Monsters bevrienden in plaats van ze af te slachten? Je kunt hier lezen of dat werkt!
Allereerst een bekentenis: ik kan slecht tegen veranderingen. Net zoals bij Mario & Rabbids, waarbij ik nogal sceptisch tegen het hele Mario-en-wapens idee aankeek, was ik lichtelijk geïrriteerd toen ik de nieuwe telg van de Monster Hunter-serie onder ogen kreeg. Schattige personages en monsters? Monsters te vriend houden in plaats van ze in kleine stukjes te hakken? Sidekicks en aandoenlijke personages die een verhaal vertellen in een open world omgeving? Heiligschennis! Kom op Capcom, kun je me niet gewoon Monster Hunter XX voor de Switch geven? Nee? Oke. Vooruit dan maar.
Voor de mensen die niet bekend zijn met de Monster Hunter Franchise: deze games zijn gebaseerd op het idee van “jager en verzamelaar”. In de normale Monster Hunter games betekent dit dat je begint met het bevechten van kleine monsters, waarna je hun huid, schubben, hoorns en andere materialen gebruikt om nieuwe harnassen en wapens te maken. Hiermee kun je weer grotere monsters aan en zo kom je steeds weer een stapje hoger. Uiteindelijk zul je zelfs bommen en vallen moeten maken om de sterkte monsters neer te halen. Het zijn dan ook nogal lastige games, waarin je vaak meer tijd kwijt bent aan de voorbereiding dan aan het daadwerkelijke jagen.
Zelfde wereld, nieuwe game.
Monster Hunter Stories trekt echter zijn eigen plan. De wereld zit nog steeds vol met bovenstaande Hunters, maar jij hoort daar voor de verandering niet bij. In plaats daarvan ben je lid van een stam die mensen opleid tot Riders. Riders bevechten ook monsters, maar doen dit door middel van zogenoemde “kinship stones” waarmee ze bevriend raken met monsters. Samen met je monster vrienden ga je vervolgens andere monsters te lijf. Na een nogal dramatische start van de game (waarbij je bevriend raakt met een monster die helaas ook meteen weer het loodje legt door een gruwelijke aanval op je dorp) wordt je dan ook opgeleid tot Rider, om op jou manier het dorp en de wereld te kunnen helpen. Je komt er echter al snel achter dat dit niet zomaar gaat, naast het feit dat de rest van de wereld nogal vreemd tegen het idee van “bevriend raken met Monsters” aankijkt krijg je te maken met een kracht die monsters corrupt en kwaadaardig maakt. Aangezien de “kinship stones” daar overduidelijk iets mee te maken hebben ga je op pad om dit op te lossen.
Het idee achter de game doet nog het meest denken aan Pokémon. Net zoals daar ben je namelijk niet gebonden aan je begin partner, het is de bedoeling dat je de wereld ingaat op zoek naar zoveel mogelijk monsters. In plaats van deze willekeurig tegen te komen en te vangen zul je hier echter actief op zoek moeten gaan naar eieren. Je kunt namelijk alleen maar bevriend raken met Monsters die je zelf uitbroed, dus ga je op zoek naar nesten om leeg te halen. Nadat je deze eieren hebt uitgebroed kun je ze toevoegen aan je party, dat vijf monsters groot mag zijn. Naast dat deze met je mee vechten hebben ze ook een vaardigheid die je in de wereld kunt gebruiken. Monster Hunter Stories gaat namelijk voor semi open world, waarbij grote segmenten van de wereld naar hartenlust mogen worden ontdekt nadat het verhaal ze heeft vrijgespeeld. Je gebruikt je monsters dus ook om het landschap te verkennen, zo kun je op de rug van een haai de rivieren verkennen en vlieg je op de rug van een draak naar de grootste hoogten. Ondertussen verzamel je alles wat los en vast zit om nieuwe harnassen, wapens en andere behulpzame middelen te kunnen maken.
Steen, papier, schaar!
Het vechtsysteem is turn based en gebaseerd op steen-papier-schaar, hier met de namen power-speed-technical. Speed verslaat power, technical verslaat speed, en power verslaat technical. Elke beurt kies je één van deze aanvallen, terwijl je monster op eigen houtje ook een aanval kiest. Aangezien elk monster een voorkeur heeft voor bepaalde aanvallen is dit vooral een geheugen spelletje. Leer de volgorde van een monster en pas de tactieken van je monster daarop aan, en je bent meester van de wereld. Natuurlijk is het wel iets lastiger dan dat, vooral later beschikken monsters vaak over speciale aanvallen die buiten het steen-papier-schaar spel staan en hebben grotere monsters een ingewikkelder aanvalspatroon. Maar toch, het spel wordt nooit echt moeilijk. Nadat je een monster hebt uitgebroed wordt hij namelijk geregistreerd in de monsterpedia, een soort van Pokédex. Hierin staat precies welke aanval hij meestal kiest en waar hij sterk en zwak tegen is. Daarnaast gebruiken veel monsters van dezelfde familie vaak soortgelijke aanvallen. Als je deze informatie wat in de gaten houdt ben je eigenlijk altijd wel voorbereid, en de game is daarnaast aardig vergevingsgezind. Net zoals in andere Monster Hunters krijg je namelijk 3 kansen, hier gerepresenteerd door harten. Raakt jij of je monster zijn volledige HP kwijt, dan verlies je één hart. Pas na alle drie de harten verloren te hebben is het game over, en dan nog wordt je geteleporteerd naar het dichtstbijzijnde save punt.
