Het zal niemand zijn ontgaan, het is op Daily Nintendo deze week Zelda-week. Vandaag kunnen jullie een column lezen over mijn kijk op deze serie.
Hoewel ik als Nintendo fan jullie graag voorzie van nieuws en columns, wist ik voor de Zelda-week weinig inbreng te geven. Als brenger van jullie dagelijkse portie Nintendo nieuws ben ik één van de weinige (misschien wel het enige) redactielid die geen fan is van de groen gemutste Link en zijn prinses.
Als ik om me heen kijk zie ik al weken de enthousiaste reacties, de verwachtingen en vooral de gekte rondom de (nieuwe) Zelda titel. Voor een Zelda-leek zoals ik mezelf vaak noem is het onvoorstelbaar dat er mensen zijn die weken wachten, zo niet smachten, naar een nieuw deel in de ellenlange en succesvolle Zelda-reeks.
Ik vind het knap hoe een prinses steeds weer in de klauwen van dezelfde engerd valt, hoe haar held toch steeds weer weet hoe haar te bevrijden zonder ooit een woord te zeggen. Gelukkig kan hij heel goed luisteren naar de bewoners van deze bijzondere werelden en heeft hij krachten waar zelfs Hans Klok nog jaloers op zal zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me soms niet kan inhouden en moet lachen om de mensen die blij zijn als ze na lang zoeken weer in een nieuwe kerker zijn beland. Veel bewoners worden uitgehoord om maar aanwijzingen te vinden en 80 tot 90 procent hiervan is overbodige informatie, waar je als gamer geen ene reet aan hebt. Gelukkig blijf de groen ge(punt)mutste Link er vrolijk onder.
Zelda begon natuurlijk op de NES, je zag het hele spel van boven maar je zag van Link zijn hele lichaam. Alsof hij op de ondergrond lag. Daar had ik geen problemen mee, maar het vaak tijden zoeken naar het juiste huisje en de moeite doen om verder te komen hebben bij mij snel afgedaan. Niet voor even, maar voor altijd.
Nog altijd hoor ik Zelda-fans enthousiast beginnen maar al snel hoor en lees ik het gezucht en gesteun van die zelfde fans als ze vast zitten. Schitterend is die frustratie alsof ze met Link de oorlog kunnen winnen. Jannie is een van de grootste fans die Nederland heeft, alle delen die zijn verschenen heeft ze gespeeld. Het begon allemaal met een cadeau die ze mocht ontvangen, zelfs de Telegraaf vond dit in 2011 reden tot een bezoek aan het Gelderse Heelsum. Lees hier het artikel.
De grootste discussies en de meeste vragen over de spellen zullen toch vooral komen als mensen weer eens vast zitten in een Dungeon of als er een puzzel is waar men niet uit komt. Frustraties lopen hoog op en de zo lieve en verliefde Link word vervloekt. De bewoners van eilanden lopen alleen maar in de weg, wat dat betreft is het goed dat Link geen shotgun heeft anders waren de bloedbaden niet te tellen geweest. Op zoek naar een zeil voor je schip en niemand kan je helpen. Wat blijkt uiteindelijk? Er zit gewoon een winkel op het eiland, hoe vaak zal je hier wel niet lang geslopen zijn zonder het door te hebben gehad, hoe lang heb je niet naar dat kortom uitermate teleurstellende (schelden doen we hier niet) zeil gezocht? Allemaal tijd, verspilde kostbare tijd want nog altijd zit Miss Zelda ergens opgesloten.
Het meest frustrerende moet toch zijn dat als je je zoektocht succesvol hebt volbracht je weet dat je over niet al te lange tijd opnieuw kan gaan zoeken naar Zelda. Nu hoor ik de Zelda fans al driftig worden, de schuimbekken beginnen te ontstaan want dit is toch ook zo bij Mario? Klopt alleen daar zoek je niet lange tijd naar een zeil maar speel je in diezelfde tijd drie levels uit, die ook nog eens allemaal anders zijn.
Het houd bij de echte Zelda fans denk ik ook nooit op. Heilig is de man uit Hyrule! Ik denk dat er weinig spellen zijn die zo’n gefrustreerde fanbase heeft als die van Zelda. Na uren zoeken, vast zitten en puzzelen tot je een ons weegt kun je uiteindelijk wel je zo geliefde Zelda bevrijden.
Ik vind het even komisch als knap dat ondanks de frustratie mensen toch keer op keer de handheld of de gamepad pakt om verder te komen met hun stemloze held. Uiteindelijk kom je een soort patroon verder en door het maar te blijven proberen gaat dat steeds beter en het patroon helpt je uiteindelijk verder wat je dichter leidt naar het bevrijden van je prinsesje. Het heeft mij afgestoten van Zelda. Anderen vinden dit ogenschijnlijk het einde. Wat mij ook heeft verbaasd, ik noemde het eerder al; Link heeft geen woord gezegd in de afgelopen 17 titels en ook in de aanstormende 18e titel lijkt dit niet te gebeuren. Een stemloze die op zoek moet naar van alles en nog wat en hiervoor moet praten met de bewoners van de eilanden. Toch knap hoe hij zich redt.
De frustratie lijdt uiteindelijk bij sommige tot een orgastisch gevoel als het eindelijk wel lukt. Misschien ligt de motivatie om door te gaan wel in dit gevoel.
