Vier jaar geleden kwam Blasphemous uit. Een “afstraffende metroidvania” waar de sfeer en originaliteit vanaf droop. Geïnspireerd door de donkere kant van religie (dat deel van met veel pijn en bloed jezelf straffen voor je zondes en zo) probeerde het een verhaal te vertellen over een land, een bepaald Mirakel dat de mensheid zelf in het leven had geroepen en hoe gruwelijk fout dat wel niet was gegaan. De game ontving later nog drie gratis DLC’s, die de wereld van Blasphemous uitdiepten en toen ophield met een cliffhanger.
Terug naar Cvstodia
Deel twee gaat lekker door met dit verhaal. Jij speelt wederom “The Penitent One” die tijdens het einde van de laatste DLC eindelijk zijn welverdiende rust had gekregen. Of tenminste, dat dacht ik. Hij werd door zijn kameraden in een kist gelegd en ik dacht dat dit suggereerde dat hij was gestorven. Maar zo makkelijk is dat blijkbaar allemaal niet. In Blasphemous II wordt hij namelijk gewoon weer vrolijk wakker. Iets met de vloek van het mirakel die niet zo doorbroken was als je dacht. Het hart in de lucht kondigt de terugkeer van het Mirakel aan, en jij bent het daar niet helemaal mee eens. Of zoiets.
Net als in deel één is het verhaal mij niet heel duidelijk. Er is een diepe en uitgedachte wereld aanwezig, maar deze zit niet aan de voorgrond. Het merendeel van het verhaal wordt verteld door middel van items, achtergronden en personages. Iedereen praat in raadsels en zelfs je stats hebben een religieus tintje gekregen. Hier geen health of mana maar “sorrows” en je inventory is je “arsenal of penitence”. Maar goed, dat Blasphemous lekker over de top is wisten we inmiddels wel. Hoe zit het met de gameplay?
Interessante nieuwe focus
In deel één lag de nadruk op het “afstraffende” gedeelte. Dit deel wilde vooral heel moeilijk zijn en je zag dat de game daarop was ingericht. Het platforming-gedeelte was er vooral om je in de weg te zitten en de gevechten met vijanden voelde meer aan als een soulslike, waar je voorzichtig te werk gaat om niet gewond te raken, terwijl je wanhopig zoekt naar een nieuw savepoint. Blashemous II legt de focus juist meer op het metroidvania-gedeelte.
Het is niet zo dat de game makkelijker is, het gaat er alleen op een andere manier mee om. Zo voelt de combat soepeler aan, vijanden hebben voorspelbare patronen en je hebt meer mogelijkheden om hier mee om te gaan. Net zoals in deel één begin je met manieren om te ontwijken en pareren, welke snel kunnen worden uitgebreid met magische aanvallen. Deze vind je in-game als zijnde “gebeden” en geven je bijvoorbeeld de mogelijkheden om van een afstandje bloederige discs te gooien.
Meer dan één wapen
De grootste verandering is dat je nu meerdere wapens hebt. Aan het begin van de game kies je één van drie wapens, waarna je de andere twee ook snel vindt. Deze wapens hebben twee functies. Allereerst natuurlijk om aan te vallen. De keuzes zijn aardig standaard, namelijk 1: veel damage en langzaam, 2: gebalanceerd en 3: weinig damage en snel. Daarnaast heeft elk wapen zijn eigen skilltree waarmee je gestaag meerdere combo’s vrijspeelt.
Het is echter een stuk interessanter dat elk ook zijn functie heeft tijdens het platformen. Zo kan het standaard zwaard bijvoorbeeld bepaalde muren weghalen en kun je met de snelle degens teleporteren via spiegels. De game heeft zijn best gedaan om hier interessante puzzels mee te verzinnen. En al snel vlieg, ren en spring je levels door waarbij je tussen de drie wapens wisselt om bepaalde gebieden vrij te spelen. Het geeft een mooie afwisseling met de gevechten (soms de twee nog combinerend), waardoor het nooit echt saai of vervelend wordt om de vele gebieden in de game te verkennen.
