[Hands-On] The Beast Inside

Op Gamescom kregen wij de kans om The Beast Inside te spelen, een nieuw foto realistisch horror spel. Maar durfden we dat wel?

Allereerst moet ik even een bekentenis maken. Dit is niet echt een Hands-On. Ik heb de game zelf niet gespeeld. Ik ben niet de meest doorgewinterde horror fan, en toen ik van de ontwikkelaar de keus kreeg om hem te bekijken in plaats van te spelen ben ik daar gretig op in gegaan. De game doet namelijk enorm denken aan Amnesia, één van de engere games die ik ooit heb geprobeerd te spelen. En het is waarschijnlijk maar goed ook dat hij het speelde, anders was ik nooit langs de eerste jumpscare gekomen. (dan was ik ergens in een hoekje gaan zitten huilen.)

Ahum. In ieder geval, The Beast inside is een photo-realistische horror game. De game focust zich op survival horror, dus verwacht veel puzzels, enge situaties en bibberen in een hoekje hopend dat niemand je gezicht eraf eet. Jij speelt als Adam, een CIA Cryptanalyst die verhuist naar het platteland met zijn vrouw, Emma. Hij denkt dat hij hier in alle rust een militaire code kan kraken die het pad van de koude oorlog kan veranderen, maar niets is minder waar. Op zolder vind hij het dagboek van Nicolas, een man die meer dan honderd jaar geleden in dit huis woonde. Nadat hij het opent verschijnen de nachtmerries uit het verleden in het heden, en al snel raken Emma en Adam verzeild in situaties waarbij hun leven op het spel staat. Hoe kan het dat de geheimen van de Cival War te maken lijken te hebben met de koude oorlog, en wat heeft Nicolas hiermee te maken?

Grafisch gezien ziet het er prachtig uit. De omgevingen zijn inderdaad bijna foto realistisch te noemen, met oog voor detail en licht dat akelig echte schaduwen werpt waarbij je constant het idee hebt dat er zich dingen in verstoppen. De gameplay doet verder denken aan Amnesia, vanwege zijn first person perspective en de physics based gameplay. Je kunt namelijk niet zomaar op een deur of kast klikken om de laden open te doen, je zult de muis moeten vasthouden en slepen, waarbij alles zo snel open of dicht gaat als je wilt. Dit klinkt misschien niet zo interresant als je gewoon door huis loopt, maar blijkt zeer effectieve te zijn wanneer je stiekem door de kier van een deur wilt kijken (of dat monster er nog is) of om simpelweg dingen zo te roteren zodat nieuwe dingen ontdekt.  De rest van het game is vooral verhaal gedreven.  Iedere  brief en krantenknipsel brengt nieuwe inzichten in het grote geheel, en tijdens het spelen kom je er langzaam maar zeker achter wat er nou precies aan de hand is. Je perspectief wisselt om en om tussen Adam en Nicolas, waarbij je bij beiden je best moet doen om in leven te blijven.

De game bestaat daarnaast vooral uit puzzels, maar het hoofdpunt blijft het verhaal. Ik was dan ook blij verast toen de ontwikkelaar aangaf dat er maatregelen waren genomen om het verhaal niet teveel te vertragen. Zo wordt je voortgang bijvoorbeeld ten alle tijden bijgehouden door een recorder/notitieblok, waarin je op elk moment kan terugvinden wat je ook alweer aan het doen was. Dat niet alleen, stel dat jij een foto vind met een geheime boodschap op de achterkant, dan geeft de game al aan dat je de foto moet draaien voor deze boodschap. Nu kun je zeggen dat dit het spel makkelijker maakt, maar niets is zo vervelend als een verhaal gedreven horror game die de spanning wegneemt omdat je die ene kleine hint niet kan vinden. En hoewel het spel zijn best doet om je alle puzzel stukjes te geven zijn de puzzels zelf nog verdraaid moeilijk. De ontwikkelaar verzekerde ons ervan dat het veel moeite had gedaan om er ook echt breinbrekers van te maken in plaats van alleen van A naar B lopen. Ook zitten er een soort van “minispellen” in, waarbij je bijvoorbeeld door middel van timing een deur moet openbreken. Het zijn lastige spelletjes waarbij je in rust genoeg tijd hebt om er over na te denken, maar als je onder stress staat…

Voor een horrorgame is de game verder verdraaid eng. De ontwikkelaar speelde twee van de 10+ chapters voor mij, en na een rustige eerste chapter ging alles halverwege chapter twee al snel fout. Het gebruikt hierbij precies de goede tactieken, eerst introduceert het wezens die rustig ergens staan zodat je denkt dat het veilig is om ze te benaderen, waarna ze teleporteren om je ergens anders een hartaanval te bezorgen. De game gebruikt jumpscares, maar weet dit wel op een tactische manier te doen.  Ze komen op plekken waar je het niet verwacht, waardoor je op je hoede blijft in plaats van dat je er uiteindelijk moe van wordt.

Hoewel ik niet een hardcore horror fan ben kan ik zeggen dat ik erg enthousiast werd van deze game. De atmosfeer zit er goed in, en als het verhaal een beetje goed uitgewerkt wordt ( waar het wel op leek!) zou dit best wel eens het nieuwe grote horrorspel kunnen worden. Ik ben in ieder geval zeer benieuwd. Jij ook? Hieronder kun je alvast de trailer bekijken.