[Review] Ice Age Scrat’s Nutty Adventure

Na drie jaar is de Ice Age-franchise weer eens uit het ijs gehaald, misschien had het beter bevroren kunnen blijven.

Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure is na jaren het eerste product in de Ice Age-franchise. In deze nieuwe avonturen game speel je als de sabeltandeekhoorn Scrat. Scrat krijgt de missie om vier kristallen eikels te verzamelen, die verspreid zijn over de uithoeken van de speelwereld. Helaas blijft dit verhaal, afgezien van ongeveer dertig tekstballonnen, op de achtergrond. Hierdoor had ik al snel geen idee meer waarom ik de eikels nu aan het verzamelen was. 

Met een geliefd personage uit een geliefde filmserie verwacht je wel dat er voorzichtig met de nalatenschap omgegaan wordt. Zeker, omdat het zo lang geleden is sinds het vorige Ice Age-product. Helaas is dit geen glorieuze terugkomst voor de franchise. Scrat’s Nutty Adventure is namelijk repetitief, saai en heeft een slecht gamedesign.

Ja, maar het is voor kinderen

Dit spel is oorspronkelijk bedoeld voor kinderen van zeven jaar en ouder, maar ook als zevenjarige heb je betere keuzes, ondanks dat de game op het eerste gezicht een prima opzet heeft. Je loopt namelijk met Scrat een redelijk lineair pad af. Hierbij zijn er regelmatig verborgen paden om te ontdekken en een verzamelobject te vinden, waarbij je kan denken aan een beeldje. Je kunt vrij weinig fout doen en dat is prima voor de leeftijd van de doelgroep. Wat is er dan zo slecht aan dit avontuur?

Om te beginnen zijn alle verzamelobjecten zo goed als nutteloos. De beeldjes komen automatisch bij je thuisbasis terecht, maar ze richten verder niets uit. Je speelt er sowieso niets door vrij. Daarnaast ligt de wereld vol met paarse kristallen die je kan verzamelen. Mogelijk ben je een echte verzamelaar en denk je: ‘Nou, leuk toch?’ Ja, verzamelen kan leuk zijn. In Nutty Adventure krijg je er echter praktisch niets voor terug. Je speelt namelijk met deze kristallen concept art-schilderijen vrij in het hoofdmenu. Halverwege het spel zat ik al tegen de vijfduizend kristallen aan. Het bleek dat ik dit aantal nodig had om het laatste schilderij vrij te spelen. Niet alleen haal je dit dus met gemak, concept art, is nu niet echt iets leuks voor een gemiddelde zevenjarige.

Is dit wel een avontuur?

Dan de volgende betwijfelbare keuze: de manier waarop de actie is vormgegeven in de game. Wat is nu een avonturenspel zonder enige actie. Hoewel dit aanwezig is in de game, had het beter weggelaten kunnen worden. De actie zit vooral in het vechten tegen verschillende vijanden. Niet alleen is het buitengewoon makkelijk om vijanden te verslaan je moet namelijk ze drie keer raken met een trap- er is ook nog eens weinig variatie in de verschillende soorten tegenstanders. In de meeste gevallen kun je echter de gevechten echter ontwijken door gewoon door te lopen. Soms moet je een trage actie uitvoeren, zoals graven. Dan is het beter om even snel de omgeving vrij te maken om irritaties tegen te gaan. Bonus: je hebt meteen weer enkele kristallen erbij. Aan de ene kant kun je het ontwijken zien als een goed element voor kinderen die niet willen vechten. Aan de andere kant maakt het Scrat’s avontuur minder gevarieerd. Niet alleen dat, maar het maakt het spel ook een stuk korter. Zo heb ik de laatste twee gebieden snel volbracht. In tegenstelling tot de eerste twee, ontweek ik hier alle gevechten. Er is dus weinig tot geen uitdaging en terwijl dit in sommige soorten spellen prima werkt, verwacht je bij ‘Adventure’ toch wel wat meer.

Is dit echt geen 2002 game?

Helaas zijn niet alleen de gameplay en het verhaal niet zo boeiend, ook de technische kant is een verzameling ergernissen. De standaard framerate ligt voor je gevoel al onder de 30 beelden per seconde. Zodra er echter ook maar iets extra geladen wordt, stuitert het nog verder omlaag, zoals wanneer een rivier stroomt, een groepje vijanden nadert of bij bewegende platformen. Het feit dat ik hier veel last van heb, spreekt boekdelen. Normaal gesproken merk ik namelijk dit soort dips amper tot niet op. Zelfs de camera bewegen is een ramp. Niet alleen heeft die regelmatig spastische aanvallen, ook de bewegingsonscherpte is zo verschrikkelijk dat het spel mij enkele keren hoofdpijn heeft bezorgd.

Animaties van vijanden en Scrat zijn bovendien van slechte kwaliteit. De aanvallen van de vijanden zijn soms niet eens te zien. De vijand staat dan stil en opeens heb je levens verloren. Bij Scrat is dit niet veel beter. Zijn schopaanval ziet er ook uit alsof het uit twee frames bestaat, van een echte animatie is geen sprake.

Dan is er ten slotte nog een stukje over bugs. Hoewel je vijanden vooral uit insecten met een te grote groeispurt bestaan, gaat het niet over deze wezens. Ik bedoel hiermee momenten dat de muziek volledig stopt, je door de grond heen zakt en noem het maar op. Dit gebeurde zo regelmatig dat het gewoon niet meer grappig was. Zeker, omdat de bugs vaak leidden tot je dood. Nu heb je genoeg checkpoints, maar het duurde weer even voor je door kon.

Conclusie

Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure is één van de slechtste games, zo niet de slechtste game die ik het afgelopen decennium heb gespeeld. Niet alleen is het verhaal zo goed als niet aanwezig, maar is ook alles wat je doet repetitief. Daarnaast zijn de vele verzamelbare objecten zo goed als nutteloos. Grafisch ziet het eruit als een slechte PlayStation 2-remaster. De animaties zijn verschrikkelijk en de framerate daar bovenop ook. Tenslotte draait de camera op zo een manier dat ik regelmatig hoofdpijn kreeg van het spel. Ik heb nog nooit zo snel een game van mijn Switch verwijderd na het voltooid te hebben.

Cijfer: 1.6