Laten we beginnen met een geschiedenislesje. In 1519 komen de Spanjaarden aan in een land dat we nu Mexico noemen. Daar hebben ze binnen enkele jaren bijna de gehele Azteekse bevolking uitgeroeid. In 1521 werd daarnaast één van hun grootste steden, Tenochtitlan, veroverd. Dit was een eeuwenoude grote stad waar aan het begin van de 16e eeuw zo’n 200.000 mensen woonden. De stad is met de grond gelijk gemaakt om plaats te maken voor een nieuw Spanje, en op de resten daarvan is Mexico-Stad gebouwd. Een donker stukje geschiedenis, maar houd het even in je achterhoofd. Aztech: Forgotten Gods vraagt zich namelijk af wat er was gebeurd als dit alles niet zo was gelopen. Als de Spanjaarden gewoon in Spanje waren gebleven en de Azteekse bevolking door had kunnen ontwikkelen. En wat als Tenochtitlan was uitgegroeid tot een technologische hotspot, die de rest van de wereld ver voorbij streef. Een stenen metropolis, met een stijl die nog het meest lijkt op een combinatie van Tron en de oude Azteken. Een interessant concept, dat zeker. Jammer dat ze zijn vergeten een interessante game te maken.
Energie, een arm en een boel kwade goden
Allereerst het verhaal. In deze vreemde wereld speel jij Achtli, een jonge vrouw. Hoewel ze zeker niet op haar mondje is gevallen zit ze een beetje vast in haar leven, mede door een traumatische gebeurtenis uit haar verleden. Daar komt verandering in wanneer zij en haar moeder een machtig artefact vinden. Haar moeder probeert al jaren een vorm van schone energie uit te vinden, en een enorme energiebal die tijdens opgravingen is gevonden zou daar de sleutel toe zijn. Vlakbij de energiebal is ook een mechanische hand gevonden, welke er iets mee te maken heeft. Omdat Achtli al door het leven gaat met een prothetische arm probeert ze de arm uit, en samen met haar moeder doet ze een aantal experimenten waardoor ze per ongeluk een hoop kwade goden loslaten op de wereld. Het is aan jou en je moeder om deze dreiging weer te stoppen.
Grote maar lege wereld
Klinkt leuk, maar de uitvoering is helaas minder. In game ben je namelijk vooral aan het worstelen met de controls, waarbij de camera je grootste vijand is. De gameplay centreert zich rond de grote mechanische hand die Achtli nu bezit, Lightkeeper genaamd. Dit is een krachtig wapen waarmee je jezelf door de lucht kunt bewegen en welke daadwerkelijk zo krachtig is is dat je er goden mee kunt slaan. En alhoewel je even aan dat “vliegen” moet wennen (het is meer een soort van jetpack) is dit nog best leuk om te doen. De omgevingen van Aztech: Forgotten Gods zijn behoorlijk groot, en de game-mechanics die je kunt vinden om je door de stad te bewegen (vliegende auto’s waar je aan vast kunt haken, portalen waardoor je sneller gaat) zijn grappig gedaan. Wel is het jammer dat de gebieden nogal leeg zijn. Naast een aantal winkels om nieuwe haarstijlen, kostuums en vaardigheden voor Lightkeeper vrij te spelen is er vrijwel niets te doen. NPC’s zijn beperkt aanwezig, en ook side-quests zijn er niet zoveel. Deze zijn vaak ook ongeïnspireerd: het verzamelen van memories geeft je wat tekst over de Azteekse goden, en in challenges ga je met kleine vijanden op de vuist. Maar er is helaas geen reden om de omgevingen te onderzoeken.
Standaard aanval > speciale aanval
De gevechten zijn daarnaast een vak apart. Je standaard aanval bestaat namelijk uit maar één knop: Y. Hier zit een bepaald soort timing achter, welke ik persoonlijk niet onder de knie kreeg. Dit maakte alleen niet veel uit. Button mashing bleek ook te werken, zelfs beter dan de speciale aanvallen die ik later verzamelde. Hiermee gebruik je ook je andere knoppen, maar deze hebben vaak een lange oplaadtijd. Hoewel ze een stuk meer power hebben ben je ook een tijd lang kwetsbaar. Dus waarom zou je die gebruiken? Sowieso is het wat raar, omdat vijanden niet echt lijken te reageren op je vuistinslagen. Het is dat er een healthbar aanwezig is, anders zou ik de helft van de tijd niet eens weten dat ik schade deed.
