[REVIEW] Ultra Street Fighter II: The Final Challengers

Street Fighter is 30 jaar is geworden en dat vieren Capcom en Nintendo met de release van Ultra Street Fighter II: The Final Challengers op de Switch. Een aanwinst voor de Switch of een gemiste kans?

Ultra Street Fighter II is inmiddels al een vrij oude titel. De eerste versie van het spel komt uit 1991 en is daarmee al 25 jaar oud. In de jaren die volgden zijn er meerdere remakes uitgebracht met als laatste Super Street Fighter II: Turbo HD Remix uit 2008. Nu, bijna 10 jaar later, krijgt de Switch opnieuw een remake van deze ware klassieker die in de jaren negentig bij velen bekend stond als dé vecht game onder veel gamers. Als relatief oudere gamer kon ik dan ook niet wachten om het spel op te starten en die ‘goede oude tijden’ opnieuw te beleven.

Twee dingen vielen me al snel op toen ik Ultra Street Fighter II: The Final Challengers ging spelen. De game heeft grafisch een HD-jasje gekregen en dat ziet er best mooi uit. Je kunt ook kiezen voor de klassieke stijl mocht je dat willen maar mijn inziens heeft de nieuwe stijl in HD goed uitgepakt en kreeg dit mijn voorkeur. Wat me echter ook opviel was dat het spel vrijwel een exacte kopie is van het origineel, een spel van meer dan 30 jaar oud. Weliswaar is er een online functie en een nieuwe mode genaamd Way of the Hado, er is maar weinig moeite gedaan om bijvoorbeeld wat extra personages toe te voegen. De twee alternatieve vormen van Ken en Ryu zijn de enige nieuwe personages en beide voegen eigenlijk erg weinig toe. De Street Fighter serie heeft er in de loop der jaren veel mooie characters bijgekregen, geen daarvan zit echter in deze remake. Een gemiste kans naar mijn idee. Het rooster bestaat uit negentien vechters en het enige pluspuntje daaraan is dat een aantal daarvan nog steeds behoren tot de meest herkenbare en geliefde characters aller tijden.

Dit neemt echter niet weg dat Ultra Street Fighter II: The Final Challengers in de basis nog steeds een enorm goede vecht game is. Dit was het in de jaren negentig, en dat is het nu nog steeds. Het spelen roept de nodige nostalgie op en alles blijkt nog steeds erg goed te werken. De besturing is prima en het spelen ‘waar en wanneer je wilt’ is erg prettig bij deze titel. Zoals ik eerder aangaf is de HD-remake in mijn oge prima geslaagd en oogt alles lekker scherp en modern. De online mode welke is toegevoegd werkt ook goed. Binnen no-time speel je online wat erg leuk bleek en bij mij telkens ook vlekkeloos verliep. Samen spelen met ieder een Joy-con werkt ook prettig en de buddy mode is een leuke toevoeging om samen tegen de computer te spelen. In deze laatstgenoemde mode speel je met een vriend tegen of met de computer. Het is een leuke variatie op de standaart versus mode.

Naast de online mode is ook ‘Way of the Hado’ nieuw in deze versie. Dit is een op de bewegingsgevoelige functie van de Joy-Cons gerichte mode maar blijkt helaas een grote teleurstelling. Je speelt dit in first-person view en vecht zo tegen  Shadaloo Soldiers. Door sla-bewegingen te maken moet je hun verslaan. Buiten het feit om dat de gehele mode niets met Street Fighter te maken heeft, werken de motion-controls ook niet goed genoeg. Het is niet duidelijk waarom Capcom ervoor heeft gekozen Way of the Hado toe te voegen maar ook niet waarom het dan niet beter is uitgewerkt. In de tijd die hierin is gestopt kon men beter nieuwe characters of levens toevoegen.

Ondanks dat je met Ultra Street Fighter II: The Final Challengers een leuke titel in huis haalt, is de game toch aan de dure kant voor wat je krijgt. Het spel kost weliswaar met 40 euro net iets minder dan de doorsnee Switch-titel, de eerder verschenen Street Fighter II Turbo HD Remix was destijds aanzienlijk goedkoper. De basis van het spel is dus prima, Capcom had zeker wat meer toe mogen voegen aan personages en levels om de prijs te rechtvaardigen.

+ Blijft in de basis een goed spel
+ Online is leuk
+ Nieuwe HD look pakt goed uit

– Way of the Hado…
– Geen grote vernieuwingen
– Redelijk duur geprijsd

Eindscore: 6,5