Ik kijk nu al uit na de eerste gefrustreerde reacties op ‘The Legend of Zelda’ want dat de frustraties komen staat al vast voor dat er überhaupt ook maar is nagedacht over hoe een nieuw deel in de Zelda reeks eruit zal zien. Wel is er voor de echte liefhebbers altijd weer hoop. Er word daarna ongetwijfeld wel weer gewerkt aan een nieuwe titel, voor welk platform is natuurlijk nog de vraag, evenals wanneer deze uit gaat komen.
oeehhhhh… keihard Roël:p Ik respecteer je mening… maar ik MOET gewoon reageren nu:p…
Laat ik beginnen bij het punt dat je het knap vind dat Zelda ‘altijd’ in handen van dezelfde engerd valt. Dat is uiteraard typerend voor Zelda (vandaar dat het heet: The legend of…) Maar zoals je zelf gelukkig al zei: Dat is bij onze geliefdeMario ook het geval. Maar toch is dat bij Zelda niet altijd zo; bij MM bijvoorbeeld speelt noch Zelda, noch Ganondorf een rol in het verhaal (m.u.v. het leren van the song of time). In MM is het Skull kid die voor problemen zorgt…
En het feit dat Link over bijzondere magische krachten bezit, waar zelfs Hans Klok jaloers op zou zijn? Is dat bij onze geliefde Mario niet precies hetzelfde? Deze loodgieter eet een paddestoel en kan opeens muuren kapot ‘koppen’, en als ie een ‘bloem’ plukt kan ie opeens vuurballen schieten:p Eerlijk is eerlijk: Ook Hans zou daar jaloers op zijn:p
Het feit dat Link geen woord zegt is opzich niet heel bijzonder. De reden is heel simpel: spelers kunnen zich dan beter identificeren met het personage. Maar dan vraag ik jou opnieuw: Is dit bij Mario niet ook het geval? Mario zegt natuurlijk wel af en toe wat korte woordjes als: Yahoooo… , maar dat doet link ook als hij bijvoorbeeld een koprol maakt. Link is dus zeker niet Stemloos!
En ik moet je gelijk geven: soms is het behoorlijk frustrerend als je een bepaald item of piece of heart niet kan vinden. Maar dat is nou net de uitdaging; blijven zoeken. Ook dit komt trouwens (weliswaar in mindere mate) in Mario-games voor. Of haal jij met gemak alle blue coins in Super Mario Sunshine?
Wat mij wel reeds duidelijk is geworden, is dat jij absoluut geen plezier haalt uit het blijven ‘ontdekken’. Dat kan natuurlijk en is ook niet voor iedereen weggelegd. Maar dat is inderdaad wel het basisprincipe van een Zelda-game. Als je dit niet leuk vind, dan zal je de Zelda-magie ook niet kunnen voelen, zoals wij (wel zelda-liefhebbers) dat doen. Wat mij overigens nog opviel is dat je in je betoog aangaf dat je voor t eerst (en laatst) kennis hebt gemaakt met Zelda bij het eerste deel op de NES. Begrijp ik het nu goed dat dit het enige Zelda-spel is dat je hebt ‘geprobeerd’? In dat geval kan ik namelijk enigszins begrijpen dat je niet bent besmet met het Zelda-virus, Ik denk namelijk dat er maar weinig mensen zijn die Zelda-fan zijn geworden door het eerste deel. Ik zelf heb pas kennis gemaakt met zelda met OOT. Hoewel ik inmiddels de meeste delen (nog niet allemaal) heb gespeeld, moet ik zeggen dat ik dat eerste deel het minst leuke vond. Het ‘zoeken’ zoals jij zegt… kon je echt tot waanzin drijven in dat spel en was m.i. veel te moeilijk. Maar als dit spel jouw denkbeeld – zoals hierboven geschreven – heeft gevormd, dan kan ik dat enigszins begrijpen. En hoewel ik je niet wil pushen en je mening respecteer, raad k je in dat geval aan om toch eens een ander deel (bijv. OOT) te proberen. Het ‘zoeken’ heeft hier veel meer plaats gemaakt voor het ‘ontdekken’. Tenzij je het ‘ontdekken’ echt niets vind natuurlijk.
In ieder geval grappig om eens te lezen hoe een nintendo-liefhebber juist niet van Zelda houdt:p
Erg leuk geschreven artikel. Er zijn meer spelers die Zelda niet speelden vanaf het begin, maar je moet je voorstellen dat er totaal niets was wat op een adventure leek. De eerste titel was dus een regelrechte sensatie. Was inderdaad een uitdaging, en we moesten elkaar opbellen als we vast zaten. Toen had je geen internet en zo. Daarna is Zelda alleen maar mooier geworden.
Dus als ik het goed begrijp ben je een man met weinig geduld? 😛
Ik heb juist weer dat ik de (2D) Mario games zat ben haha. Mocht je willen weten waarom dan wil ik je dat uiteraard uitleggen!
Ben verrast dat de CD-i er niet tussen zit.
We don’t speak of Zelda CD-I.
Just kidding, als ik het ooit in handen kan krijgen 😛
For the sake of having it and making fun of it.
DE CD-I BESTAAT NIET, IK ONTKEN ALLES! 😛
uit uw artikel zou ik eerder opmaken dat U een “quitter” bent, iemand die iets dat ietwat op een uitdaging lijkt gewoon steevast uit de weg gaat alsook iemand die absoluut geen geduld zou kunnen opbrengen, U zou dus moeten spellen spelen waarbij bij wijze van spreken uw handje wordt vastgehouden van: nu moet U dit doen en nu dat met een exacte omschrijving
daarenboven zijn Zelda-games zeker en vast niet de enige games waarbij exploratie vereist is of waarbij men moet nadenken of puzzels oplossen, iets dergelijks zou ik toch denken komt eerder voor in de meeste games, een mens zou gaan twijfelen of U wel een echt gamer bent en of gamen echt wel iets voor U is?