[Review] Agatha Christie- Hercule Poirot: The London Case – Meer van hetzelfde

De Belgische Hercule Poirot is wereldberoemd. Nee, het is geen echt persoon. Het is het personage dat Agatha Christie gecreëerd heeft en talloze boeken over geschreven heeft. Poirot lost daarin de meest ingewikkelde zaken op. Bekende zaken zijn onder andere The ABC Murders, Murder on the Orient Express en Death on the Nile. Allemaal klassiekers die niet weg te denken zijn uit ons leven.

Op de Nintendo Switch zijn eerder al twee Poirot-games verschenen. Eentje draaide rond The ABC Murders en de ander rond een gloednieuw verhaal The First Cases. The First Cases beschrijven de vroegere jaren van Hercule Poirot voor hij die wereldberoemde detective werd. Inmiddels is er een vervolg op The First Cases verschenen. Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case mag zich dan daarna afspelen, maar het is ook losstaand speelbaar.

In The First Cases waren er nogal wat problemen met dingen die onlogisch zijn. Zo waren er mind maps waarin je aanwijzingen met elkaar moest verbinden. Echter was het veel te onduidelijk wat je moest verbinden. Zelfs als je al doorhad wat de clou was, dan nog kon je daar tijden op vast zitten. Of dat in The London Case verbeterd is, kan je lezen in onze review.

Het schilderij

Zoals gebruikelijk staat er een groot mysterie centraal in The London Case. Het gaat om een gestolen schilderij in een museum in Londen. Het is vanzelfsprekend dat Hercule Poirot de zaak moet oplossen. Maar hoe? Dat doet hij op zijn uiterst vindingrijke manier. Met een grote cast aan personages die allemaal aanwezig waren op het moment van de roof is het noodzakelijk om iedereen te ondervragen. Want ja, iemand liegt, of zit het toch weer anders in elkaar? In The London Case weet je pas hoe de zaak in elkaar steekt aan het einde van de game. Dat is nou eenmaal wat je kan verwachten van een Poirot-game. De dader kan je vaak wel snel raden, maar het motief en hoe alles precies is gebeurd, dat ontdek je niet gemakkelijk.

Het verhaal komt wat traag op gang, omdat de echte actie pas halverwege het verhaal gebeurt. Je hebt dus met een vrij lange introductie te maken. Dat is op zich niet erg, maar je vraagt je wel steeds af wanneer er nou eens iets gaat gebeuren. Als er dan eindelijk wat actie komt, dan blijft er weinig keuzevrijheid over. Het verhaal voelt vrij lineair aan en het gevoel dat je Poirot bent mist. Dat heeft er mede mee te maken, omdat je je nooit verbonden gaat voelen met de personages. Alles is te oppervlakkig en de diepgang en gelaagdheid missen. Echter betekent dat niet dat het een slecht verhaal is. Het verhaal zit goed in elkaar, maar het had beter uitgewerkt kunnen zijn.

Rondlopen als een kip zonder kop

Als Poirot loop je door de omgevingen waar het verhaal zich afspeelt. Alleen de omgevingen waar je wat te doen hebt zijn toegankelijk, de rest niet. Het verschilt dus elke keer of je door een deur kan of niet. Daarom ben je elke keer bezig alle omgevingen volledig uit te pluizen. Elk dingetje kan zomaar nu wel te gebruiken zijn, wat eerder niet kon. Je kan dus niet vertrouwen op je eerdere speurwerk en dat is hinderlijk. Een keer zat ik zelf ook vast. Ik wist niet hoe ik verder kon met het verhaal. Uiteindelijk bleek dat ik nu opeens wel met een schilderij wat kon doen wat al die tijd niet kon. Dat zijn dingen waar je niet altijd aan denkt, als je alles al meerdere keren hebt doorzocht.

De laadtijden tussen ruimtes zijn lang. Veel te lang voor een game waarin je vaak van ruimte naar ruimte gaat. Je bent al snel elke keer dertig seconden kwijt. Dat tikt wel aan als je zoekende bent naar hoe je verder kan. Daarbij dan nog bugs, zoals personages die niet lekker bewegen, dan weet je wel dat de game niet de beste is.

Mind maps

In The First Cases heb ik die mind maps nogal vervloekt. Het was totaal onlogisch tot je het trucje doorkreeg. Speciaal voor The London Case heb ik The First Cases opnieuw gespeeld om in de stemming te komen. Ik was enorm benieuwd of de mind maps in The London Case logischer zouden zijn. Helaas is dat niet het geval. Ze hebben zelfs de lay-out omgegooid, zodat je niet meer aan de plaatsing van de aanwijzingen kan zien wat je moet verbinden. Dat was namelijk mijn trucje bij The First Cases. Dat voelde nogal zuur, maar je krijgt gelukkig wel een hint als je het driemaal fout doet. Dan lichten de aanwijzingen die je moet verbinden op en kan je dus gemakkelijk achterhalen wat bij elkaar hoort.

Daarnaast heb je tijdens gesprekken dat je de juiste aanwijzingen moet kiezen om je claim te beargumenteren. Dit was een stuk logischer dan de mind maps. Ik heb hier nooit echt het gevoel gehad dat het een kwestie van gokken was. Er was altijd wel iets waardoor ik het juiste antwoord zelf kon vinden. Aan de andere kant, mocht je het niet logisch vinden, er is geen reden waarom je niet kan gokken. Je mag alles zo vaak als je wil fout beantwoorden, want het spel gaat pas verder als je het goed hebt. De enige reden om sommige dingen gelijk goed te hebben, is voor de collectibles. Die kan je gedurende het spel verzamelen door te praten met mensen en goed onderzoek te verrichten. Bijna alles behaal je al door gewoon het spel te spelen. Er zijn er slechts een paar die je kan missen.

Frans accent

Het typische stemmetje van Poirot hoor je gedurende de gehele game. The London Case is namelijk volledig ingesproken. Een groot pluspunt, want dat is bij dit soort spellen goed voor de beleving. Alle personages komen goed tot hun recht en hebben allemaal een eigen stijl. Je hoeft dus maar de stem te horen en je weet al wie er aan het woord is.

Ik wil nog meegeven dat Poirot niet eruitziet als hoe ik en vele met mij Poirot kennen. Voor mij is David Suchet dé Poirot. En ja, dan mag The London Case wel over zijn jonge jaren gaan, maar je herkent hem qua uiterlijk totaal niet. Dit is geen minpunt, echter wel iets waar je aan moet wennen als je zo’n duidelijk beeld hebt van jouw Poirot.

Conclusie

Al met al is Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case niet veel beter dan The First Cases. Je zou haast kunnen zeggen dat het een achteruitgang is vanwege de laadtijden. Voor de Poirot-fans is het vermakelijk genoeg om gespeeld te hebben, maar wel pas kopen met een fikse korting. Als het een willekeurige andere detective had geweest, dan zou deze game waarschijnlijk lager scoren. Juist vanwege het Poirot-sentiment wil je toch het einde zien en genieten van de bekende detective. Desondanks zijn er goede punten zoals een goed verhaal, al begon het wat traag, en goede voice-acting. Helaas is het complete plaatje het net niet.

DN-score: 6,6