Update 18-08-2020: Deze preview is nu aangepast met onze ervaring van het spel op de Nintendo Switch.
No Straigt Roads wordt ontwikkeld door Metronomik, de studio van Wan Hazmer, lead game designer van Final Fantasy XV, en Daim Dziauddin, concept artist van Street Fighter V; deze studio heeft dus al behoorlijk wat ervaring. Eigenlijk zou het spel op 30 juni uitkomen, alleen vanwege een vertraging door het coronavirus is de releasedatum verschoven naar 25 augustus. Wel mochten wij alvast aan de slag met de eerste twee levels van dit spel. In deze preview lees je hoe ik deze levels heb ervaren.
Vinyl City
In No Straight Roads speel je als Mayday en Zuke, die samen de band Bunk Bed Junction vormen. Dit duo woont in Vinyl City, een stad die recentelijk is overgenomen door NSR. In deze stad draait alles om muziek; NSR heeft zelfs speciale technieken ontwikkeld waardoor stroom wordt gegenereerd door het maken van muziek. Mayday en Zuke besluiten om auditie te doen om de volgende grote stroomleveranciers te worden door rockmuziek te maken. Er is alleen één probleem: NSR is een groot liefhebber van EDM (Electronic Dance Music), waardoor Bunk Bed Junction wordt afgewezen na hun auditie. Niet heel eerlijk, maar ze moeten ermee leren leven. Wanneer ze echter door Vinyl City lopen, alle stroom uitvalt en het duo ziet dat alleen de gebouwen van NSR van noodstroom worden voorzien, besluiten ze dat dit zo niet langer kan. NSR moet kapot.
Tijdens het lopen door Vinyl City valt er genoeg te doen. Zo heb je gebieden die je kunt ontdekken en kun je stickers en energie verzamelen. Met de stickers kun je tijdelijke upgrades krijgen voor jouw gitaar of drumsticks. Met de verkregen energie kun je diverse apparatuur en lichtbronnen weer aan de gang krijgen. Hierdoor krijg je fans, waarmee je permanente upgrades kunt kopen.
Vechten met muziek
Aan het eind van elk gebied is het aan jou de taak om een concert van NSR te hacken. Ondank dat het telkens op hetzelfde neerkomt, een stukje door Vinyl City lopen en daarna een concert hacken om tegen een baas te vechten, heb ik tijdens het spelen van de twee levels gemerkt dat het telkens anders aanvoelt. Zo vindt het eerste gevecht plaats tegen een dj die een planeet als hoofd heeft. Hierbij is ook het level compleet gebaseerd op de ruimte en je hebt verschillende andere planeten die een gevaar voor jou kunnen vormen. Het gevecht na het tweede level is tegen een digitale popster en vindt plaats in een onderwater-setting.
Tijdens het spelen kun je wisselen tussen Mayday en Zuke, elk personage heeft namelijk zijn eigen kwaliteiten. Mayday is een gitarist; haar acties zijn slomer, maar sterker. Zuke is de drummer en hoewel zijn acties een stuk sneller zijn, doen ze wel minder schade. De snellere acties kunnen echter handig zijn als je een aanval snel moet afbreken. Tijdens de gevechten vinden acties van de kleinere vijanden namelijk plaats op het ritme van de muziek. Mocht je niet zo’n heel goed ritmegevoel hebben, zou je Zuke bijvoorbeeld kunnen gebruiken voor de kleinere vijanden en Mayday voor de grotere vijanden. Ook kun je snel tussen de twee personages wisselen zodat er niemand doodgaat; als er één van de twee doodgaat, zul je namelijk weel helemaal opnieuw moeten beginnen met het gevecht.
Een schitterende wereld met gebreken
Wij hebben de eerste twee levels eerst al mogen testen op de pc, hierop zag het spel er schitterend uit. De Switch-versie is alleen net wat minder. Het is duidelijk dat het spel soms net wat te veel gevraagd is van Nintendo’s hybride console. Waar je ook kijkt in de wereld, het overgrote deel ziet er wat pixelig uit. Hoewel de wereld er schitterend uitziet, verpest dit toch een beetje de magie. Ook is de camerabesturing niet optimaal, als je de joystick een klein beetje beweegt, draait jouw camera toch heel snel en ga je jouw doel voorbij.
Verder bestaat de muziek uit rockmuziek en EDM. Tijdens het lopen door Vinyl City overheerst de muziek totaal niet, maar tijdens de gevechten krijgt de muziek net wat meer kracht waardoor je echt het idee krijgt dat je het gevecht moet aangaan.
Voorlopige conclusie
De eerste twee levels van No Straight Roads zijn tot nu toe heel vermakelijk. Er valt op dit moment nog niet heel veel te ontdekken in Vinyl City, maar je kunt tijdens het verkennen zien dat je bepaalde gebieden verderop in het spel kunt ontgrendelen waardoor je later nog meer kunt ontdekken. Verder ziet de wereld er wat pixelig (maar toch schitterend) uit. Wel klinkt de muziek lekker en zorgt de afwisseling bij de eindbazen ervoor dat het spel niet herhaaldelijk aanvoelt. Na het spelen van de preview, ben ik zeker benieuwd naar hoe de rest van het spel aanvoelt!
