Het is misschien wel het slechts bewaarde geheim van de recente game-geschiedenis: er zou een heruitgave komen van Beyond Good & Evil om het 20-jarige jubileum te vieren van de game. Maar terwijl haar 21e verjaardag steeds dichterbij komt (de game kwam uit in november van 2003) vond Ubisoft het eindelijk tijd om de deze remaster uit te brengen. Tijd om de vernieuwde versie van deze cult-klassieker uitgebreid te testen.
Klassieker
Ik moet iets toegeven: tot ik de game voor deze review mocht spelen, heb ik Beyond Good & Evil nooit eerder gespeeld. Het is zo’n titel die al zo’n 20 jaar op m’n backlog staat. En dat terwijl ik eerder al een herkansing kreeg toen er in 2011 een HD-remaster uitkwam van de game. Het is zo’n titel die altijd in mijn achterhoofd zat: ik moet hier toch een keer goed voor gaan zitten.
Met deze 20th Anniversary-editie van de game kreeg ik nogmaals de kans om de game uit te proberen en dit keer wilde ik er echt voor gaan. Aan één kant jammer dat ik deze heruitgave niet kan vergelijken met het origineel, maar aan de andere kant zet het mij in een fijne positie. Ik kan deze game namelijk checken zonder de nostalgische gevoelens die veel andere gamers koesteren. Ik kan deze klassieker bekijken zonder een roze bril. Want Beyond Good & Evil kan onmogelijk 20 jaar aan hype waarmaken, toch?
Nou, dat kan hij wel degelijk.
Meesterwerk
Ik zal gelijk met de deur in huis vallen: Beyond Good & Evil is een meesterwerk. Het is doodzonde dat de originele release niet zo goed verkocht als dat Ubisoft wilde, want veel meer gamers moeten deze game een kans geven. En hoewel er nu her en der wat ouderdomsverschijnselen en technische mankementen zichtbaar zijn, had geen gamer deze titel 20 jaar geleden mogen skippen. En eigenlijk neem ik het mezelf kwalijk dat ik zo lang heb gewacht om me deze ervaring te gunnen.
Charme
Maar wat maakt Beyond Good & Evil zo goed? De art-style? Dat moet je echt liggen. Persoonlijk kan ik de cartooneske uitstraling van deze game ontzettend waarderen, maar dat geldt niet voor iedereen. Het is overduidelijk dat Michel Ancel (de regisseur achter deze classic) ook verantwoordelijk is voor Rayman, en die stijl is niet voor iedereen weggelegd.
De audio dan? De game zit vol fijne muziek, maar weet daar soms ook mee af te leiden. En hoewel de stemacteurs door vele spelers op handen worden gedragen, vond ik de resultaten vooral hit or miss. Hier moet ik wel bij benadrukken dat ik de game in het Engels heb gespeeld. Er is ook de mogelijkheid om het spel in het Nederlands te spelen.
Maar wat als ik je zeg dat het juiste die gouden combinatie is? Die grafische stijl met die wisselvallige muziek en stemmen creëren een geheel wat gewoon… klopt. De game zit boordevol charme. En oké, er zitten wat stereotypes in die anno 2024 misschien niet meer kunnen (Ubisoft waarschuwt hier zelfs voor als je het spel opstart), maar als je daar doorheen prikt, word je praktisch direct verliefd op de wereld en de personages die erin leven. Dat maakt de volwassen thema’s die het spel durft aan te spreken dan ook extra indrukwekkend.
De kleine open wereld
De game speelt zich af op Hillys; een rustige planeet waar hoofdpersonage Jade samen met haar adoptie-oom Pey’j (een varken, mocht je een idee willen van de wereld waar je in stapt) voor weeskinderen zorgt. Het probleem is dat die rustige planeet af en toe geteisterd wordt door buitenaardse wezens, maar gelukkig is er een organisatie die je daartegen beschermt. Helaas wel tegen betaling.
Nadat Jade een aanval bijna niet overleeft omdat ze niet genoeg geld heeft om de kinderen te beschermen, komt ze in aanraking met een groep rebellen. Ze vertrouwen het businessmodel van de beschermers niet. En omdat Jade weet hoe ze met een fotocamera overweg moet, wordt zij op pad gestuurd om in deze charmante, misschien zelfs “kleine” open wereld bewijsmateriaal te verzamelen.
