[Review] Soundfall – Klinkt goed

Rhythmgames zijn allang niet nieuw meer. Games waarbij je acties gekoppeld zijn aan de maat van de muziek bestaan al zolang er muziek in games zit, en het simpelweg klikken op de maat vinden veel games dan ook al te simpel. De laatste jaren verschijnen er steeds creatievere rhythmgames, van het boksen op muziek tot het verkennen van kerkers en verslaan van monsters. Soundfall doet hier maar al te graag aan mee. In zijn kern is het namelijk nog steeds een rhythmgame, maar het heeft erg zijn best gedaan om hier een top-down dungeon crawler aan vast te plakken. Maar werkt dat eigenlijk wel?

De Guardians of Harmony

Allereerst het verhaal. In Soundfall speel je Melody, een jonge muzikant die helaas een beetje vastzit in haar leven. Haar baan als barista neemt veel tijd in beslag, eigenlijk net teveel om daarnaast ook creatief te kunnen zijn. Ze heeft veel muzikaal talent, maar moet deze gedwongen verwaarlozen om de rekeningen te kunnen betalen. Nadat ze op een dag een grote kans moet laten lopen om niet te laat op haar werk te komen zit ze even weg te dromen op de muziek. Prompt wordt ze hierdoor naar een vreemde muzikale wereld geteleporteerd, genaamd Symphonia. Er wordt haar verteld dat dit is waar alle muziek vandaan komt, maar er zijn kwade krachten aan het werk die de muziek verstoren. Haar komst is dan ook niet toevallig, Melody krijgt al snel te horen dat zij is gekozen als “Guardian of Harmony” en dat zij de muziek moet beschermen. Omdat Melody ook niet weet hoe ze thuis moet komen neemt ze deze rol dan ook maar aan, maar ze komt er ook al snel achter dat ze niet de enige Guardian is.

Verhaal doet er eigenlijk niet toe

Dit klinkt misschien wel interessant, maar in werkelijkheid is dit verhaal te verwaarlozen. Het wordt verteld door middel van kleine visual novel-achtige scenes, en alhoewel het een klein beetje world-building oplevert, doet het verder niets. Het is vooral bedoeld om de levels in de “campaign” aan elkaar te praten, maar meer dan een “Ohnee, de Discordians (de vijanden in de game) komen de muziek verpesten en het nummer begint zo, snel Melody, houd ze tegen!” is het niet. Jammer, want de artstijl die gebruikt wordt is mooi, en de kleine geanimeerde stukjes die een aantal personages introduceren zijn prachtig. Het is jammer dat daar niet wat meer mee wordt gedaan, maar gelukkig draait de game niet om het verhaal.

De gameplay gelukkig dan weer wel!

De gameplay is namelijk een stuk belangrijker. Soundfall lijkt nog het meest op een simpele dungeon crawler à la Diablo, al doe je nu alles op de maat van de muziek. In zijn basis is het dus: Je speelt levels om loot te verzamelen, die je dan kunt gebruiken om moeilijkere levels te spelen en daar loot te verzamelen. De beat is daarbij het belangrijkst. Er zijn meerdere aspecten van een nummer die belangrijk zijn (daarover straks meer) maar het is de beat waarop je aanvallen doet. Je hebt twee wapens, een ranged en melee wapen, en deze probeer je op de maat van de muziek te gebruiken. Hoe beter je dat doet, hoe krachtiger je aanvallen zijn. Maar ook ontwijken, dashen of tussen platformen springen doe je op de maat van de muziek. Overigens hoef je dit niet altijd met Melody te doen, er zijn meerdere personages vrij te spelen. Deze hebben allemaal hun eigen trucjes en dingen waar ze goed in zijn, waardoor de gameplay gevarieerd blijft. Een beetje zoals classes in dungeon crawlers. Wel is het zo dat je hier niet een nieuwe game hoeft te beginnen om van personage te wisselen. Je loot en level is gedeeld, dus je kunt hiermee experimenteren zoveel je wilt. En ook niet onbelangrijk, de game heeft local co-op!

