dat. En hebben ze geen wapen meer? Dan pakken ze dingen uit de omgeving om je aan te vallen. Je kunt vijanden van afstand met je boog neerschieten, met een bom raken en op nog veel meer manieren. Natuurlijk kun je ook een directe aanval kiezen maar juist dan moet je wel de juiste wapens hebben. Ook dit laat zien dat mogelijkheden eindeloos zijn.

De tweede demo liet je de game vanaf het begin spelen in de vorm van de ‘eerste 20 minuten’.  Je wordt hier als Link wakker in de Cave of Resurrection en hebt geen idee waar je bent. Tot een mysterieuze stem je roept. Wanneer je een oude man tegenkomt legt hij je uit wat je kunt doen en wat van je wordt verwacht. Het verhaal blijft verder nog geheimzinnig maar het begin van de game voelde wel al ijzersterk aan. Vanaf begin af aan ben je vrij te doen wat je wilt en dat voelt erg goed aan. Via een kaart kun je naar belangrijke gebieden reizen en kun je plekken markeren, wel zo handig tijdens je ontdekkingstocht.

Het spelen van The Legend of Zelda: Breath of the Wild doet je verlangen naar nog veel meer. Want er valt nog zoveel te ontdekken en na het spelen van de demo’s had ik het gevoel nog geen 1% van de game gezien en ontdekt te hebben. Zo hebben we nog geen dungeons en echte puzzels gezien en staat ons dus nog heel veel meer te wachten. Ik ben al overtuigd!

 

Het spel ziet er geweldig uit. Nu ben ik niet iemand die heel veel waarde hecht aan graphics, maar toch wil ik even kwijt dat er duidelijk heel veel tijd zit in de vormgeving van dit spel. Niet alleen is het spel enorm kleurrijk en doet de grafische stijl denken aan een ultieme combinatie tussen The Wind Waker en de meer realistische titels als Skyward Sword, ook is het landschap zo intens vormgegeven dat je het liefst een hoge toren opzoekt, om een mooie overview te kunnen hebben over hoe groot deze spelwereld nu eigenlijk is. Terwijl je ver in de verte door sneeuw bedenkt land ziet (waar je alleen zorgeloos doorheen kunt als je genoeg Spicy Peppers eet om je warm te houden, of genoeg warme kleren aanhebt) zie je aan je andere zijde een droge plek die langszaam over lijkt te gaan in een woestijn. De wereld is groot, en het belooft zelfs nog groter te worden dan we in de demo hebben gezien. Daarnaast ligt er op veel hoekjes wel iets verborgen.

Ik denk dat ik mij uren kan vermaken met doelloos rondlopen in deze immense spelwereld. Er valt zoveel te experimenteren! In de demo alleen al kon ik mij goed vermaken door achter een zwijn aan te sluipen, in de hoop dit beest te doden. In eerste instantie was dit niet erg succesvol. Het beest zag mij van mijlenver aankomen en mijn boogschietkunsten waren niet goed genoeg om hem te raken. Maar het is uiteindelijk gelukt door de hulp van een goede vriend in te roepen: Wolf Link. Samen met Wolf Link heb ik dan ook door de bossen gestruind en het één na het andere goblinkamp onschadelijk gemaakt. Terwijl Wolf Link hen aanviel, kon ik tevens misbruik van de situatie maken door hun wapens te jatten. Uiteindelijk heb ik nog wat met vuur gespeeld. Zo kun je gras in de fik steken om zo de de aandacht van vijanden te trekken. En oeps, ik sloot mijzelf tussen de vlammen in. Detail…

Maar vlammen ben ik niet echt bang voor. Het experimentele karakter van de game boeit mij wel. Er is echter wel iets anders waar ik zelf redelijk bang voor ben, namelijk dat Breath of the Wild enigszins doelloos zal aanvoelen. Tuurlijk, je kunt veel tijd steken in het ontdekken van een spelwereld, vijanden bevechten, geheimen ontdekken, puzzels oplossen, ver in de verte kijken en je route helemaal uitstippelen; het kan allemaal. Maar je kunt theoretisch ook per direct naar de eindbaas van het verhaal toelopen. Ik vraag mij dan af of dit spel niet hetzelfde gevoel bij mij zal geven als elke andere openwereldgame: waar werk ik nu eigenlijk naartoe? Waar in een normale Zelda het verhaal en de puzzels met beperkte items de drijfveer zijn, is mijn angst dat je hier ontdekt om het ontdekken en het al snel een checklist afwerken wordt. Deze goblinscamps zijn onschadelijk gemaakt, deze schatten heb ik gevonden…

