3DS Review: Professor Layton En De Erfenis Van De Azran

Laytons spreekwoord ‘een echte heer kraakt elke puzzel’ kennen we ondertussen wel, dus laten we maar eens beginnen met het kraken van de nieuwste puzzel, het bekende vraagstuk: ‘is het, het waard?

‘Professor Layton komt in De Erfenis Van De Azran in aanraking met een heuse levende mummie. Deze levende mummie blijkt verbonden te zijn met de legende van de Azran, en het is aan Professor Hershel Layton de taak om te achterhalen wat er nu allemaal gaande is. Achtervolgd door de organisatie Target, zullen Professor Layton en zijn metgezellen in deze Layton-titel er van alles aan moeten doen om dit verhaal tot een goed einde te brengen.

Verhaal

Net als de andere spellen in de Professor Layton-serie komt dit spel ook weer met een verhaal. Het verhaal speelt als het ware de rol van de lijm die puzzels en spanning aaneen moeten houden. Professor Layton maakt net als alle andere Professor Layton-spellen een avontuur mee, en tijdens dat avontuur moet hij diverse raadsels en puzzels oplossen. Ook maak je tijdens je avontuur kennis met diverse personages en hun persoonlijkheden, diverse locaties en hun bezienswaardigheden en diverse verschijnselen die je niet vanaf het eerste moment kunt ontrafelen. De Professor Layton-formule die verhaal en puzzels met elkaar combineert is ook in Professor Layton en de erfenis van de Azran ouderwets goed toegepast.

Professor Layton en de erfenis is een duidelijke afronding van deze triologie, en daarmee ook een mooie inleiding van de tweede triologie die eerder al verscheen voor de Nintendo DS. Het geeft antwoord op vragen. Zo komen we met dit spel bijvoorbeeld eindelijke te weten waarom de ‘lieftallige’ assistente Emmy niet langer aan de zijde van Hershel werkt, bij het komen van de tweede triologie. Tevens zorgt het spel ook voor een degelijke climax waar echte Professor Layton-fans van hebben mogen dromen. Het verhaal komt weer met plotwisselingen, opkomende vragen en de actie die we wel van deze spellen verwachten.

Daarentegen moet wel opgemerkt worden dat enkele plotwisselingen veel te voorspelbaar waren. Zo zal een voor Layton-fans bekend personage, Descole, niet heel erg goed uit de verf komen met zijn ‘onverwachte’ vermomming. Zo zijn enkele plotwisselingen gewoon een toepassing van de standaard plotwisselingen die scenario-schrijvers vandaag de dag al te vaak toepassen. Daar het verhaal erg leuk is, is het verre van perfect omdat er toch nog vrij voorspelbare dingen in het verhaal zijn opgenomen. Dat is niet erg, maar een plotwisseling die je al ziet aankomen, heeft een veel minder sterke impact op de totale beleving.

Puzzels

Een belangrijk onderdeel van de Professor Layton-spellen: de puzzels. Ook deze keer komt Professor Layton met een heel scala aan puzzels, en er gaan flink wat uurtjes in zitten om al die puzzels op te lossen. Echte puzzelaars kunnen weer uren zoet zijn met het oplossen van de bekende Professor Layton-puzzels. ‘Bekende’, inderdaad. Na zes professor Layton-spellen lijkt level-5 moeite te hebben met het ontwikkelen van degelijke vernieuwende puzzels. Er zijn wel vernieuwende puzzels, maar het gros voelt toch aan als een bewerking van eerdere puzzels of het evenals domweg kopiëren van oude puzzels. Zo komt het voor dat je meermalen dezelfde puzzel op moet lossen, maar dan met enige twist in waar alle puzzelstukjes staan.

Zoals we gewend zijn van de professor Layton-serie, worden we overspoeld met puzzels tijdens de loop van het verhaal. Daar draait het spel om, en dat maakt het spel ook leuk. Daarentegen loop je wel steeds vaker tegen momenten aan dat de puzzel en de situatie niet helemaal aan elkaar aansluiten. Zo is het leuk dat je puzzels moet oplossen, maar even overal stilstaan om een puzzel op te lossen, en zo snel mogelijk van A naar Z reizen gaan niet hand in hand. Tevens zijn er momenten dat je een minimaal aantal puzzels moet hebben opgelost voor je verder mag in het verhaal. Erg leuk en aardig, maar het is best frustrerend dat wanneer je achter een schurk aan zit, je opeens moet stoppen om te puzzelen.

The Post-game

Als je een spel zoekt dat verhoudingsgewijs qua prijs en aantal uren gameplay goed in balans is, dan heb je aan Professor Layton en de erfenis van de Azran een goede. Ook na het uitspelen van de eerder besproken verhaallijn is er namelijk nog voldoende te doen. Zo heeft het spel weer een heel scala aan mini-game-puzzels die de gameplay weer rekken. Eerder zagen we ook al mini-games in de Layton-serie, maar deze keer krijgen we net weer een andere set met mini-games voorgeschoteld. Naast de mini-games brengt dit spel weer 365 extra puzzels met zich mee. Zo biedt het spel, net als zijn voorganger Professor Layton en het masker der wonderen, de mogelijkheid om dagelijks via het internet een gratis puzzel te downloaden.

