Visual novels zijn een combinatie van games en boeken. Het verhaal wordt ondersteund door beelden van personages en omgevingen, en vaak kun je als speler invloed uitoefenen op de loop van het verhaal. Dit kan grote impact hebben op de manier waarop je een verhaal ervaart. Hiervan is Looking Up I See Only A Ceiling een prachtig voorbeeld. Ondanks de speelduur van zo’n 40 minuten, weet deze game van silver978 wel indruk te maken.
Gaat het wel goed met je?
In deze game speel je een geneeskundestudent. Het verhaal begint wanneer je ontwaakt uit een vreemde droom. Al snel voelt er iets niet helemaal in de haak. Ondanks het mooie weer kun je helemaal niet naar buiten vandaag, want je moet studeren. En wanneer je wilt ontbijten, krijgen de gedachten die je bij je doel moeten houden al snel een dwangmatige ondertoon. Je kan bijvoorbeeld niet zomaar eerst het eten pakken: alles moet op de juiste volgorde. Ben je niet een beetje te streng voor jezelf?
Waar ben je?
Na het ontbijt gaat het snel een duistere kant op. Wanneer je naar de badkamer wilt lopen om je tanden te poetsen, kom je opeens in een onbekende hal terecht. Er duiken steeds meer rode vlaggen op waardoor je je zorgen gaat maken om je personage. Hoe lang is dit al gaande? En kun je iets doen om dit patroon te doorbreken? Om het spelen de moeite waard te houden, zal ik niet meer over het plot vertellen. Het is wel goed om te weten dat er drie eindes zijn: een ‘slecht’ einde, een ‘goed’ einde en een geheim bonus-einde. Na het einde speel je een ontdekkingsmodus vrij, waarin je vrij door het huis kan lopen om nog wat achtergrondinformatie te verzamelen. Afhankelijk van hoe je speelt, zul je het meeste binnen zo’n 40 minuten gezien hebben.
Zoals je op de screenshots kan zien, heeft silver978 ervoor gekozen maar een deel van het beeldscherm voor de omgeving te gebruiken. Dit werkt verrassend goed. Samen met het ietwat doffe kleurgebruik, de pixelstijl en de sfeervolle achtergrondgeluiden krijgt het spel zo een beklemmende sfeer.
Het laatste oordeel
Het zal geen verrassing zijn dat mentale gezondheid het thema van is van Looking Up I See Only A Ceiling. Een visual novel is een mooie manier om dat bespreekbaar te maken, omdat je je verplaatst in het personage. De sfeer van het spel draagt daar ook geweldig aan bij. Ik denk dat het gevoel van de hoofdpersoon veel mensen in meer of mindere mate bekend zal voorkomen. Daarom vond ik het wel jammer dat het thema er soms zo dik bovenop lag. Omdat uit de setting van de game al zoveel blijkt, is het niet altijd nodig dit nog in de tekst toe te lichten. Al kun je natuurlijk nooit genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen.
Verder vond ik het prettig dat er ook een ‘goed’ einde was, maar dat heeft wel een keerzijde. Het hoofdpersonage zit duidelijk in de knoop met zichzelf en in het spel komen heftige onderwerpen langs. Dat alles in een halfuur spelen kan worden ‘opgelost’ is opbeurend, maar bagatelliseert het probleem ook ietwat. Desalniettemin vond ik dit spel alleen om de presentatie al de moeite waard. De stijl en het kleurenpalet zijn een prachtige combinatie die het verhaal extra kracht bijzetten. Niet gek voor een spel dat in de eShop maar € 2,99 kost!
+ Geweldige sfeer door de presentatie en stijl
+ Belangrijk thema
– Het thema ligt er dik bovenop
– Simpel einde dat niet iedereen zal aanspreken
DN-score: 7,5