Deze vergevingsgezindheid zorgt ervoor dat je niet echt zou hoeven grinden, maar ik kwam er al snel achter dat ik dat wel deed. Het leukste gedeelte van de game is namelijk het aanpassen van je monsters. Elk monster heeft plaats voor 9 genen, een soort van vervanging voor skills. Deze staan in een 3×3 veld, en als je de juiste aan elkaar koppelt kun je bingo’s creëren waardoor de effecten sterker worden. Je kunt deze genen ook overzetten tussen Monsters, waardoor je zelfs monsters kunt creëren met vaardigheden die helemaal niet van hen zijn. IJs monsters met vuuraanvallen? Jah joh, waarom niet. Het monster waarvan je het gen doorspeelt verdwijnt echter, waardoor je al snel zoveel mogelijk monster eieren aan het verzamelen bent om je perfecte monster te creëren. En ja, die moet je dan natuurlijk ook weer Lvlen.
Cartoon monsters zijn toch iets minder indrukwekkend
Hoewel de game dus hoge ogen score op het gebied van gameplay zijn er enkele onderwerpen waar het een paar steken laat vallen. Zo ben ik persoonlijk niet onder de indruk van de stijl. Ik ben Monster Hunter gewend, een super gedetailleerde stijl die ervoor zorgt dat zelfs op het scherm van een 3DS het er allemaal realistisch uitziet. Monster Hunter Stories gaat hier tegen in door een wat meer Cartoonachtige stijl te kiezen, en tsja, daar moet je van houden. Het is absoluut te doen en op sommige momenten zelfs mooi, maar over het algemeen vind ik het iets te hoekig en saai. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het 3D effect dit veelal tegengaat, tot op het punt dat ik de game liever met 3D aan speel dan zonder. De muziek is dan wel weer een pluspunt, waarbij deuntjes en geluiden uit de Monster Hunter serie zijn gebruikt om je punten van herkenning mee te geven. Het is een leuke toevoeging, je krijgt hierdoor echt het idee dat deze game ook deel uitmaakt van de wereld, alleen op zijn eigen manier. Vreemd genoeg is het zwakste punt wat ik kon ontdekken het “stories” gedeelte van Monster Hunter Stories. Ook hier lijkt de game in dat opzicht op Pokémon, waarbij het verhaal vooral gebruikt wordt om je stapsgewijs aan nieuwe werelden en monsters te introduceren. Het is niet zo dat het verhaal slecht is, het is alleen niet memorabel. Het idee dat jij de enige bent die de wereld kan redden is natuurlijk zo oud als de weg naar Rome, en ook de personages hadden voorspelbare persoonlijkheden. Toch maakte het me af en toe best aan het lachen en diende het als een prima rode draad om de wereld te ontdekken.
Conclusie
Uiteindelijk ben ik, net zoals met Mario + Rabbids, ontzettend blij dat ik de game een kans heb gegeven. Laat je alleen niet misleiden door de naam Monster Hunter, want naast de wereld en de monsters die erin zitten heeft de gameplay bijna geen overeenkomsten. Gelukkig is alles goed genoeg uitgewerkt om op zichzelf te kunnen staan. De gameplay is simpel maar uitdagend, met een onderliggende diepgang die ervoor zorgt dat de game niet snel verveelt. Het verzamelen van monsters en het overdragen van genen is verder een spelletje waarmee je veel tijd kwijt zult zijn, zeker als je een beetje een creatieve geest bevat. Voor Monster Hunter fans is de game daarnaast een feest van herkenning, waarbij het stiekem best tof is dat de monsters waar je zoveel moeite mee had ( Ik kijk naar jou Khezu) plotseling aan jou kant staan.
+ Gameplay “easy to learn, hard to master”, verveelt niet snel
+ Het vinden van monster eieren is een ontzettend leuke bezigheid
+ Creatief gebruik van genen zorgt voor Monsters die je tot in de details kan aanpassen
+ Een compleet eigen game die toch aanvoelt alsof hij erbij hoort
+ Goed en mooi gebruik van 3D-effect.
– Verhaal doet niets interessants
Cijfer: 8.2
