Sinds de Switch in 2017 verscheen, zijn er vele ports gekomen van andere spellen. Sommige jaren na de oorspronkelijke releases op andere platformen. Zo ook voor het spel NieR:Automata welke in 2017 verscheen. Toen werd de game enorm goed ontvangen, maar de vraag nu is hoe goed Virtuos de game kon porten naar de Switch. Heeft de game al zijn charmes nog of niet?
Kort gezegd ja, en hoewel ik in de review ga proberen uit te leggen waarom het zo’n goede game is, zal ik nooit de volledige charme kunnen uitdrukken.
Grafisch oké, maar niet indrukwekkend
Om maar meteen met de deur in huis te vallen is het spel grafisch niet al te slecht, maar ook niet geweldig. Vooral in de verte lijken elementen erg oppervlakkig vormgegeven door een gebrek aan textures. Dit valt eigenlijk vooral op als je er echt op let, aangezien NieR erg goed is in de aandacht trekken naar de hoofdpersonages, waardoor je dus eigenlijk niet echt naar de verte kijkt. Alle modellen in de buurt behouden echter hun onderscheidende kenmerken. Zoals de roest op verschillende vijanden. Alleen bij grote vijanden merk je soms wat minder details.
Een ander groot verschil is dat het spel op 30 fps draait. Nu is met een spel als NieR waarin veel gevechten voorkomen het hebben van 60 fps enorm fijn, maar de 30 fps is erg stabiel waardoor het alsnog erg soepel en fijn speelt. Zelfs in de handheldstijl wat een enorm pluspunt is voor de Switch-versie.
Alles wat NieR NieR maakt, zit in het spel
Hoewel de grafische kant dus wat minder is, is dat voor een spel als dit totaal niet erg. Alles wat het spel zo bijzonder maakt, zit in het spel. Van de prachtige muziek tot de geweldige filosofische verhaallijnen. Dit samen met een bijzondere gameplay en unieke personages maakt het een bijzonder goede ervaring. Yoko Taro is een meester in het maken van bijzondere verhalen en dat blijkt hier ook aan alles. Hoewel het trope van een post-apocalyptische aarde en kwaadaardige robots al veel vaker is gebruikt, zul je nooit zo’n ervaring als dit hebben meegemaakt. Dit door de filosofische vraagstukken die in de verhaallijnen zitten verwoven. Zoals de mening van het leven en wanhoop over dit soort onderwerpen.
Dus het verhaal is al een genot om te ervaren tijdens het spelen, maar er is nog een onderdeel wat extra aandacht verdient. Dat zijn de mechanics tijdens gevechten. Platinum Games staat al jaren bekend om geweldige actievolle games te maken, zoals Bayonetta en The Wonderful 101. Ook met NieR weten ze de actie enorm goed uit te werken. Het voelt enorm vloeiend aan, is uitdagend, maar ook weer niet te lastig om te snappen. Vooral het dynamische aan de gevechten is iets wat uniek aanvoelt en ik alleen maar in spellen van Platinum heb kunnen ervaren tot nu toe.
Je hoeft het niet te doen voor de extra’s
De Switch-versie heeft wat extra DLC ontvangen voor, maar daarvoor hoef je het spel niet te kopen. Je krijgt namelijk wat nieuwe outfits, accessoires en pod skins die inspiratie halen uit een NieR-game op smartphones. Daarnaast krijg je ook de 3C3C1D119440927-DLC die drie kostuums en 3 coliseums toevoegt. Deze was ook al te koop voor andere versies van het spel. Dus naast het beetje DLC op basis van de mobiele titel is er eigenlijk niet echt iets toegevoegd. In elk geval niets wat waarde brengt om het spel eventueel nog een keer te kopen.
Conclusie
Wanneer je niet al te veel geeft om textures van omgevingen en vijanden, zul je weinig fouts tegenkomen. Ja grafisch is het wat minder, maar door de stabiele framerate blijft eigenlijk alles wat de game zo goed maakt behouden. NieR:Automata profiteert namelijk van het feit dat alles wat de game zo goed maakt in de gameplay en verhaallijnen zit. Het is dus een geweldige game om op de Switch te spelen als je hem graag onderweg nog eens speelt of nooit geprobeerd hebt.
+ Je moet het meerdere keren doorspelen voor het echte verhaal
+ De gevechten zijn geweldig
+ Stabiele framerate
– De speciale DLC is nutteloos
.
DN-Score: 9,0
