[Review] Persona 5 Tactica – Het hart van franchise ontbreekt

In mijn eerdere preview van Persona 5 Tactica was ik redelijk sceptisch over het spel. Nu de game deze week verschijnt kan ik eindelijk mijn eindoordeel geven. Helaas is de game er niet in geslaagd om positiever over te komen, hoe dat komt, leg ik in deze review uit.

Persona 5 Tactica speelt zich af in hetzelfde universum als Persona 5 en Persona 5 Strikers, maar op de timeline zal het ergens voor het einde van het hoofdspel plaatsvinden. In het begin van de game wordt er namelijk gepraat over het vertrek van Joker. Echter, de plannen van de nu al beruchte Phantom Thieves worden verstoord door een mysterieuze deur in Café Leblanc. De groep komt door die deur in een compleet nieuwe wereld terecht. Hier ontmoet je nieuwe vrienden, maar ook nieuwe vijanden die de wereld beheersen. De Phantom Thieves mengen zich natuurlijk in de strijd.

Voorspelbaar en traag verhaal slaat de plank mis

Persona 5 werd geroemd om het sterke verhaal en de sterke gameplay. Helaas heb ik dat in de game niet terug zien komen. Zodra je de eerste wereld hebt doorlopen is het eigenlijk al redelijk te voorspellen hoe de game gaat verlopen. Het verhaal wordt bovendien volledig verteld via scènes waarvan een groot deel nagenoeg statische tekeningen zijn, al dan niet met voice acting, soms is er een echt geanimeerde scène, maar dat is een uitzondering op de regel. Deze laatste manier van storytelling is erg goed uitgewerkt en heeft prachtige animaties, het is daarom enorm jammer dat er zo veel statische 2D scènes zijn.

Deze halen namelijk compleet de flow uit de gameplay, zeker als ze niet ingesproken zijn voelt het regelmatig als een saaie taak aan. Al helemaal doordat er regelmatig extra praatjes te houden zijn in je basis en dankzij de side quests. Op bepaalde momenten wanneer je vanaf Leblanc naar een missie gaat krijg je zelfs alleen een scène te zien en kom je weer terug in Leblanc, waarna je weer op ‘ga naar een missie’ moet klikken voor nog een lang gesprek zonder al te veel inhoud.

Helemaal in het begin van het spel dacht ik nog dat ondanks de slow burn er nog potentie in zat, maar al snel bleek dat de wereld zo goed als zielloos is. De vijanden die je in iedere wereld tegenkomt zijn erg standaard en beperkt tot enkele variaties, afgezien van kleur. De personages die je ontmoet zijn ook allemaal dezelfde lege omhulsels waarnaast een Battle Droid in Star Wars persoonlijkheid lijkt te hebben. Je ontmoet enkele interessante metgezellen zoals Erina en Toshiro die ook sterk verbonden zijn met het verhaal, maar verder ontmoet je niemand met inhoud.

Strategie is aanwezig, maar kan veel beter

De gameplay van Persona 5 Tactica is qua design niet al te uitgebreid. Je hebt je basis waar je alle voorbereidingen kunt doen. Praten met teamgenoten, spullen kopen, extra quests starten en je skills upgraden. Vanaf daar kun je direct naar missies gaan. Er is dus geen wereld waar je vrij in kunt rondlopen. Iets wat in Persona 5 juist interessant was om te doen.

Alles is beperkt tot je basis en de levels waar de gevechten plaatsvinden. Voor een franchise als Persona valt dat enigszins tegen, aangezien je dus heel beperkt bent in het zien van de wereld. Maar ook omdat de gameplay hierdoor enorm eentonig wordt. Het is menu’s/tekstballonnen doorklikken of vechten.

Tactica maakt gebruik van een chibi artstyle waarin toch wel goed het design van de personages intact is gebleven, de gameplay is nog steeds een turn-based ervaring, maar niet zoals het hoofdspel. Ditmaal is het meer een strategische game als XCOM en Mario + Rabbids. Iedere ronde mag je team een aantal plaatsen lopen om vervolgens aan te vallen.

