[REVIEW] Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

Een PlayStation-mascotte op de Nintendo Switch: een krankzinnig goede combinatie!

Wie aan Naughty Dog denkt, zal snel denken aan games als Uncharted en Last of Us die voor de PlayStation-consoles zijn ontwikkeld. Hetzelfde bedrijf heeft echter in het verleden een grote rol gehad in het succes van Sony’s eerste console. Dit had te maken met de bizarre en charismatisch Crash Bandicoot, die in het platformgenre bekendheid kreeg. Vervolgens verschenen binnen de serie nog twee vervolgen, een racing game en een party game, voordat de serie werd overgenomen door talloze uitgevers met wisselend succes. Zo goed als het origineel werd het zelden en dat was reden genoeg voor Vicarious Visions om de originele games uit de kast te halen.

Meer dan nostalgie

Bij het opstarten van de game neemt de game je al terug naar de jaren ’90, waardoor een gevoel van nostalgie overheerst. Dit wordt bekrachtigd door de karakteriserende stem van Dr. Neo Cortex en de vertrouwde deuntjes. Alhoewel nostalgie een grote drijfveer is voor de uitgave, biedt de collectie veel meer dan dat. Crash Bandicoot N. Sane Trilogy biedt namelijk de eerste drie delen uit de serie die tot op de dag van vandaag nog altijd hoog aangeschreven staan. Dit komt niet door de flinterdunne verhaallijnen, maar door de uitblinkende gameplay-elementen en bizarre personages.

De gameplay bestaat uit het doorlopen van talloze levels met verschillende omgevingen en uitdagingen, waarin timing en verzamelen van items een rol spelen. Zo zal je de ene keer beheerst moeten springen om de overkant te bereiken en zal je de andere keer wegrennen voor een rollende steen, zonder dat je kan zien wat er voor je ligt. De sterke mate van afwisseling zorgen er dan ook voor dat het een feest is om deze collectie te spelen.

Evolutie

Het is niet nodig om het eerste deel uit te spelen alvorens je met de tweede begint, maar dat is wel aan te raden. De serie heeft logischerwijs een evolutie doorgemaakt en dat is voelbaar binnen de collectie. Het allereerste deel is meteen ook de lastigste. Dit komt doordat de moveset van Crash beperkter is en de game zich sterk richt op het juist timen van sprongen maken. Tegenstanders doen er alles om het jou moeilijk te maken en dat lukt vaak dan ook aardig, waardoor dit frustrerend kan zijn.

Vanaf het tweede deel komt er meer variatie en gekkigheid binnen de serie, zoals het gebruik maken van een jetpack en meer verzamelbare items. Dit wordt bovendien aangevuld in het derde deel, waar Coco een prominentere rol heeft gekregen. Persoonlijk vind ik het derde deel het beste. Dit komt door de hoge mate van afwisseling in leveldesign en gameplay die binnen de serie uniek zijn, waaronder motorrijden en het toepassen van slide-beweging, waardoor sommige sprongen makkelijker zijn om te timen.

Ondanks dat binnen de collectie de evolutie van de serie voelbaar is, heb je hier te maken met drie ijzersterke games die zelden gedateerd aanvoelen. Hoewel open-wereld games niet meer weg te denken zijn, en dat geldt ook voor het platformgenre, biedt Crash N-sane Trilogy lineaire levels, maar dit heb ik nooit als storend ervaren. Vaak is er nog een verborgen route te vinden en worden de vaardigheden van spelers getest doordat sommige items verzameld moeten zijn om een beloning binnen te slepen.

Audiovisueel

De collectie heeft vergeleken met het origineel een gigantische grafische boost gekregen. De game ziet er goed uit en wordt ondersteund door de karakteristieke soundtrack die je van de serie gewend bent. Als je het echter gaat vergelijken met de uitgaves die op andere consoles zijn uitgebracht, dan valt niet te ontkennen dat de Switch-versie het minst is. Dat is op zich niet erg, maar de game oogt soms minder scherp en daardoor juist wat wazig.

Aan de andere kant biedt de Nintendo Switch een ervaring die niet te vinden is op een PlayStation 4 en Xbox One, namelijk dat je de game onderweg kan spelen. Voor wie liever in handheld-modus speelt zal ondervinden dat de game alsnog redelijk oogt op een kleiner scherm, maar wat hierboven staat geldt ook voor de handheld-ervaring. Soms oogt het wat wazig. Dit is echter een kleine smet op een game die zich na twintig jaar alsnog staande weet te houden.

Voor iedereen speelbaar?

Voor wie de originele games heeft gespeeld, kan niet anders dan verheugd zijn dat de collectie een geweldige aanvulling is op het huidige Switch-assortiment. Hoewel het gevoel van nostalgie ook door mijn aderen ging, is het af te vragen in hoeverre gamers die niet bekend zijn met de serie eveneens plezier beleven. Het antwoord is een luide ja! De collectie biedt een van de beste platform-games aller tijden en laat je kennismaken met een mascotte uit het verleden. De games kennen net als meer games van vroeger een hoog frustratieniveau, maar dat is een uitdaging, niet waar?

Conclusie

Crash Bandicoot is terug! En ditmaal op de Nintendo Switch. Voor het eerste is de originele trilogie te spelen op de Switch en laat een sterke indruk achter. Dit komt door de sterke gameplay die zelden verouderd aanvoelt en door een goede overzetting naar het HD-tijdperk. Hoewel de game op de Switch soms wat wazig oogt, heeft dit weinig invloed op een al sterke ervaring. Voor wie uitgedaagd wil worden of een “trip down memory lane” wil maken, kan met Crash Bandicoot N. Sane Trilogy niet mis gaan.

+ Tijdloze overzetting
+ Uitdagend
+  Sfeervol
+ 3 games in 1
+ Audiovisueel zeer sterk, maar…

– …grafisch niet altijd scherp

Cijfer: 8,5