[Review] Pokémon Scarlet & Violet – Twee stappen vooruit, één achteruit

De negende generatie van Pokémon is aangebroken. Sinds vorige week zijn Pokémon Scarlet en Violet verschenen voor de Nintendo Switch met een nieuwe regio, nieuwe Pokémon en een flink nieuwe ervaring. Onder andere dankzij een open wereld-design is het flink anders dan vorige spellen. De vraag is dan ook hoe goed dit werkt met Pokémon.

Het zonnige Paldea

Paldea is zoals we weten gebaseerd op Spanje en dat is aan veel elementen te merken. Van de mediterrane sfeer tot aan de Pokémon. Voor het eerst is de wereld open en dat pakt in de basis enorm goed uit. Door bugs (waar ik het later over heb) echter niet altijd. Toch heeft Paldea al snel een plek in mijn hart veroverd.

De designs van de Pokémon behoren vaak tot de beste in een lange tijd, de lore is goed uitgewerkt en de wereld voelt echt natuurlijk aan. Zo is het op de meeste plekken gevuld met Pokémon en voelen ze ook echt als wilde Pokémon aan. Sommige zullen je aanvallen, sommige zullen wegrennen en weer andere zitten als een groep bij een verdere evolutie. Zoals een Rookidee bij een Corvisquire. De diversiteit is dan ook enorm met een Pokédex van 400 Pokémon die in de games te vangen zijn (verschillende vormen niet meegerekend). In het eerste gebied had ik bijvoorbeeld al 18 verschillende Pokémon gevangen in een periode dat je normaal net vijf verschillende soorten tegen zou zijn gekomen. Wat ook helpt bij het natuurlijke gevoel is hoe Zorua en Ditto functioneren in het spel. Je kunt vast wel gokken wat ik bedoel, maar echt verklappen zal ik niet doen.

Het ontdekken van de wereld voelt dan ook constant leuk en divers aan. Voor het eerst kun je echt de wereld ingaan en overal heen gaan waar je wilt. Zelfs zonder alle functies van Koraidon/Miraidon te hebben vrijgespeeld kun je in ieder gebied komen. Je kunt dan nog niet de hoogste bergen beklimmen, of de meren bevaren, maar alle belangrijke onderdelen zijn te vinden.

Eén van de betere verhaallijnen

Het spel heeft maar liefst drie verhaallijnen die elk op een eigen manier gevolgd kunnen worden. Starfall Street, Path of Legends en Victory Road. Starfall Street en Victory Road zijn in principe verhaallijnen die je bekend zullen voorkomen uit andere spellen, maar staan nu echt los van elkaar. Je volgt ieder pad eigenlijk als onderdeel van de zogenaamde treasure hunt van je school (in mijn geval de Naranja Academy). Met de treasure hunt, wilt de school dat je de wereld intrekt en op zoek gaat naar jouw treasure. Wat dat is, is aan jou.

Victory Road

Victory Road is eigenlijk de meest standaard verhaallijn van Pokémon. Het is namelijk jouw doel om de gyms en de Pokémon League te verslaan om gekroond te worden tot champion. In dit spel ben je echter niet de enige champion. Paldea heeft namelijk trainers die de Champion-Rank bereiken en vanaf daar die titel houden. Zo is een vriendin van jou, Nemona, al vanaf het begin een champion en zij pusht jou dan ook om de gyms te verslaan.

De gyms zijn wat minder grandioos aangepakt dan in Sword & Shield, maar voelen alsnog levendiger dan vroeger aan. Je hebt namelijk toeschouwers die rondom het veld staan te juichen. Wat net wat meer adrenaline geeft dan een lege statische omgeving.

Starfall Street

Aan één kant vind ik dit pad het minste, maar het heeft ook zeker positieve en goede elementen. Voor Starfall Street zul je langs verschillende basissen moeten om Team Star te ontbinden. Echter elke basis is redelijk hetzelfde. Je gebruikt de let’s go-feature om 30 Pokémon te verslaan om vervolgens de leader van de base te bevechten. Niet heel bijzonder dus. Echter, dit keer is het team wat dieper van mening en niet per se slecht. Team Star is namelijk opgericht om pesten tegen te gaan en naarmate je meer basissen verslaat, ontdek je meer over de oprichting en het doel van het team. Het verhaal van Team Star zit dan ook goed in elkaar en waarom je het team moet ontbinden ligt dan ook als kern hierin.