De twee genres werken niet altijd goed samen

Het probleem is dat dit minder goed werkt dan de game zou willen. De vijanden die je vecht houden zich namelijk niet aan de muziek. Het is niet dat hun patronen compleet willekeurig zijn, maar de off-beat die ze gebruiken kunnen je behoorlijk van je groove afgooien. Je ziet hier dat de twee genres elkaar in de weg zitten. Het liefst wil je namelijk alles goed op de maat doen. Niet alleen werken je aanvallen dan veel beter, ook krijg je aan het eind van een level extra loot gebaseerd op hoe goed je het gedaan hebt. Soms heb je alleen die mogelijkheid niet. Als jij wacht op de beat om te kunnen ontwijken kan die vijand die tegenover je staat allang aangevallen hebben. Rhythm games werken nu eenmaal op een vast ritme, terwijl je in dungeon crawlers veel meer bezig bent met overleven. In langzamere levels zal je zien dat het werkt en kan deze combinatie extra goed aanvoelen, maar als je de maat verliest kan al snel alles gaan tegenzitten. Dan voelt het meer alsof de muziek je expres tegenwerkt.

Veel muziek, veel verschillende genres

Wel moet gezegd worden dat de muziek ontzettend goed gedaan is. Niet alleen vanwege de hoeveelheid muziek, maar ook vanwege de variatie ervan. Vaak blijven rhythmgames toch een beetje in één genre hangen, maar dat is met Soundfall absoluut niet het geval. Van klassiek tot hiphop tot de indrukwekkende basgitaar van Frank Klepacki, geen één nummer is hetzelfde. En dat moet ook, vanwege hoe de game werkt. Zoals ik al zei is de beat het belangrijkst voor je aanvallen, maar de rest van de muziek bepaald het level. Letterlijk. Er zit een A.I. In Soundfall die aan de hand van de muziek bepaald wat voor soort level het is, welke loot je kunt verzamelen en wat voor vijanden je tegenkomt. Zo krijg je tijdens klassieke levels bijvoorbeeld meer “bolero” modifiers en hebben snelle muzieknummers vijanden die ook sneller zijn dan gemiddeld. Een interessant concept, al wordt deze een beetje tegengehouden door de hoeveelheid verschillen die er zijn. De loot is er wel, maar de biomes en de vijanden vallen toch snel in de herhaling. Zo zal je merken dat moeilijkere vijanden vooral een ander kleurtje hebben, en dat biomes er misschien anders uitzien, maar eigenlijk hetzelfde doen.

Switch mist één belangrijk onderdeel

Daarnaast heeft de Switch-versie één groot nadeel. Het feit dat de A.I. levels genereert aan de hand van muziek is namelijk wel het interessantste aan deze game. In theorie heeft elk muzieknummer een uniek level met loot. In de pc-versie kun je dit uittesten door je eigen muziek erin te gooien. Van hedendaagse popmuziek tot Meglovania, als je het bestand hebt kun je het spelen. Maar de Switch-versie heeft dat niet. Dit is waarschijnlijk best logisch aangezien je de muziek zelf wat moet aanpassen voordat het werkt, maar toch is het zonde. De hoeveelheid muziek die de game bied is voldoende om je tevreden te houden, maar toch knaagt het dat ik in de Switch-versie nooit vijanden zal kunnen verslaan op mijn eigen gekozen muziek.

Conclusie

Uiteindelijk is Soundfall best oké. Er zit voor een rhythmgame erg veel muziek in, en waar andere rhythmgames vaak blijven hangen bij één genre is de variatie in Soundfall het grootste pluspunt van de game. De gameplay is daarnaast simpel maar leuk, en vooral wanneer je de beat goed in je vingers hebt zitten zal je merken dat het een genot is om op deze manier een rhythmgame te spelen. Het probleem is alleen dat het niet altijd even goed werkt. Vijanden doen niet altijd aan dezelfde maat waar jij je aan probeert te houden, waardoor je niet altijd kunt doen wat de muziek wil. Het verhaal is daarnaast te verwaarlozen en ook de verschillende vijanden en biomes herhalen zich snel. In theorie kun je honderden uren in de game steken op zoek naar de beste loot, maar de werkelijkheid is dat je er na enkele uren waarschijnlijk wel klaar mee bent. Wat het doet doet het prima, maar je zult zelf moeten bepalen of je dat het geld waard vindt.

+ Zeer veel muziek met veel variatie
+ Local en online co-op!
+ Mooie artstijl en animaties
+ De game voelt fantastisch wanneer je op de maat kunt blijven, daar straalt deze samenvoeging van twee genres

– Verhaal valt te verwaarlozen, variatie van levels en vijanden valt tegen
– Vijanden houden geen maat aan, daar botsen deze twee genres
– De Switch-versie mist de import functie van de pc.

DN-Score: 7