[REVIEW] Steamworld Dig 2

Graven tot je erbij neervalt

Steamworld Dig 2 speelt zich af na de gebeurtenissen van Steamworld Dig. Jij speelt echter niet Rusty, de stille held van dat spel, maar het personage genaamd Dorothy. Ook zij is een op stoom aangedreven robot, en om nog onbekende redenen is ze op weg naar de laatste plaats waar Rusty gezien is. Na de gebeurtenissen van Steamworld Dig is deze namelijk spoorloos verdwenen, en Dorothy wil toch heel graag weten waar hij gebleven is.

Als je trouwens niet bekend bent met het Steamworld universum: het is helemaal niet raar dat Dorothy een op stoom aangedreven robot is. Dat zijn namelijk alle personages in deze game. Steamworld speelt zich af in een wereld waar de aarde vernietigd is en robots de enige zijn die zijn overgebleven. Nou ja, natuurlijk zijn er nog monsters en dergelijke, maar de robots zijn degene die nog op de oppervlakte leven. En om wat voor reden dan ook vinden deze robots het nogal leuk om het wilde westen na te spelen. De hele game krijgt hierdoor dus een steampunk / wild west thema, twee genres die nog verbazingwekkend goed samen gaan.

Steamworld Dig is een game in het metroidvania genre, maar met een twist. In plaats van standaard paden te bewandelen maak je hier grotendeels je eigen pad. Het is namelijk de bedoeling dat je jezelf letterlijk een weg naar beneden graaft. De game is daarom ook opgebouwd in blokken, en met je betrouwbare pick houwel sla je die één voor één weg, waarbij je tegelijkertijd ook de meest kostbare edelstenen tegenkomt. Deze verkoop je dan weer, en met dat geld koop je verbeteringen waarmee je beter langzaam maar zeker beter wordt. Tijdens je toch naar beneden stuit je namelijk ook op plekken waar je nog niet bij kunt, en net zoals het een echte metroidvania betreft zul je later met betere eigenschappen terug moeten komen om deze gebieden vrij te spelen. Hoe makkelijk of moeilijk dat pad terug echter is ligt vooral aan jezelf, jij bent immers diegene die het gegraven heeft

Digging for diamonds

De focus van Steamworld Dig ligt dan ook op andere plekken dan standaard metroidvania. Zoals ik net al aangaf kun je door middel van geld verbeteringen kopen, waardoor het tegelijkertijd ook een klein beetje een RPG wordt. Vooral een ander betaalmiddel is daarbij heel belangrijk, dat in de game simpelweg “cogs” (tandwielen) wordt genoemd. Deze gebruik je om je gekochte verbeteringen uit te breiden met nieuwe eigenschappen. Zo kun je met geld bijvoorbeeld je armor sterker maken, maar speel je door cogs ook de mogelijkheid om op lava te lopen vrij.  Het leuke hieraan is dat je hierdoor een beetje een personage kan bouwen. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen meer focus te leggen op het verzamelen van edelstenen, waarmee je cogs kunt steken in eigenschappen waardoor je verkochte edelstenen meer waard worden. Wil je echter meer schade aan vijanden doen zou je bijvoorbeeld je pikhouweel sterker kunnen maken, of ervoor zorgen dat je vijanden exploderen in goud. En hoewel je geld kwijt bent op het moment dat je vaardigheden koopt kun je de “cogs” blijven herverdelen. Er is dan ook niets wat je ervan weerhoud om meerdere speelstijlen uit te proberen.

