[SPECIAL] The Legend of Zelda en de redactie

Dit jaar viert Nintendo de 30e verjaardag van The Legend of Zelda, maar welke titel heeft de voorkeur van de redactie?

Nintendo viert de verjaardag van de geliefde serie door verschillende titels uit te brengen. Denk aan Twilight Princess HD, Hyrule Warriors Legends en de lang verwachte The Legend of Zelda voor de Nintendo Wii U. Om jullie alvast in de stemming te brengen deelt de redactie zijn of haar persoonlijke hoogtepunten met de serie!

De beste Zelda, wat een vraag. Elke Zelda-game die ik heb gespeeld is uniek en goed op z’n eigen manier. Skyward Sword vond ik een prachtige art-style en een bijzondere controlleroptie hebben. Ocarina of Time was de eerste 3D Zelda Game die ik heb gespeeld en is net als Super Mario 64 innoverend. Toch typeer ik de beste Zelda game als de game die op mij het meeste indruk heeft gemaakt. Dat is, en blijft, The Minish Cap. Als achtjarige beklom ik met mijn GBA-SP het strijdtoneel en na jaren vast te hebben gezeten, heb ik de game vorig jaar op de Wii U uitgespeeld. De game kent zoveel nostalgische momenten, had zulke leuke puzzels, bracht de verkleining tot een nieuwe schaal en heeft z’n schoonheid vandaag de dag nog steeds niet verloren.

Mensen die mij kennen zullen toch wel even zijn geschrokken bij het de achtergrond van mijn naam. De artwork van A Link Between Worlds als ‘favoriete Zelda-titel.’ Immers is dit de titel waarvan ik altijd zeg: man, wat is die overrated. Schrik niet, deze titel is zeker niet plots mijn favoriet. Als je het mij on the spot zou vragen zouden titels als Skyward Sword en Ocarina of Time in mij opkomen. Ook Spirit Tracks heb ik mij goed mee vermaakt. Toch gaat de eer zonder enige twijfel naar een andere Zelda-titel. Mijn echte favoriet is namelijk wel de game waarin duisternis overheerst, en de  maan zo’n grote schaduw over alles werpt, dat het lot van de wereld samenhangt met nog maar één ding: Majora’s Mask.

Toen ik nog een kleine onschuldig kindje was, heb ik immers meermalen geprobeerd om het origineel te spelen. Het probleem: een Nintendo 64 mocht hier het huis nooit in, en dan is het toch redelijk moeilijk om Majora’s Mask in de originele staat te spelen. Dit betekende dan ook dat ik toen, en de jaren erna via emulators heb geprobeerd om het spel te spelen. En geloof mij, voornamelijk de Goron Boss Battle is qua besturing echt een ramp op een computertoetsenbord.

Erg ver is mijn avontuur toen niet gekomen. Mijn echte kennismaking met het gehele spel was dan ook pas op het moment dat de game opnieuw werd uitgebracht op de Nintendo 3DS. De Nintendo 3DS is nog steeds mijn meest gebruikte gaming-apparaat en ik kon het dan ook niet laten om deze klassieker aan te schaffen. Ik had mij al uren vermaakt met de remake van Ocarina of Time (welke ik tevens ook via het eerst helemaal kon uitspelen op de Nintendo 3DS), maar de sfeer van Majora’s Mask heeft mij tot aan het einde van het spel zodanig in zijn greep gehouden dat ik het spel in een non-stop modus heb uitgespeeld.

De titels van The Legend of Zelda kan je splitsen in twee groepen, namelijk in de groepen 2D en 3D. Daarbij kan ik niet ontkennen dat ik blijer wordt van een 3D-avontuur. Het biedt naar mijn mening een intens avontuur, gecombineerd met vrijheid en prachtige omgevingen om uren in te verliezen. Dit betekent niet dat ik niet kan genieten van een 2D-titel, integendeel zelfs. Maar het voelt tijdens een 3D-avontuur net allemaal wat beter en mooier!

Een van de titels uit de serie die mij het bovenstaande gevoel het meest heeft gegeven is de zeer bekritiseerde The Wind Waker. De eerste Zelda-titel voor de Gamecube kreeg bij onthulling en release een flinke lading kritiek te verduren vanwege de gekozen artstijl. Toegegeven, de gekozen artstijl wijkt sterk af van een voorgaande titel uit de serie, maar dat hoeft geen slechte zaak te zijn. De cartoonachtige stijl bracht namelijk een hoop mogelijkheden met zich mee. Denk aan emoties die duidelijker zichtbaar zijn en het zorgde daardoor voor een extra lading aan humor.

