“The crowning feature of Nintendo’s Wii U is supposed to be its GamePad controller, but you wouldn’t know it from the games that Nintendo was showcasing at E3.” Deze uitspraak komt uit de mond van Jared Newman, redacteur bij Time Tech.
Tijdens het E3 event in LA liet Nintendo zes games zien aan de pers die later dit jaar of begin volgend jaar op de markt komen. Super Mario 3D World, Mario Kart 8, Legend of Zelda: The Windwaker HD, Donkey Kong Country: Tropical Freeze, Pikmin 3, Bayonetta 2 en Super Smash Bros. Van al deze titels is er eigenlijk niet één waarbij het noodzakelijk is de gamepad te gebruiken, al is het wel leuk als feature of gimmick.
In Zelda zou je bijvoorbeeld items van je gamepad screen kunnen halen en in Mario Kart bijvoorbeeld een ‘wapen’ vanaf je gamepad naar een tegenstander kunnen gooien, maar dat maakt het nog steeds niet perse nodig het touch-screen te gebruiken. In laatstgenoemde game kun je op het screen een map bestuderen, maar daar zit gelijk het addertje onder het gras. Als je net bezig bent je tegenstander van de baan af te duwen en je kijkt ook nog naar de map, moet je dus naar beneden kijken en zie je niet meer wat er op het grote scherm gebeurt. Irritatie alom dus.
De Wii U Gamepad heeft een 6.2 inch touchscreen in het midden. Theoretisch gezien zou dit extra scherm een geweldige nieuwe game-ervaring moeten geven aan gamers zoals dat niet kan bij andere consoles. Maar momenteel lijkt het er op dat Nintendo zelf moeite heeft om aan te geven wat precies de bedoeling is van het toevoegen van een tweede scherm. In ‘Nintendoland’ zie je een glimp van wat de gamepad in principe allemaal zou kunnen, maar het komt nog niet helemaal uit de verf. En de tot nu toe getoonde games hebben geen tweede scherm nodig om de game te kunnen spelen. Als Nintendo niet snel over de brug komt met games die aantonen dat je echt het gamepad-screen moet gebruiken wordt het nog moeilijker de Wii U aan de man te brengen.
Als Nintendo niet in staat is iets interessants te doen met het touchscreen zou het net zo makkelijk zijn geweest een gamepad zonder touchscreen te maken. Reggie Fils-Aime zegt dat de software de verkoop van hardware stimuleert. 
Maar met de desinteresse van Third-Party publishers en games die niet optimaal gebruik maken van het touchscreen lijkt het erop dat het beter zou zijn als Nintendo de prijs van de Wii U dropt om in elk geval de verkoop van de machine te bevorderen. Zij doen al weinig moeite om het te promoten een boost te geven, en zelfs games zoals Zelda Wii U en Mario toppers zullen de Wii U niet direct uit het slop weten te halen.
Maar er zitten natuurlijk altijd twee kanten aan een verhaal, zo ook deze keer. De hoop is dat Nintendo met een super knaller de kerstboom door het dak blaast met verbazingwekkende verrassingen die de noodzaak van het touchscreen aantonen. Er is al één ding wat de gamepad erg interessant maakt; de mogelijkheid jouw favoriete game verder te kunnen spelen als moederlief ineens besluit dat ze ‘Bonje met de buren’ op TV wilt kijken. Dan kun je verder spelen zonder het spel uit te hoeven zetten. En al zou het niet noodzakelijk zijn je gamepad-screen te gebruiken, je kunt er in elk geval leuke dingen mee doen.
Eigenlijk zijn er genoeg leuke ideeën hoe je gebruik kunt maken van een tweede scherm. Als je bijvoorbeeld in Zelda ergens in een Forest een konijnenhol aantreft. Je kunt er met geen mogelijkheid doorheen kruipen en je moet toch naar de andere kant. Dit kan alleen via een geheime tunnel die je alleen kunt zien met het touchscreen. Het is maar een voorbeeld, je kunt natuurlijk van alles verzinnen. Ik zie ook plenty mogelijkheden met het online multiplayer gedeelte. Een speler die als enige het touchscreen ziet terwijl de rest met andere controllers naar het grote TV-scherm moeten kijken. Nog mooier zou het zijn als de mogelijkheid wordt ingebouwd voor vier gamepads, maar of dat ooit gebeurt durf ik niet te zeggen. Dus al is de noodzaak van een touchscreen-gamepad nog niet bewezen, het is wel duidelijk dat het spelen van bepaalde games wat makkelijker wordt gemaakt.
