Toen Prince of Persia: The Lost Crown werd aangekondigd, werd de game niet overal even positief ontvangen. Zo was de grafische stijl te kinderlijk en zou 2D niet bij de franchise passen (ook al startte die daar mee). Op Gamescom waren de eerste demo’s en hoewel ik daar al even kon spelen, werd het geplaagd door bugs. Gelukkig heeft de volledige game daar flink in verbeterd.
Een gekidnapte prins
The Lost Crown zet je neer in de schoenen van Sargon, een lid van een groep helden die zichzelf Immortals noemen. Na een korte introductie verraadt één van de leden de groep en ontvoert de kroonprins, Ghassan. Samen met de andere Immortals ga je naar de heilige Mount Qaf om de prins te redden, maar al snel blijkt dat op deze berg meer aan de hand is dan op het eerste oog. In je zoektocht naar de prins verken je meer dan tien verschillende gebieden die allemaal een unieke sfeer meebrengen door middel van de omgevingen, maar ook de vijanden.
Ontdekken loont
Deze gebieden zijn met elkaar verbonden zoals je kunt verwachten met een Metroidvania. Paden die je pas kunt bewandelen na een bepaalde upgrade, vele geheimen die je kunt ontdekken en meer. Daarom is het ontzettend lonend om als speler goed alles te verkennen. Door regelmatig terug te keren naar vorige gebieden kun je mogelijk nu wel een ander gebied bereiken. Soms voor alleen wat currency, maar soms ook voor écht handige hulpmiddelen.
Zo kun je gevechten ontdekken die leiden tot nieuwe aanvallen. Dit zijn zogenaamde Athra aanvallen. Daarnaast kun je side quests vinden die ieder goed zijn uitgedacht, maar ook extra verdiepende lore. Deze lore kun je vinden in gevonden voorwerpen, maar ook door het lezen van teksten die je tegenkomt en door sand vials kapot te slaan. Deze laatste voorwerpen vormen samen een profetie over de verhaallijn van de game.
Hoewel ik vaak iets als side quests al snel vervelend vind worden met veel dezelfde taken, valt het me op dat het hier perfect gedoseerd is. Sommige uitdagend, sommige interessant. Het biedt wat extra gameplay, maar niet tot het punt waar het als opvulling voelt.
Een flinke verscheidenheid aan vaardigheden
Sargon krijgt naarmate je verder door de wereld trekt verschillende nieuwe vaardigheden. Zo heb je verschillende Time Powers die je door het doorspelen van het verhaal vrijspeelt. Zo geven ze je mogelijkheid om in de lucht te dashen, een kopie te maken waar je naar kunt teleporteren en nog meer. Daarnaast krijg je al redelijk snel toegang tot een boog naast je zwaarden voor de combat. Niet alleen geeft dit je nieuwe combo’s, de boog wordt ook handiger dan je verwacht.
Een ander aspect van vaardigheden zijn de Athra-aanvallen. Ik noemde ze eerder al kort even, maar deze zijn er niet om je spel voortgang te blokkeren of verder te brengen. Deze vaardigheden geven je flink sterke aanvallen die je in een lastige situatie kunnen redden. Je kunt twee aanvallen tegelijk registreren en die bij savepunten omwisselen. Echter, ze zijn niet zomaar te gebruiken. Je moet de Athra Gauge vullen voor je ze kunt gebruiken. Iedere aanval kost een bepaald aantal ladingen van deze Gauge en moeten dus slim ingezet worden.
Een toegankelijke, maar erg goede en uitdagende Metroidvania
Metroidvanias zijn vaak lastige spellen. Ubisoft heeft deze game goed neergezet en het toegankelijk gemaakt, maar niet dat er geen uitdaging is voor de liefhebbers. Zo hebben ze een optie om parkour assist aan te zetten. Hiermee kun je lastige stukken van parkour overslaan. Handig, aangezien sommige uitdagingen het niveau van Celeste kunnen evenaren. Dit heb ik zelf niet uitgetest, aangezien ik het parkour juist een geweldig onderdeel vond. Hier zal ik iets verderop nog op terugkomen.
Daarnaast laat het je snapshots maken van gebieden waar bijvoorbeeld een geheim zit waar je nu nog niets mee kunt. Deze snapshots worden met je save op alle platformen dat je speelt zichtbaar. Dit dankzij de cross-save mogelijkheid.
Het spel bevat tot slot nog verschillende amuletten. Deze kun je naarmate het spel vordert meer en meer van gebruiken. Ieder amulet geeft je een bonus. De ene geeft je meer health, een ander vermindert de schade van gif. De meeste zijn enorm handig en de set die bij jouw speelstijl past kiezen is niet altijd even makkelijk.
Vloeiende gameplay
De gameplay is waar ik het meeste van heb genoten. Zeker vanaf ongeveer de helft van het verhaal nadat ik wat meer kracht had vrijgespeeld, werd het doorlopen van de wereld één vloeiende beweging. Van een sprong naar een dash tegen een muur, naar een wall jump tegen een stok aan waar je je weer vanaf kon slingeren. Dit is dan alleen al parkour, maar ook tijdens gevechten was het heerlijk wisselen van blokkeren en parreren naar een Athra-aanval of een mooie combo-aanval. Zelf vond ik de uitwerking hiervan net zo scherp en misschien op sommige momenten zelfs scherper dan Metroid Dread.
Goede performance
Ubisoft staat er om bekend dat hun games redelijk wat glitches hebben. Nu moet ik zeggen dat ik blij verrast ben met deze Prince of Persia. De game draait zowel in handheld als op de tv in een nagenoeg stabiele 60 fps met af en toe kleine vertragingen. Zelf heb ik in zo’n 20 uur een paar crashes gehad en niet al te veel grafische glitches. Wel jammer dat allebei op echt verkeerde momenten kwamen. Zo crashte de game een keer vlak na een groot gevecht en ook verdween de wereld een keer volledig om mij heen waardoor ik ook geen aanvallen van vijanden meer kon zien. Beide keren werd ik een heel stuk teruggezet qua voortgang. Ook waren de glitches als ze er waren redelijk groot dus.
Dit resulteert meteen in mijn grootste minpunt aan de game. Dat is de manier van saven. Hoewel het redelijk standaard is in Metroidvania-games om speciale savepunten te hebben, voelde dat hier net wat te dun verspreid. Zeker aangezien ik uiteindelijk mijn levens en potions niet constant wilde bijvullen, vergat ik wel eens te saven. Wat dus bij een crash in veel verloren tijd resulteert.
Conclusie
Afgezien van een paar kleine framerate drops, twee crashes en paar grafische glitches is The Lost Crown een geweldige ervaring. Van uitdagende puzzels tot vloeiende besturing in parkour en gevechten. In zo’n 20 uur ben ik door iets minder dan 80% van de game geraakt. Constant werd ik weer verrast door plotwendingen, behendigheidsstukjes van het niveau van Celeste en meer. Dit is in elk geval een geweldig spel om het nieuwe jaar mee te beginnen.
Ik heb gespeeld met de Day 1 patch, deze is direct toegevoegd aan downloadgames, fysieke eigenaren moeten hem nog even downloaden.
+ Uitdagende gevechten
+ Vloeiende parkour
+ Diversiteit aan vijanden
+ Goede plottwists in het verhaal
– Saven is te dun verspreid
– Helaas toch wel wat buggy
.
DN-Score: 8,8