Ook doodgaan wordt anders aangepakt dan in standaard metroidvania. Zoals je nu wel door zult hebben draait Steamworld Dig vooral om het verzamelen van edelstenen. Ga je echter dood, dan verlies je een aantal van die edelstenen, en daarmee ook een deel van je inkomen. Dat is natuurlijk al irritant genoeg, maar in tegenstelling tot de eerste Steamworld dig worden de levels hier niet telkens opnieuw gebouwd. Deze zijn hier daadwerkelijk allemaal ontworpen. Interessant, omdat het level design nu veel beter naar voren komt, maar ook omdat dat betekent dat zodra je door een fout je edelstenen kwijt bent (deze willen bijvoorbeeld ook nog wel eens geplet worden door stenen) je ze ook echt kwijt bent. Nu zijn er genoeg edelstenen in het spel te vinden om je een stabiele bron van inkomsten te bieden, maar het geeft een soort angst mee die je in andere metroidvania niet vind. Ga je nog verder de mijn in, in de hoop dat je zometeen een waypoint tegen komt? Of speel je het veilig en ga je terug naar je vorige waypoint om je edelstenen te behouden? En dan heb ik het nog niet eens gehad over je licht dat langzaam uitgaat (waardoor je plotseling niet meer kunt zien waar je aan het graven bent) en je waterniveau dat je op pijl zult moeten houden wil je een aantal andere eigenschappen kunnen gebruiken.Over het algemeen is de gameplay dan ook zeer goed uitgewerkt. De RPG-mechanieken geven het standaard metroidvania genre net iets meer draagkracht mee, en het feit dat de levels daadwerkelijk ontworpen zijn in plaats van gegenereerd betekent dat deze ook daadwerkelijk slim in elkaar zitten. Meerdere keren werd ik positief verrast door de kundigheid waarmee geheimen verstopt zaten, en de opzet van de vallen waar ik vaker wel dan niet intuinde. En geloof me, het zijn er veel. Gelukkig zijn er ook evenveel manieren om de vallen te omzeilen, waarbij de game je ook daadwerkelijk beloont voor creatief denken. Je voelt je daarom best trots als je plotseling die edelsteen op die vreemde plek te pakken krijgt of je jezelf uit die nare situatie weet te houden. Hierdoor blijft je gevoel voor ontdekking onaangetast en wordt deze zelf aangewakkerd. Ik zal en moet al die schatten hebben!

Kan té mooi iets slechts zijn?

De game ziet er daarnaast prachtig uit. De animaties zijn nagenoeg feilloos en het kleurenpalet dat gebruikt wordt is helder en veelzijdig. Dat is nog best knap, aangezien je toch het grootste gedeelte van de game onder de grond doorbrengt. Steamworld Dig weet echter zo ontzettend veel detail in deze omgevingen aan te brengen dat het nooit saai wordt. Van groenig opgelichte radioactieve gebieden tot diepe lava pitten, het ziet er allemaal prachtig en kleurrijk uit. Misschien zelfs wel iets te. Het nadeel is namelijk dat het door al die details best snel druk wordt. Alles ziet er even goed uit, en ik merkte op sommige momenten dat mijn gedachten werden afgeleid door details die dat niet verdiende. Vooral in docked mode had ik daar veel last van, tot op het punt dat ik het liever in hand held mode speelde.

Het enige echte minpunt dat ik kan verzinnen is het tempo van de game. Hoewel die over het algemeen goed in elkaar zit merkte ik dat het wat langzaam op gang kwam. In het begin heb je namelijk gewoon nog niet veel vaardigheden, waardoor de problemen die je tegenkomt nog niet kunnen worden opgelost of boven je kunnen liggen. En omdat je geld nodig hebt om dit te veranderen voelt het heel snel aan alsof je simpelweg aan het farmen bent. Vervelend, want het haalt naast het tempo ook gewoon de lol uit het spel. Gelukkig  verdween dit op het moment dat ik de grappeling hook kreeg. Als je hier dus ook last van hebt raad ik ten zeerste aan om even de tanden op elkaar te zetten. Het spel wordt daarna veel interessanter!

Conclusie

Al met al is het een goede game. Om eerlijk te zijn, ik heb deel één niet gespeeld waardoor het moeilijk wordt om een goede vergelijking te kunnen maken. Wat metroidvania’s betreft heb ik gelukkig wat meer ervaring, en op dat vlak kan ik zeggen dat deze wel boven de standaard metroidvania’s uitkomt. Niet alleen geven de RPG-mechanieken je de kans om problemen op meer manieren aan te pakken, maar met een campaign van ongeveer 10 uur is deze langer dan ik gewend bent. De levels zien er daarnaast prachtig uit en zijn slim genoeg ontworpen om een goede uitdaging te bieden. De game kost daarnaast maar €20,- op de eShop, en dat is geen geld voor een game als deze.

+ Prachtige visuals & animaties
+ Levels zijn slim ontworpen en de bosses bieden goede uitdagingen
+ Combinatie van RPG en “maak je eigen weg”-elementen zorgen voor een unieke gameplay ervaring
+ Creatief denken wordt beloond

– Game komt wat langzaam op gang
– Details zijn af en toe wat overweldigend

Cijfer: 8.5