Path of Legends

In Paldea kom je vijf Pokémon tegen die een flinke groeispurt hebben gehad. Deze zogenaamde Titan Pokémon hebben gegeten van speciale kruiden waardoor ze veel sterker zijn geworden dan normaal. Door de Path of Legends te volgen zul je iedere Titan moeten gaan verslaan en krijg je wat mij betreft een enorm mooi verhaal mee. Je helpt namelijk Arven om de kruiden die de Titan Pokémon zo krachtig heeft gemaakt te bemachtigen. Waarom die dat wilt, heeft een enorm mooie reden die ik omwille van spoilers niet verder zal benoemen.

Endgame

Echter, hoewel je kunt bepalen hoe je het spel speelt zul je voor de endgame alle drie de verhaallijnen moeten uitspelen. Nu raad ik dat sowieso aan aangezien ieder onderdeel een ander doel heeft om te vertellen en ook genoeg lore meegeeft. Je bent geen kind dat net op pad is gegaan en meteen de wereld moet redden in je eentje, nee de verhaallijnen hebben elementen over vriendschap, hulpvaardigheid en verdriet. Wat vervolgens allemaal samenkomt in een finale die op veel punten beter is uitgewerkt dan vorige spellen.

Ook is er redelijk wat post game content om mee aan de slag te gaan, dus er is in elk geval voldoende te doen.

De quality of life verbeteringen zijn geweldig

Naast een open wereld heeft Game Freak ook gewerkt aan verschillende andere verbeteringen. Deze quality of life verbeteringen maken het spel fris en daardoor voelt de gameplay flink nieuw aan. Eén van mijn favoriete vernieuwingen is dat ik niet meer iedere trainer die ik zie hoef te bevechten. Een gevecht wordt namelijk alleen begonnen als je zelf met ze praat. Daarnaast zijn er nog wat andere verbeteringen die ik wat uitgebreider zal behandelen.

Grind voor experience voelt niet te lang aan

Het grinden voor experience voor je Pokémon voelt totaal niet meer aan als een grind. Niet alleen door de exp-share, maar ook doordat je zelf kunt kiezen achter welke Pokémon je aangaat en de transitie naar gevechten vele malen soepeler gaat dan eerst. Er is geen ladingsscherm meer en ook na het vangen/verslaan kun je bijna direct weer verder met rondreizen.

Een ander onderdeel wat het grinden minder erg maakt, is de let’s go-functie. Je laat hiermee je Pokémon bovenaan in je party zelf rondlopen en wilde Pokémon aanvallen. Hierdoor hoef je niet eens moeilijk te doen om veel gevechten te houden. Het gaat stukken sneller en is perfect voor mass outbreaks. Je hoeft ook niet bang te zijn voor shinies, want die worden met rust gelaten door deze functie.

Terastallisation zorgt voor nieuwe tactieken

Mega Evolution, Z-Moves en Dynamax. De afgelopen drie generaties is er altijd wel wat nieuws toegevoegd wat vervolgens beperkt of helemaal niet meer terug zou komen. Deze generatie laat dan ook die drie weer achterwege en introduceert Terastallisation. Vanaf het begin van het spel kun je iedere Pokémon laten Terastallizen. Dit fenomeen laat je Pokémon omhuld worden door middel van kristal van een bepaald type. Meestal is dit van een type die je Pokémon al bezit, maar soms kan een water Pokémon opeens een vuur-type krijgen hierdoor.

Dit zorgt voor een enorme lading aan nieuwe mogelijkheden in gevechten. Je zult dus altijd voorbereid moeten zijn om je tactiek aan te passen. Het type wat je Pokémon wordt zal ervoor zorgen dat aanvallen van dat type versterkt worden, maar ook dus dat je zwaktes veranderen. Zo kun je dus op twee manieren een strategisch voordeel behalen.

De mechanic komt ook in het wild voor. Zo zijn er verschillende wilde Pokémon die glimmen in de wereld. Wanneer je een gevecht hiermee begint zullen ze direct Terastallizen. Maar ook kun je ze verslaan door middel van raids. Deze gevechten zaten ook al in de vorige generatie, maar de eerste versie maakte je afhankelijk van de snelheid van je groepsgenoten.