Naast de dingen die we eerder ook al zagen, biedt dit spel ook ingebouwde StreetPass Challange. Bij deze StreetPass Challange kun je diverse beloningen verdienen. Je krijgt bij deze StreetPass Challange verschillende uitdagingen die je tot een goed einde moet brengen. Nou klinkt deze mode wel erg leuk, maar wanneer je in een verlaten oort woont waar de koeien nog in de achtertuin staan, dan is de kans op een StreetPass niet zo heel groot. Gelukkig heeft Level 5 bij het ontwikkelingen hier rekening mee te houden. Met de Play Coins op je 3DS kan je namelijk diverse uitdagingen vrij kopen. Daarnaast biedt het spel ook nog de mogelijkheid om wat losse krantenartikelen te lezen. Veel wijzer word je er niet van, maar het houd je eventjes zoet. Sommige verhalen best interessant.

Muziek

Over de Layton-muziek valt eigenlijk weinig te zeggen. Pak een willekeurige Layton-titel erbij en de mening over de muziek zal eigenlijk precies hetzelfde liggen. Professor Layton en de erfenis van de Azran maakt namelijk dankbaar gebruik van de muziek uit al eerder uitgegeven titels. Zo horen we de bekende soundtracks en soundeffects weer gezellig terugkomen. De ‘een echte heer kraakt elke puzzel’, het achtergrondgeluidje van de puzzels, hoe je het ook bekijkt, alles voelt weer vertrouwd aan. Enerzijds is dit een positief puntje. Het hergebruiken van de muziek, en dat nu al voor de zesde keer, zorgt ervoor dat er over de loop van de spellen toch wel één sfeer ontstaat.

Daarentegen is het soms wel vervelend dat je eigenlijk alweer naar datzelfde puzzeldeuntje zit te luisteren. Je stopt gemiddeld toch wel zo’n 15 uur in de verhaallijn van een Layton-spel. Met alle titels op één hoop luister je dus toch wel ruim 90 uur naar dezelfde soundtracks. Al klopt dat niet helemaal, aangezien het spel toch wel enkele nieuwe soundtracks kent. En bij deze toch wat slordige berekening vergeten we ook de tijd die je in de post-game steekt nog mee te nemen. Maar goed, het punt zou moeten zijn dat je toch wel érg lang naar die deuntjes zit te luisteren. Als er nog een zevende titel zou komen, wat technisch goed mogelijk is als we van hoofdpersoon veranderen, dan zie ik toch liever terug dat er iets meer variatie komt in de muziek, en dat we meer nieuwe soundtracks zullen krijgen.

Ook is het weer heel jammer dat, wanneer je het spel in Nederland koopt, je helemaal vast zit aan de Nederlandse Voice Actors. Er is geen mogelijkheid om de Engelse stemmen te horen. Dit zou in theorie helemaal geen ramp hoeven te zijn, alleen dat lijkt het wel te worden. Daar we misschien trots mogen zijn op onze taal, mogen we echter niet trots zijn op de voice acting. Het resultaat zou vier maal beter zijn geweest als men willekeurige mensen van de straat had geplukt.

Slaapverwekkende voorleesstemmen galmen uit de Nintendo 3DS, en verpesten eigenlijk enigszins de sfeer. Overdrijven is natuurlijk ook een vak, maar vergeleken met de Engelse versie zorgen de Nederlandse stemmen er wel voor dat enigszins wat sfeer verloren gaat. Nou klinken niet alle stemmen afschuwelijk, maar de belangrijkste stemmen juist wel. Zo wordt Professor Layton, de hoofdrol speler van heel dit spel, betreft stem belachelijk slecht vertolkt.

Conclusie

Professor Layton en de erfenis van de Azran is verhaaltechnisch een goede afronding van de trilogie, en daarbij ook een mooie inleiding van de trilogie die eerder al op de Nintendo DS verscheen. Het verhaal beantwoord vragen, maar laat ook de vraag opkomen: ‘hoe nu verder?’, om ons zo in te leiden naar de eerder verschenen trilogie. Aan vele kanten word je nieuwsgierig naar meer. Daarentegen is het verhaal verre van perfect. Zo is het plot op diverse punten toch wel erg voorspelbaar, en had het betreft de spanning en verrassing toch wel een i mogen krijgen om de punten op te kunnen zetten. Op vele fronten, zoals eerder genoemd, is het spel erg mooi. Daarentegen voelt niet alles even fijn afgewerkt uit. Voor fans is dit waarschijnlijk de Layton waar ze op gehoopt hadden, voor de mensen die het een kansje wilden geven is dit hoogst waarschijnlijk niet het spel dat het beste beeld geeft van de Professor Layton-serie.

– Enkele plotwisselingen in het verhaal verloren impact door voorspelbaarheid
– Veel puzzels voelen aangepast of domweg gekopieerd aan.
– Puzzels zitten soms erg onlogisch in verhouding tot het verhaal
– De soundtracks worden nu wel erg veel hergebruikt
– De Voice Acting klinkt alsof men het script voorleest
– Niet het beste Layton-spel voor potentiële Layton-fans

+ Een vrij goede afronding van een trilogie, mooie inleiding voor de andere
+ Een breed scala aan puzzels
+ Zelfs in de post-game biedt dit spel nog genoeg te doen
+ Het spel biedt StreetPass Challange aan
+ De sfeer in het spel is gelijk aan die van andere Layton-spellen
+ Het aantal gameplay-uren staat goed in verhouding tot wat je betaald

Cijfer: 7.1