The Legend of Zelda; Breath of the Wild is een doorbreking van alle conventies. Je hebt de vrijheid om alles te doen wat je wil, en een wereld waar alles lijkt te kunnen. We hebben de mogelijkheid gekregen de game uitgebreid te spelen en mijn verwachtingen zijn overtroffen.

Waar Nintendo Treehouse een goed beeld gaf  van de game, is het zelf ontdekken nog leerzamer. The Legend of Zelda: Breath of the Wild is namelijk een game waar je een ongekende vrijheid hebt. Ik heb iedereen zien spelen en iedereen heeft iets totaal anders gedaan. Waar Kevin ging jagen en Randy vol in de aanval ging, ben ik juist weer gaan sluipen en vanuit bomen bommen gaan werpen. Dit is niet een game waar je aan een vriend vraagt “Waar ben jij met Zelda?”, maar vraagt “Wat heb jij gedaan in Zelda?”. Zoals Kevin al opmerkt ben je in de game zo vrij dat het je het gevoel kan geven niet bezig te zijn met een verhaal, maar met een checklist afwerken. Ik denk dat dit een groot struikelblok kan gaan worden voor deze game, maar het verhaalgedeelte heeft mij ook al deels gerust gesteld. Net als in vorige Zelda-games krijg je namelijk kleine hints om te weten waar je naar toe moet. Zo werd er een blik geworpen op de oude man en gaf de mysterieuze stem op je Sheikah Plate aan waar je naar toe moest.

In het exploratiegedeelte was ik het meest onder de indruk van de engine. Elke grashalm, elk blad en elk sneeuwvlokje volgt de speling van de wind. De wereld reageert niet alleen op jou, maar ook op zichzelf. Dit vond ik heel bijzonder om te zien, omdat dit echt toont hoeveel zorg aan detail is besteed. Deze realiteit is nu ook doorgedrongen naar Link. Net als een echte krijger, kan Link ook springen en klimmen. Deze nieuwe vaardigheden werken daarentegen ook erg soepel; ik klauterde in een mum van tijd een boom in voor een prachtig uitzicht. En dat uitzicht is dan ook erg mooi… De nieuwe art-style is erg creatief, maar bepaalde elementen zijn ook erg realistisch. Zo vind ik het water erg natuurgetrouw en beweeglijk overkomen, maar de grashalmen juist weer in de stijl van de Wind Waker ontworpen.

In het exploratiegedeelte mocht ik ook met Wolf Link ten strijde trekken. Dit maatje kan je krijgen, als je de “Wolf Link Amiibo” scant. De interactie tussen Wolf Link en de omgeving is erg grappig om te zien. Wolf Link rent als een dolle hond achter wild aan, waardoor jij plotseling een everzwijn naar je toe ziet rennen. Maar ook als je besluit door het gras te kruipen, spits hij zijn oren en kruipt rustig achter je aan.

Naast Wolf Link kunnen je vijanden ook nadenken. Als je in het heetst van de strijd je zwaard weggooit, kan een vijand je zwaard bijvoorbeeld oppakken. In mijn speelsessie was ik druk bezig met een jachtpartij, toen plotseling een Bokoblin voor mij stond. Ik had een everzwijn al neergeschoten en was druk bezig met het verslaan van het kamp. Toen ik mij omdraaide zag ik die onbeschofte Bokoblin mijn netgevangene everzwijn oppeuzelen. Deze interactie heb ik nog nooit gezien in een game en is echt heel goed.

De Wii U had het aan de laadtijden te zien soms best lastig met alle details en mooi ontworpen figuren. Begrijpelijk voor een console uit 2012, maar ik vraag mij af hoe groot het verschil gaat worden tussen de NX en de Wii U-variant. De tijd zal het leren, maar tot dan kunnen wij ons verwonderen over The legend of Zelda: Breath of the Wild.