Cloud Gardens is een game die zich afspeelt in een post-apocalyptisch landschap. Verwacht hier echter geen dode omgevingen, zombies of andere conflicten, want Cloud Gardens is een echte “chill game”. Hier zijn geen emotionele verhalen en mensen die proberen te overleven in een ineen vallende samenleving, want in Cloud Gardens zijn er simpelweg geen mensen. Deze verlaten wereld wordt langzaam teruggenomen door de natuur. Jij helpt het simpelweg een handje, terwijl de rustgevende muziek en chille kleuren je avontuur begeleiden.
Groei een prachtige diorama
De gameplay van Cloud Gardens is in zijn essentie dan ook heerlijk simpel. Jij bouwt kleine diorama’s. Aan het begin van elk level krijg je een klein stukje post-apocalyptisch landschap voorgeschoteld. Dit kan een afgebroken stuk snelweg of een halfvergaand treinstation zijn. De diorama’s beginnen leeg, afgezien van enkele zaadjes. Jij pakt deze plantjes op en zet ze naar keuze in het landschap neer. Om deze vervolgens te doen groeien zet je er een boel rommel omheen, achtergebleven objecten van de menselijke beschaving.
In de “campaign” mode zullen deze gelinkt zijn aan het diorama. Zo zal je op een stuk verlaten snelweg mogen spelen met de plaatsing van auto’s, verkeersborden en pionnen, terwijl je in de junk yard meer bezig bent met huishoudelijke spullen. In de campaign mode heb je overigens ook een doel: je probeert een delicaat balans te vinden tussen de natuur en de menselijke creaties. Heb je dit gehaald, ga je door naar een volgend level. Hoe verder je komt, hoe meer verschillende planten en objecten je vrijspeelt.
Puzzel met planten
Nou is de gameplay simpel genoeg, maar dat wil niet zeggen dat de game zichzelf speelt. Er zitten nog best een paar regels aan het maken van zo’n diorama. Zo hebben planten bijvoorbeeld allemaal een plekje waar ze het best groeien. Leuk, maar het kan even duren voordat je dit door hebt. De game vertelt je dit namelijk niet. Sterker nog, de game vertelt je erg weinig. Naast een aantal basis tutorials laat de game je grotendeels los. Voor een rustgevende ervaring is dit prima, maar in het begin kan dit nog best lastig zijn.
Ik had persoonlijk niet meteen door wat de game van mij wilde. Ik probeerde het als een bouwgame te spelen, waarbij ik objecten op een bepaalde plaats wilde hebben om een mooi geheel te maken. Maar zo werkt het niet. Planten groeien pas als je er rommel bij plaatst. Doe je dat niet zullen ze niet groeien en groeien er geen nieuwe zaadjes. Het is in dat opzicht ook een puzzelgame, aangezien verkeerd geplaatste objecten je planten ook stuk kunnen maken. Ze moeten dus dicht genoeg staan om ze te laten groeien, maar wel zo dat er niets gesloopt wordt.
Soms wat instabiele controls
Lastig is wel dat de controls af en toe wat instabiel zijn. De camera beweegt op een wat vreemde manier om het diorama heen. Ook registreert de game niet altijd waar jij dingen wilt plaatsen. Vooral tijdens het planten van zaadjes had ik daar last van. Meerdere keren dacht ik dat de game mijn plant had weggegooid, voordat ik me realiseerde dat het zich op een compleet andere plek bevond. En ook het plaatsen van de rommel is wat tricky. De camera werkt op zo’n manier dat het lastig is om diepte in te schatten, en het daadwerkelijke plaatsen gaat op een physics manier. Hier geen Animal Crossing-regels dat alles mooi in een bepaald vak past, je laat het object los en hoop dan dat het op de juiste plek terecht komt. En dat het blijft liggen.
Een eigen verhaal
Maar goed. Ik kan wel zeuren, maar aan het eind van de dag is de game gemaakt als een rustgevende ervaring. En eerlijk, dat doet het erg goed. Er is iets magisch aan het idee dat je de natuur de wereld weer laat terugnemen. De omgeving werkt goed mee aan dit magische gevoel: de achtergrond is altijd een fijne koele kleur die afsteekt tegen de kleurrijke bedoeling van je diorama. De lo-fi muziek, die rustig op de achtergrond speelt, zorgt ervoor dat er geen greintje stress in deze game bestaat. Zelfs bovenstaande frustraties ebden al snel weg, en uiteindelijk betrapte ik me erop dat ik elke keer uitkeek naar een nieuw diorama.
Hoewel er namelijk geen verhaal in Cloud Gardens zit kun je deze wel zelf maken. Met een beetje creativiteit kun je een haast melancholisch tafereel maken, van een kabouter die met een biertje naast zich naar een kapotte tv keek. Bij mij persoonlijk kwam er al snel vragen boven borrelen: Wat was er hier gebeurd? Wie had hem zo achtergelaten en waar waren ze nu? Zijn de mensen oké? Waren ze aan het wachten tot de planeet weer leefbaar werd en speelde ik eigenlijk tientallen jaren tegelijkertijd weg? De game geeft nergens antwoord op die vragen, vooral omdat hij ze eigenlijk ook niet stelt. Het gaat hier om het creëren van een rustgevende geheel, en hoe je dat ook doet, dat creëer je altijd.
Conclusie
Uiteindelijk doet Cloud Gardens dan ook vooral wat het moet doen. Het geeft je een simpele puzzelgame waarmee je helemaal tot rust kunt komen. Het simpele puzzelaspect zorgt ervoor dat het net wat uitdaging biedt, waardoor je langer geboeid blijft dan als je willekeurig dingen zou plaatsen. Bovendien is het thema perfect, de rustige manier, waarop de natuur langzaam je diorama overneemt, zorgt ervoor dat je je al snel helemaal zen voelt. Dat wil alleen niet zeggen dat het perfect is. Zo is de camera instabiel en het plaatsen van objecten is op zijn best wat sketchy te noemen. Maar over het algemeen is het een heerlijk rustgevende game waar je waarschijnlijk al snel meerdere screenshots van zult willen bewaren.
+ Fijne rustgevende sfeer met goede muziek
+ Puzzelaspect zorgt voor dat kleine beetje uitdaging waardoor het interessant blijft
+ Zen
– Camera is soms wat lastig te besturen, waardoor het plaatsen van planten op objecten lastig is
– Game vertelt niet meteen wat het van je wil
DN-Score: 7,6