Zo werd alles in rondes gespeeld. Nu is er echter een tijdslimiet en kun je zelf zo snel mogelijk je acties uitvoeren. Hierdoor wordt je minder afhankelijk, maar kun je nog steeds gebruik maken van de hulp van andere spelers. Dit maakt het stukken gebruiksvriendelijker. Dat geldt ook voor het feit dat je niet hoeft te vechten voor wie gaat Dynamaxen, iedere speler mag namelijk in het gevecht gebruik maken van Terastallize. Hierdoor is het voor iedereen net zo leuk om te spelen.

Vernieuwde multiplayer

In Sword & Shield kregen we een klein voorproefje op Pokémon online te kunnen spelen. Wanneer je online ging, zou je in de Wilde Area andere spelers zien bewegen. Dat is er nu weer uit, maar in plaats daarvan kun je met maximaal drie anderen bij elkaar in de wereld komen en van alles doen. Of je gewoon samen wilt picknicken of selfies wilt maken of op pad gaat en het spel blijft verkennen. Het is allemaal mogelijk. Je bent ook verbonden volledig vrij om te doen wat je wilt namelijk. Ook de verhaalmissies kun je doen, maar je vrienden kunnen je daar alleen niet bij helpen.

Het leukste en fijnste is misschien nog wel het kunnen vangen van Pokémon die exclusief voor een spel zijn, als je verbonden bent met iemand die het andere spel heeft.

Open wereld, maar toch niet helemaal

Een onderdeel wat wel beter kan nog is een toevoeging van level scaling binnen gyms en boss fights. Geef iedere gym een team op basis van het aantal behaalde badges voorafgaand aan het gevecht bijvoorbeeld. Dat geeft net dat beetje extra vrijheid. Nu kun je het wel enigszins door elkaar spelen, maar echte vrijheid heb je met de gyms en Starfall bosses nog niet. Het helpt dan ook niet dat rond de hogere gyms alle Pokémon ook van een hoger level zijn. Hopelijk kijken ze in de toekomst wat af van hoe het werkt bij Xenoblade qua levels.

Performance is vaak slecht

Het was een probleem in Sword & Shield, in Legends: Arceus en nu weer. De performance is weer ondermaats. Waar ik het bij Sword & Shield kon wegschrijven als een nieuwe stap voor Game Freak (eerste HD-game enzovoort), is dat excuus nu een stuk minder geldig. Ja het is voor het eerst een echt open wereld, maar dan nog. Van enorme pop-in tot vertragingen om de framerate te helpen of het daadwerkelijk hebben van een slechte framerate. Het is enorm zonde en hoewel het niet lang niet altijd speelplezier verpestte, zijn er ook genoeg momenten geweest waar dit wel gebeurde. Wel had ik het idee dat het vaker moeite had bij een docked Switch dan in de handheldstijl.

Vooral in het laatste gebied (ja er is één gebied waar je echt als laatste terecht komt) merkte ik veel problemen. Van overbelichting tot Pokémon die achter muren en onder de grond spawnden. Het zijn best wel slordige dingen die waarschijnlijk met meer ontwikkeltijd opgelost konden worden. Ik hoop dan ook op een patch, maar ook een patch zal de huidige staat niet goed kunnen praten. Het wordt tijd dat The Pokémon Company/Game Freak gaat kijken naar hulp bij een nieuwe engine, want dit kan zo niet verder. Tijd om te stoppen met gameplay te vernieuwen voor een generatie en te focussen op performance.

Conclusie

Veel elementen van deze Pokémon zijn precies wat ik altijd al wilde. Vrij rondlopen in een geweldige wereld, soepele gevechten en niet constant door elke bug catcher tegen worden gehouden voor een gevecht. De nieuwe features als let’s go en Terastallize zijn handig. De eerste zorgt voor wat quality of life verbeteringen (minder grinden) de tweede voor een competitieve vernieuwing. Het is daarom zo enorm jammer dat de performance zo ondermaats is. Dat het een simpele uitstraling heeft, snap ik nog voor de doelgroep. Dat de framerate zo slecht is en de game redelijk buggy is, is om eerlijk te zijn het enige grote minpunt, maar wel een groot minpunt. Mocht de performance verbeterd worden kan de huidige score zo met één tot twee punten omhoog. Een klein ding wat ik ook nog wel jammer vind, is het gebrek aan level scaling met gyms en Star Bases.

DN-score: 7,5