Verder is het een aardig standaard ervaring wat metroidvania betreft. Verken gebieden, vind items om jezelf of andere personages te helpen, versla eindbazen om verder te gaan met het verhaal en verzamel krachten waarmee je uiteindelijk het Mirakel zal kunnen verslaan. Het doet in dat opzicht niet per se iets nieuws met het genre, maar wat het doet, doet het wel erg goed. Het voelt allemaal soepel, de gevechten zijn moeilijk maar goed te leren, de game zit vol leuke en interessante geheimen en het platforming gedeelte is 100% verbeterd ten opzichte van deel één. Ontwikkelaar The Game Kitchen heeft goed naar de feedback geluisterd!
Nog steeds een gruwelijke en fantastische sfeer
Maar zelfs met deze “standaard” ervaring zou ik Blasphemous geen “standaard” metroidvania willen noemen. Er is namelijk één ding wat de game zo goed gebruikt dat het boven andere uitstijgt. En dat is simpelweg de stijl. Deze is namelijk nog net zo krankzinnig en geweldig als deel 1. De originaliteit spat op een ongemakkelijke manier van je scherm af, en je zult meer dan eens verbaasd zitten te kijken naar de vijanden en personages die je tegenkomt. Het ziet er dement en ronduit krankzinnig uit, maar dat is dan ook precies de charme waarmee Blashempous je zijn wereld in trekt. Waar kíjk ik naar? Waarom ziet deze made eruit als een kardinaal? Waarom worden deze bewoners gestreeld door een enorme zwevende hand? Oh, en waarom stroopt die persoon de huid van zijn hand op om mij meer health te geven?
Wat ook meewerkt is dat het duidelijk is dat de game meer budget had. Animaties zijn vloeiender en de gepixeleerde cutscenes hebben bij tijden plaatsgemaakt voor prachtig geanimeerde gruwels. En ook de muziek verdient weer een pluim. Van de melancholische tonen die je hoort tijdens het dwalen tot de bombastische stukken tijdens eindbazen, composer Carlos Viola is weer net zo op dreef als in deel één.
Klein aantal bugs
Het enige wat Blasphemous II zijn gameplay af en toe in de weg zit zijn wederom de bugs. Ze zijn gelukkig niet zo ernstig als in de begindagen van deel 1, maar toch zijn ze zeker herkenbaar. Zo kwam een eindbaas vast te zitten in een muur toen ik die met aanvallen bestookte en viel het me op dat de camera af en toe zijn eigen wil lijkt te hebben. Ook heb ik meerdere keren gehad dat het aantal frames plotseling een stuk minder werd. Dat probleem had ik alleen als ik net dood was gegaan en vreemd genoeg alleen in docked mode. Het is gelukkig niets gamebrekends, maar toch zou het fijn zijn als een patch deze problemen binnenkort verhelpt.
Conclusie
Blasphemous II is wederom een zeer goede metroidvania. In tegenstelling tot één ligt de focus meer op het metroidvania-gedeelte, wat eerlijk gezegd de gameplay alleen maar ten goede komt. De gevechten lopen soepel en het verkennen en doorlopen van levels is interessant en innovatief. Toch is het niet zo dat het makkelijk is geworden, in tegendeel. Vijanden doen nog steeds hun best om het je flink lastig te maken, maar de game geeft je meerdere manieren om hiermee om te gaan.
Het is niet zo dat Blasphemous het genre compleet opnieuw uitvind of echt hele nieuwe dingen doet, maar wat het doet doet het enorm goed. De stijl druipt nog steeds van de game af en het gebruikt zijn design om je zijn wereld in te trekken. Je kunt dit nog het best vergelijken met een freakshow: ongemakkelijk om naar te kijken, maar je kunt je ogen er niet vanaf houden. Al met al is het een zeer fijne en goede metroidvania die zeker tot de hoogtepunten van dit jaar behoort.
+ Super degelijke metroidvania, doet wat het moet doen
+ Combat voelt soepel en het verkennen van de wereld is innovatief en interessant
+ Stijl druipt nog steeds van de game af, heft het ver boven standaard metroidvania’s
– Heeft een klein aantal bugs die je beleving soms in de weg zitten
DN-score: 8,3