Variatie
En dan stuit je op de grote kracht van deze game. Het ene moment fotografeer je de fauna van de planeet om wat bij te verdienen, het andere moment doe je met je hovercraft mee in levensgevaarlijke races. Je wordt op missies gestuurd waar je voor je leven moet vechten, maar soms krijg je te maken met stealth-missies. Het is deze variatie waardoor je op het puntje van je stoel blijft zitten.
Het doel van het spel draait eigenlijk om het verzamelen van parels. Met die parels kan je jouw hovercraft upgraden waardoor je op nieuwe plekken komt en zo weer nieuwe dieren vindt om te fotograferen en nieuwe missies kunt doen om het verhaal verder op te pakken. En hoewel de game vrij lineair is, wordt het ook beloond om van het pad af te wijken en geheimen te ontdekken. Er is altijd wat te doen.
Ouderdom
Is er dan niets wat deze game fout doet? Nou, helaas wel. En dat zorgt ervoor dat ik deze game toch geen 9 of hoger wil geven. Om te beginnen voelt het spel, ondanks de grafische update, absoluut aan als een spel van 20 jaar geleden. Dat merk je vooral in de besturing van Jade, maar ook in het leveldesign. Het gebeurt net even te vaak dat ik dacht “Wat wordt er in hemelsnaam van me verwacht?” en dat is iets wat anno 2024 niet meer zo vaak voorkomt.
Nu kan ik dat het spel vergeven. De gameplay overhoopgooien had vermoedelijk bij fans in het verkeerde keelgat geschoten. En eerlijk gezegd stoorde het me niet heel erg. Als retro-gamer word ik daar vaker mee geconfronteerd en het voegt juist wat toe aan de charme van verouderde games. Maar wat ik niet kan vergeven, zijn de technische mankementen.
Bugs
De game speelt op de Switch op 30 beelden per seconden. Dat is aan één kant jammer, aangezien andere consoles 60 fps ondersteunen, maar ik had er meer oké mee geweest als het een stabiele 30 fps was. De framerate dipt net even te vaak, wat enorm af kan leiden. Iets wat met een spel van 20 jaar oud eigenlijk niet mag gebeuren. Deze game speelde op een Gamecube. De HD-remaster op een Xbox 360. De Switch kan beter dan dit.
Daarnaast ben ik tijdens het spelen een hoeveelheid bugs tegengekomen die het spel enorm naar beneden haalt. De ergste was dat een compagnon vast kwam te zitten achter een richel. Wat ik ook probeerde, hij wilde me niet volgen. Maar daardoor kon ik ook niet verder. Ik moest uiteindelijk het spel opnieuw opstarten om het te fixen.
Ook heeft de camera regelmatig een eigen leven. Zo kwam deze vast te zitten in m’n hoofd en besloot hij af en toe om een ander camerastandpunt aan te houden (meestal om iets interessants te tonen). Als dat gebeurt tijdens een gevecht, dan word je onnodig veel geraakt door de vijanden, wat voor wat frustratie kan zorgen. Maar zelfs als je deze nadelen bij elkaar optelt, kan het Beyond Good & Evil niet van de troon stoten als een absolute classic. Zo sterk is de combinatie van gameplay en charme.
Beyond Good & Evil 2?
Maar dan…? We moeten het natuurlijk even hebben over het vervolg. Beyond Good & Evil 2 is immers in 2008 al officieel aangekondigd, maar nooit geannuleerd. Sterker nog: in 2017 werd de game ‘opnieuw’ aangekondigd, wat inmiddels ook alweer 7 jaar geleden is. Regisseur Michel Ancel was het allemaal zo zat, dat hij niet alleen Ubisoft heeft verlaten, maar de hele gamesindustrie. Daarnaast heeft het overlijden van creative director Emile Morel vorig jaar vast ook niet geholpen. Moeten we de komst van Beyond Good & Evil 2 dan gewoon opgeven?
Nee! Ubisoft heeft in de 20th Anniversary namelijk wat teases gestopt die verwijzen naar het vervolg. Nu was de officiële verjaardag van deze game dus vorig jaar. Heeft Ubisoft dan expres gewacht met deze anniversary-editie uit te brengen totdat ze zekerder waren binnenkort meer te kunnen laten zien? Het lijkt er wel op, vooral als we recente geruchten mogen geloven. We kunnen alleen maar hopen.
