[Review] Unicorn Overlord – Sterk staaltje tactiek

Tactische RPG’s. Wie eerder reviews van mij gelezen heeft, zal weten dat ik behoorlijk fan ben van het genre. Tactics Ogre, Final Fantasy Tactics, Fire Emblem, ik kan er geen genoeg van krijgen. Het is niet zo dat ik er goed in ben, in tegendeel. Toch speel ze altijd met veel plezier. Het voelt namelijk gewoon zo goed. Alsof je een meesterplanner bent, die ene persoon die ervoor zorgt dat je de overwinning haalt zonder eenheden te verliezen. Dat tactische RPG’s vol kleurrijke personages zitten die hoogte en dieptepunten delen en daardoor vriendschappen ontwikkelen helpt zeker mee. Toen ik dan ook hoorde dat Vanillaware samen met Atlus een nieuwe tactische RPG aan het maken was, was ik meteen verkocht. Maar weet Unicorn Overlord zich te onderscheiden van andere tactische RPG’s?

Een prins zonder land

Om een lang verhaal kort te maken: Ja, dat weet het zeker. Unicorn Overlord verteld het verhaal van Prince Alain, een kroonprins zonder land. Een flashback laat zien hoe dat gekomen is, zijn land werd aangevallen toen hij nog klein was. Zijn moeder, de koningin, heeft tijd gerekt door de generaal van het vijandige leger te confronteren (wat natuurlijk ook een mooie tutorial is), maar moest dat helaas met haar leven bekopen. Gelukkig heeft een trouwe dienaar prins Alain in veiligheid kunnen brengen en alhoewel de gehele wereld uiteindelijk gevallen is heeft deze de prins nooit gevonden.

Deze heeft zijn tijd goed besteed, door dagelijks te trainen en een aantal zeer trouwe vrienden om zich heen te verzamelen. Wanneer het nieuwe regime je echter toch op het spoor komt omdat ze opzoek zijn naar één van je vrienden kun je niets anders doen dan eindelijk een verzet op te zetten. Makkelijk zal dit niet gaan, al lijkt er meer verzet te zijn dan aanvankelijk gedacht.

Fantastische stijl, Vanillaware flikt het hem weer

Voordat ik de gameplay ga uitleggen moet ik echter de stijl prijzen. Vanaf het moment dat je de game opent ziet het er fantastisch uit. Vanillaware heeft een unieke stijl die altijd in hun games doorschijnt, en alhoewel het een stuk … bescheidener is dan bijvoorbeeld Dragon’s Crown is het nog steeds prachtig. Op de wereldkaart gebruikt het een pixelstijl die niet alleen goed tot zijn recht komt, maar ook voor de benodigde duidelijkheid zorgt. Wat voor soort ondergrond het is, welke gebouwen/steden/ruïnes waar staan en zelfs waar geheime items liggen, je kunt in één opslag zien wat je kunt gebruiken.

De kers op de taart zijn echter de gevechten, die een prachtige gedetailleerde 2D-stijl gebruikten. Deze is super gedetailleerd en blijft een genot om naar te kijken, ook als je het al vaker gezien hebt. Dat komt vooral door de subtiele animaties, alles beweegt op kleine manieren die de personages echt tot leven brengen. Maar niet alleen de gevechten zien er goed uit. Diezelfde stijl wordt namelijk overal gebruikt, van de verschillende classes tot statische character portretten en zelfs de achtergrond van het save scherm. De game probeert een episch fantasy verhaal neer te zetten en gebruikt elke grafische detail om dat te bewerkstelligen.

Fantastische en complexe tactische gevechten

De gameplay die Unicorn Overlord daarbij biedt is een heerlijke complexe mengelmoes van andere tactische RPG’s. Als ik het simpel moet omschrijven doet het me het meest denken aan Fire Emblem, al dan wel een stuk uitgebreider. Er zitten veel dezelfde soort mechanismes in: denk bijvoorbeeld aan het feit dat personages zelf aanvallen uitvoeren en sterktes en zwakheden bestaan via een steen-papier-schaarprincipe. Boogschutters halen vliegende units uit de lucht, speren zijn goed tegen infanterie te paard, je kent het wel. Maar waar dat in andere games vaak wat oppervlakkig blijft pakt Unicorn Overlord dit idee en rent ermee vandoor.

In plaats van personages verplaats je in hier namelijk “units”. Elk poppetje op de map staat voor een unit, en een unit bestaat weer uit meerdere personages. In een unit staan personages op een grid van 2×3 en deze gaan het gevecht aan. Vijandige units bestaan uit datzelfde zesvoudige grid, dus uiteindelijk heb je meerdere personages die met elkaar op de vuist gaan. Het idee is dat je daarbij dat je kunt bouwen om zoveel mogelijk zwaktes te elimineren. Vallen boogschutters je vliegende personages aan? Plaats een soldaat op de eerste rij die de pijlen opvangt. Hapt je gladiator aan de voorlinie teveel schade? Plaats een healer in de unit die je health in de gaten houdt.

Programeer units zoals jij wilt

Dit klinkt simpel genoeg, maar dan ben je er nog niet. Zoals ik zei, voeren units zelf aanvallen uit. Jij bepaald met wie ze vechten, de rest doen ze zelf. Elk personage heeft (als basis) één actieve en één passieve actie. De actieve zijn om aan te vallen, de passieve zijn vaak gereserveerd om te healen of bufss en de-buffs toe te passen. Sommige classes hebben een andere verhouding hiertussen en sommige items veranderen deze ook. En alhoewel je deze acties dus niet direct bepaalt, kun je die wel van tevoren programmeren. En dit gaat behoorlijk diep! Je kunt aangeven wie aangevallen moet worden, (tot op de class en zijn HP aan toe) wanneer ze buffs moeten toepassen of wanneer er gehealt moet worden. Je kunt personages meerdere van dit soort bevelen geven, en latere items voegen zelfs nieuwe regels toe die niet tussen de standaard staan.