Maar de reden waarom The Wind Waker mijn favoriete titel uit de serie is de ongekende vrijheid die deze game biedt. Hoewel er zeker sprake is van een bepaalde limitatie en restrictie, werd je wel vrij gelaten in welke kant je op zou gaan en wat je zou ontdekken. Dit gevoel werd alsmaar getriggerd door de eilanden die ik tegen kwam en schatkisten die ik uit het water opviste. Dit gevoel heb ik in titels die daarop zou volgen niet echt meer gehad.

Ocarina of Time is voor mij eigenlijk het antwoord op twee vragen. Het is namelijk naar mijn mening niet alleen de beste Zelda game, maar ik vind Ocarina of Time ook de beste game die ik ooit gespeeld heb. Nou weet ik dat ik niet de enige ben die dit vindt, maar ik kan het echt niet helpen.

Van de wereld tot de muziek, de setting tot het verhaal, en de personages tot de dungeons… Alles is, naar mijn mening, perfect. Andere Zelda-spellen die ik (ervoor en erna) heb gespeeld komen voor mijn gevoel gewoon niet in de buurt. Maar goed, klaar met het ge-fanboy, tijd om iets beter toe te lichten waarom ik het nou zo’n perfecte game vind.

Om relatief simpel te beginnen, zal ik het verhaal als eerst noemen. Van een onschuldig begin tot een epische ontknoping heeft Ocarina of Time een verhaal wat mij voor altijd is bij gebleven. Met indrukwekkende eindbazen, verrassende plottwists, en simpelweg adembenemende tempels en omgevingen was de jongere ik volledig weggeblazen door het spel. Helemaal wanneer je er halverwege het verhaal achter komt dat je door de tijd kan reizen, om als volwassen Link dezelfde wereld te verkennen.

En dan speelt dit alles zich af in wereld die zó erg leeft, dat je overal wel iets nieuws kan ontdekken. Na al die jaren heb ik bijvoorbeeld nog steeds niet alle Heart Pieces gevonden, hoewel ik regelmatig probeer verder te zoeken. En met die mogelijkheid om door de tijd te reizen kun je halverwege het spel weer de hele wereld op nieuw gaan ontdekken, omdat al die jaren later in het spel overal weer iets veranderd is.

Ik moet me aansluiten bij Barry. Ocarina of Time speelde ik voor het eerst op de Nintendo 64; eind jaren negentig. Op dat moment was de game voor mij de beste ervaring die ik tot dat moment had opgedaan qua Nintendo games. Van het verhaal tot de dungeons en de prachtige graphics, alles zat werkelijk perfect in elkaar. De game maakte bovendien vrienden met een Playstation jaloers, want daarop kon je geen Ocarina of Time spelen. Maar wanneer je de game velen jaren later als remake op de 3DS opnieuw speelt , dan pas valt op hoe ijzersterk de het spel voor z’n tijd al was. Opnieuw merkte ik dat, nu na al die jaren, ik nog steeds geen betere Zelda ervaring had gehad dan Ocarina of Time. En dat terwijl ik inmiddels al flink wat Zelda games heb mogen spelen. En natuurlijk, elke Zelda titel is kwalitatief gezien gewoon goed. Maar geen enkele Zelda titel zit naar mijn mening zo goed in elkaar als Ocarina of Time.

Deze vraag mag je eigenlijk niet stellen, je vraagt immers een moeder ook niet haar favoriete kind aan te wijzen. Als ik dan toch echt één spel moet kiezen, is dit Twilight Princess voor de Nintendo Wii.

Toen ik in de zomer van 2007 mijn Wii gekocht heb, mocht ik voor mijn verjaardag één spel uitkiezen. Ik hield erg veel van puzzel spellen, dus mijn moeder en ik zaten achter de computer, zoekend naar ‘puzzel spel wii’. Hier kwam Twilight Princess uit, en zonder nadenken hebben we dit spel aangeschaft. Samen met een vriendin van mij heb ik dit spel inmiddels wel 9 keer uitgespeeld. Zij bestuurde de Wii Nunchuk, ik ontfermde me over de WiiMote. Ik kan me nog goed herinneren dat wij als twee gekken voor de TV stonden te dansen op de muziek uit Malo Mart.