Hoewel de diversiteit in basisaanvallen redelijk laag is, heeft de game wel flink wat diepgang. Dit maakt de game toch wel een beetje interessant. Niet dat het enorm lastig is om het spel uit te spelen op de normale moeilijkheidsgraad, maar als je het goed speelt kun je lange combo’s maken. Je kunt als je hogere moeilijkheidsgraden speelt ook makkelijk experience grinden door oude levels opnieuw te spelen. Hierdoor kun je snel sterkere Persona’s en wapens gebruiken voor nog uitbundigere combinaties.

Hiervoor moet je gebruik maken van de zwaktes van je vijanden. Door een tegenstander in een down status te krijgen, kun je namelijk een extra beurt krijgen. Hierdoor kun je niet alleen verder lopen, maar ook opnieuw aanvallen. Door een vijand met die status te omcirkelen met je drie personages kun je een Triple Threat aanval gebruiken. Hiermee raak je alle vijanden die zich in de driehoek tussen je personages bevindt.

Doordat je flink wat verschillende Persona’s in het spel hebt met eigen krachten kun je ook hiermee experimenteren en dus redelijk wat variatie krijgen in je tactieken. Sommige Persona’s en wapens hebben namelijk extra effecten en/of kunnen meerdere vijanden tegelijk raken. Je hebt dus redelijk wat variatie. Het nadeel is alleen dat je al snel alle mogelijkheden tot je beschikking hebt en je niet echt een duidelijk gevoel van groei hebt.

Leveldesign is had vele malen beter gemogen

De levels zelf zijn bovendien erg standaard en statisch. Hoewel de stijl per wereld verschilt, voelt het per wereld enorm statisch en minimalistisch aan. Daarnaast is de variatie qua vijanden dus erg beperkt met drie hoofdtypes met wat kleurvariatie. Er had dus zeker meer in kunnen zitten wat dit betreft. Zeker als je het vergelijkt naar hoe de werelden en levels van Mario + Rabbids zijn neergezet.

Puzzelen in de side quests

De side quests excelleren in strategische gameplay. Door een strenge grens te stellen moet je out of the box denken om de levels hiervan te halen. Denk bijvoorbeeld aan een heel level doorkruisen in één beurt of in twee beurten alle vijanden verslaan. Hiervoor moet je niet alleen slim omgaan met aanvallen en je Persona-krachten, maar ook met waar je staat. Een perfecte positie kan net het verschil maken. Het zijn als het ware puzzels die je oplost.

Helaas is hier ook de variatie snel in opgedroogd waardoor het een langzame taak wordt om alles te doorlopen. Zeker aangezien het regelmatig net een verschil kan uitmaken met welke Persona en aanval je gebruikt. Leuk om makkelijk skill points te verdienen, maar helaas snel niet meer interessant om doorheen te worstelen.

Uitgebreide en warrige menu’s

In Persona 5 Tactica heb je enorm veel menu’s die je moet doorkruisen. Van de skill trees tot het kopen van wapens er zijn veel verschillende acties die je kunt voltooien. Het meeste spreekt redelijk voor zich wat het doet, maar doordat het naar mijn mening redelijk raar verdeeld is tussen sub menu’s is het overzicht regelmatig ver te zoeken.

Zeker de Velvet Room had een slechte UI. In deze kamer kun je Persona’s fuseren, maar de hoe en wat was redelijk vaag. Door de perfecte combinaties te gebruiken kon je weer extra sterke resultaten krijgen, maar erg effectief of nodig voelde het niet. Zeker aangezien je regelmatig nieuwe Persona’s kreeg na afloop van gevechten.

Conclusie

Persona 5 Tactica haalt op geen enkel moment de kwaliteit van de hoofdgame. Ieder aspect voelt middelmatig aan. De verhaallijn is traag en is zelfs na de eerste wereld niet op gang gekomen. Het helpt de game ook zeker niet dat de gameplay zelf uit vechten en menu’s in je basis bekijken is. Take your heart, de slogan van de Phantom Thieves, is zeer letterlijk gebruikt. Het hart van de geweldige Persona 5-wereld is namelijk nergens te bekennen.

DN-Score: 5.5