Goede uitleg houdt het overzichtelijk

Gelukkig bouwt de game dit langzaam op. Nieuwe personages en classes worden om de beurt geïntroduceerd, zodat je tijd hebt om te spelen met de classes die je al hebt. Elke keer als er iets nieuws bijkomt krijg je een kleine tutorial, met tips hoe deze het best in een unit passen. Handig, want het steen-papier-schaarsysteem wordt al snel extreem uitgebreid. Er zitten namelijk behoorlijk wat classes in deze game. Serieus, ik heb zo’n dertig uur in de game zitten en nog steeds introduceren ze nieuwe personages met andere statistieken, sterktes en zwaktes.

Veel van de lol van de game zit hem dan ook in het bouwen van de units, het verbeteren hiervan en dit laten uitspelen in gevechten. Het voelt ontzettend goed om te zien dat units doen wat jij wilt. Je voelt je echt een generaal die met zo’n lange stok manschappen heen en weer schuift. De game blijft je daarnaast met nieuwe scenario’s en wincondities confronteren, waardoor de game niet snel in de herhaling valt en je nieuwe units zult moeten gebruiken om gevechten goed te laten verlopen.

Een wereld vol content

Dat wil niet zeggen dat de complete game bestaat uit het programmeren van je leger. Buiten gevechten speelt de game als een open-world game, al dan niet met een aantal limitaties. Na wat tutorials wordt je vrijgelaten op een world map, waar je, in principe, kunt gaan en staan waar je wilt. In praktijk blijken bepaalde gebieden al snel te hoog level voor jou en je leger, maar in theorie zou je die gewoon kunnen aanvallen. De wereld ligt daarnaast bezaait met steden, ruïnes en andere plekken, die allemaal op de een of andere manier je opbouwende leger helpen.

Steden zul je eerst moeten bevrijden van het regime, waarna er winkels tot je beschikking komen. Help je ze daarna met heropbouwen (door voorwerpen te leveren die je in de wereld kunt verzamelen), dan krijg je toegang tot andere faciliteiten, zoals bijvoorbeeld de haven en dat je een wachter kan instellen. Deze zal, naast het dorp veilig houden, elke zoveel tijd materialen voor je verzamelen.

Forten zijn om je leger te vergroten of volledig aanpasbare huurlingen te kopen. In ruïnes zul je vaak unieke voorwerpen tegenkomen en dit zijn nog maar enkele voorbeelden. De wereld zit vol met dit soort plekjes en het mooie is dat het ook grafisch weergegeven wordt. Waar een stad klein begint met een aantal huizen zul je na wat voorwerpen geleverd te hebben misschien zien dat schepen in de havens terugkomen, de huizen in betere staat verkeren of er veel meer volk op de been is.

Personage-gedreven verhalen

De game draait daarnaast om zijn personages. Hoewel het verhaal op bepaalde momenten prima tot zijn recht komt is deze over het algemeen nogal cliché. Het heeft zeker niet de diepgang van bijvoorbeeld een Final Fantasy Tactics of de politieke intrige van Tactics Ogre, maar het is vermakelijk genoeg. Interessanter zijn de personages en de kleine verhalen waar ze deel van uitmaken. Wanneer units samen vechten ontwikkelen ze een band, wat naast buffs tijdens gevechten voor kleine stukjes verhaal zorgen. Deze zijn grappig en en leggen de nadruk op de excentrieke personages en hun relaties onderling.

Overigens is het altijd een verrassing welke van de vele personages zich bij je leger voegen. De wereld zit vol evenementjes en side-quests waarbij je soms keuzes moet maken die compleet anders uitpakken dan je denkt. Een bandiet die ik veroordeelde na zijn zielige verhaal te hebben aangehoord (ik geloofde er niets van) bleek niet veel later uit de gevangenis te ontsnappen. 10 uur later kwam ik hem weer tegen, maar was hij compleet veranderd! Hij had wederom een bandietenlegertje verzameld maar vocht nu voor de mensen in plaats van tegen ze. Het zijn die kleine dingen die het grote verhaal leuk houden en de wereld weer net wat meer leven geven.

Conclusie

Unicorn Overlord is een fantastische strategische RPG. De gameplay is fantastisch en alhoewel het veel ideeën bevat die je eerder hebt gezien is het tot in perfectie uitgewerkt. Het grootste deel van de tijd zul je bezig zijn je leger uit te breiden en te perfectioneren, iets waar je met de vele classes en tactische regels uren mee bezig kan zijn. Dit alles wordt weergegeven in een prachtige stijl die zowel zijn wereld als de gehele game tot leven brengt. Hoewel het verhaal het minste deel van deze game is, maken de individuele personages en de rijke wereld waar ze deel van uitmaken veel goed. Het is met gemak één van de beste tactische RPG’s van deze tijd, en een absolute must-have voor fans van het genre.

+ Fantastische stijl die er geweldig uitziet
+ Geweldige tactische gameplay met veel customisation
+ Programmeren van je units is verdraaid leuk om te doen en het is leuk om de uitwerking ervan te bekijken
+ Grote wereld met veel content

– Overkoepelde verhaal is wat cliché

DN-score: 9,2