Twilight Princess is het eerste spel wat ik ooit op een home console gespeeld heb. Voorheen mocht ik in de vakanties wat spelletjes spelen op de GameBoy Advance, maar altijd zonder geluid zodat mijn familie niet gek zou worden van die ‘bliepjes’. Dit spel heeft zoveel indruk op mij achter gelaten. De duistere graphics, en het contrast tussen de normale wereld en de Twilight wereld vond ik intens. Door het hele spel had ik een huiveringwekkend gevoel dat iets je achterna zat en er wat goed mis was in de wereld. Daarnaast hebben de karakters veel indruk op me achter gelaten. Midna is de perfecte balans tussen ‘sassy’ en ‘smart’. Zant, blind geworden door macht en kracht, terwijl hij niet meer is dan een pion die volledig misbruikt wordt. In het begin oogt hij zo gevaarlijk, maar hij is niets meer dan een dwaas met een masker. Zijn doodscène vind ik nog steeds het krachtigste stuk uit het spel.

Ik snap dat voor oudere Zelda gamers Twilight Princess negatief anders was ten opzichte van Ocarina of Time en Majora’s Mask. Het feit dat Twilight Princess mijn eerste Zelda spel ooit was, heeft ervoor gezorgd dat deze titel mijn favoriet is. Ik heb dit spel puur gebaseerd op nostalgie en mijn ervaring van toen ik 12 was. Als ik eerder Ocarina of Time gespeeld had, was ik waarschijnlijk verliefd geworden op dat spel. De vuistregel bij alle Legend of Zelda spellen is als volgt: Het spel wat je gespeeld hebt rond je 10-12e is je meest favoriete spel uit de reeks, en hier geloof ik heilig in.

Ook ik ga voor Ocarina of Time als favoriete Zelda game. Omdat ik nooit de Nintendo 64 heb gehad, heb ik pas in het Wii tijdperk kennis gemaakt met deze game, dankzij de Virtual Console. Ik was meteen weg van dit spel, ondanks dat het spel grafisch relatief beperkt is. Eigenlijk zorgen de graphics in deze game juist voor de sfeer.

Wat me vooral betoverde, waren het verhaal en de bijbehorende muziek. Je kon heerlijk op avontuur in deze game, door de bossen, de woestijn, de bergen en meer. De Ocarina maakte deze game een beetje tot wat het was, qua verhaal en qua gameplay. In alle latere 3D Zelda’s heeft Nintendo geprobeerd dit element weer groot in de game te verwerken. Denk bijvoorbeeld aan de dirigeerstok (Wind Waker), de wolvenhuil (Twilight Princess) en de harp (Skyward Sword).

Jaren later heb ik Ocarina of Time ook voor de 3DS gekocht en heb daarbij naast de game zelf ook de Master Quest gespeeld. Geen moment verveelde het en binnen korte tijd waren ze uitgespeeld.
Op dit moment heb ik bijna alle Zelda games gespeeld, maar geen van de Zelda games heeft me zo weten te boeien als Ocarina of Time.

Als je aan mij vraagt welke game ik het beste vind in een bepaalde serie zal ik niet direct antwoord kunnen geven en bij Zelda vind ik dat bijzonder lastig. Hoewel ik al wel meteen kan zeggen dat het één van de console Zelda games is, moet ik lang nadenken over de specifieke game. Uiteindelijk is mijn keuze toch gevallen op Skyward Sword.

De game met het meest irritante hulp personage ever (ja, erger dan Navi!) is toch mijn favoriet. Niet alleen omdat ik de motion controls enorm gaaf en fijn vond werken, maar ook omdat dit verhaal mij enorm pakte. Hoewel het de eerste Zelda game was die ik tevens volledig speelde wist ik wel al van de Master Sword, Triforce etc. en om dan het verhaal te spelen van het begin van alles dat vond ik geweldig. Het ontstaan van de Master Sword, ontstaan van de bond tussen Zelda, Link en Demise.

Tevens vond ik de cut-scenes en overige personages erg goed gemaakt in de game. Van de Loftwings tot Ghirahim stuk voor stuk vond ik ze geweldig en ging ik op in de relatief kleine wereld van Skyward Sword. En hoewel Fi altijd wel wat te melden had is zij naast Midna voor mij toch wel de beste companion die je kon hebben. Ze begon met puur het uitvoeren van haar opdracht maar op het einde bij het afscheid had ze toch gevoelens ontwikkeld.

Het einde is tevens echt verreweg voor mij het mooiste einde. Van het eerder genoemde afscheid van Fi tot de credits. Ook al is deze game pas sinds 2011 uit en heb ik hem vier keer uitgespeeld, als er nog één HD remake van een Zelda game zou komen zou ik op dit spel hopen. De omgevingen waren voor de Wii al prachtig, maar toch hoop ik ze nog eens in HD (of UHD tegen die tijd misschien wel) te kunnen ontdekken.