De grote gevechten met goden werken niet
Het verkooppunt van deze game, het vechten met torenhoge goden, is daarnaast bijna niet te doen. Je ziet gewoon niets! Het is leuk dat de omgevingen veel details en uitstekende platformen hebben, maar ze zitten in dit geval honderd procent je camera in de weg. Dat niet alleen, omdat de goden zo groot zijn lijkt het alsof de camera het moeilijk vindt om erop te blijven focussen. Dit valt vooral op als je dichterbij komt, de camera clipt door goden heen of draait hard rondjes om ze in beeld te houden. Meer dan eens bleef ik maar simpelweg op Y drukken als ik aan het vechten was, omdat ik geen idee had waar ik was. Dat niet alleen, een paar keer flipte mijn camera zo hard dat Achtli achter het level terecht kwam. Daar zit natuurlijk niets, dus mocht ik naar een Achtli kijken die op een zeer hoge snelheid maar naar beneden bleef vallen. Ik hoop dat je de game vaak opslaat, want er is geen mogelijkheid om weer in de game te komen!
Grafisch lelijk en afgeraffeld
Maar ook grafisch laat de game veel steken vallen. Hoewel de hoofdpersonages er nog best oke uitzien (ze hadden wel iets meer gezichtsuitdrukkingen en animaties mogen krijgen maar dat terzijde) zijn ze vergeten de NPC’s die in de stad rondlopen te designen. Serieus, de eerste keer dat ik een NPC tegenkwam herkende ik het niet eens als zijnde: het waren gewoon wat vierkanten met een texture erop. En alhoewel ik op het eerste gezicht de stad er nog best cool uit vond zien, blijkt het hier ook meer het idee dat leuk is, niet de uitwerking. Als je goed kijkt, zul je al snel zien dat het gewoon niet af lijkt. Het gras is niet meer dan streepjes met een paar blaadjes erop, en de gebouwen zien er bijna allemaal hetzelfde uit. Ook vond ik twee bomen met verschillende artstijlen naast elkaar. Naast elkaar! Alsof ze maar een standaard boom van het internet geplukt hadden om het zelf niet te hoeven ontwerpen.
Toch is het verhaal best oke
Het enige wat de game enigzings goed maakt is het verhaal, vreemd genoeg. Het is misschien niet extreem origineel, maar de onderwerpen die Achtli en de andere personages plagen zijn ontzettend menselijk. Van Achtli’s moeder die haar overal in steunt maar ontzettend bezorgd is, Achtli die geteisterd wordt door haar verleden waardoor ze in sommige situaties niet goed kan reageren en Tepo, haar beste vriend die haar helpt “no matter what” er gebeurt. Het is dan ook jammer dat je het daarbij wel alleen van tekst moet hebben: meer dan een paar herhalende animaties en kreuntjes en steuntjes voor voiceacting zit er niet in. Maar het is tenminste wat.
Conclusie
Aztech: Forgotten Gods is een game die je liever snel weer vergeet. Hoewel het vliegen best leuk is, zijn de gebieden waar je vliegt te groot en leeg. De beperkte aantal sidequests die je kunt doen zijn ongeïnspireerd en het hoogtepunt van de game, het vechten met de goden, is helaas niet veel beter. Het vechtsysteem is irritant en je wordt geteisterd door een camera die gewoon niet wil meewerken. Button mashing werkt net zo (of zelfs beter) dan tactisch vechten met de middelen die je hebt, en alhoewel de goden en hun trucjes leuk zijn bedacht werken ze gewoon niet. De game ziet er daarnaast uit als een beta test: NPC’s lijken simpelweg uit vierkanten te bestaan en ook de rest van de wereld is gewoon niet af. En dat is zo jammer, want ik wil deze game zo graag leuk vinden! De Azteekse cultuur is niet een setting die vaak in games gebruikt wordt. De vele goden die deze cultuur rijk is zijn creatief en zouden inderdaad goede boss-battles maken. Deze game doet dat gewoon niet. Misschien waren de ambities te groot. Misschien was de juiste kennis er niet om het een goede game te maken. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat je deze game helaas beter kunt overslaan. Of vergeten dus.
+ Interessante setting en concept
+ Verhaal is menselijk, problemen van personages herkenbaar
– De grote wereld is saai een leeg
– Gevechten werken niet, waarom zou je niet buttons mashen?
– Camera is verschrikkelijk, alles zit in de weg terwijl het ook overal doorheen clipt
– Grafisch lelijk en afgeraffeld
