Ah, Monster Hunter Stories 2. Wie mijn review van Monster Hunter Rise afgelopen maart gelezen heeft zal weten dat ik de franchise een warm hart toedraag. Wie daarnaast mijn review van Monster Hunter Stories uit 2017 gelezen heeft zal weten dat ik nou niet bepaald stond te springen om een Monster Hunter JRPG spin-off. Een game waarin de semi-realistische stijl wordt vervangen door grote anime ogen en de mogelijkheid om vriendjes te worden met de monsters? Heiligschennis! Wie zit daar nou op te wachten? Met gezonde scepticisme probeerde ik de game, waarbij ik gelukkig al snel verast werd door de vermakelijke gameplay en grappige verhaallijn. Nu, vier jaar later, heb ik net Rise helemaal kapot gespeeld. Kan deze game me weer overtuigen om vriendjes met de monsters te worden? Of rijg ik ze straks weer liever aan mijn lans?
Riders in plaats van monsters
Allereerst het verhaal. Om iedereen even een opfriscursus te geven: In de wereld van Monster Hunter zijn monsters een normaal fenomeen, en worden Hunters ingezet om populaties onder controle te houden en dorpen te beschermen tegen deze monsters. In Monster Hunter Stories zijn deze Hunters er ook, maar bestaan er daarnaast ook nog vredelievende stammen, die wat meer in verbinding staan met de natuur en samenwerken met monsters om te overleven. Deze mensen worden Riders genoemd, en jij bent daar één van. Of tenminste, dat ben je bijna. Na een nogal dramatisch begin (waarin de vader van een nog niet geïntroduceerde Hunter wordt afgemaakt door een Rathalos) verdwijnen gestaag alle Rathalos uit de wereld. Jij bent de kleinzoon/dochter van Red, een legendarische Rider wiens Monstie ”Guardian Ratha” was, een Rathalos die over het het eiland waakte. Ook die verdwijnt, en wanneer jij gaat kijken waarom ontmoet je Ena, een Wyverian die Red kende en een Rathalos ei van Guardian Ratha gekregen heeft. Jij besluit met haar op reis te gaan om het ei te beschermen, ook omdat er wereldwijd vreemde dingen gebeuren waardoor monsters zonder aanleiding op hol slaan. Als dan het ei uitkomt en er een vleugelloze Rathalos uitkomt die volgens legende de wereld zal verwoesten zijn de poppen aan het dansen…
Eierroof
De gameplay is grotendeels hetzelfde gebleven. Na een korte tutorial wordt je benoemd tot echte Rider en mag je “Monsties” gaan verzamelen, waarmee je je eigen team kan samenstellen. Dit proces doet in de verte misschien wat denken aan Pokémon, maar waar je Pokémon vangt kun je in Monster Hunter Stories alleen bevriend raken met Monsters die jij zelf hebt uitgebroed. Je zult dus op zoek moeten naar de nesten van monsters, waar je, soms onder het oog van de moeder, de eieren steelt. Deze eieren broed je vervolgens uit in het dichtbijzijnste dorp, om ze vervolgens aan je team toe te voegen. Naast dat ze met je meevechten hebben deze ook in de overworld een belangrijke rol te spelen. Monster Hunter Stories gaat namelijk voor een semi-open world, waarbij je gebieden die je hebt vrijgespeeld naar hartenlust mag onderzoeken. Om deze wat begaanbaarder te maken kun je vanaf het begin al op je monster rijden, en sommigen hebben ook andere vaardigheden die je helpen met onderzoeken. Zo zal je op de rug van een Ludroth kunnen zwemmen, hebben andere radars waarmee je voorwerpen kunt vinden en kun je op monsters met vleugels de lucht verkennen. Ondertussen verzamel je alles wat los en vast zit om harnassen, wapens en andere behulpzame middelen te maken, want het blijft natuurlijk wel Monster Hunter.
Turn based steen-papier-schaar spelen
De gevechten zijn verder turn-based en gebaseerd op het principe van steen-papier-schaar. De meeste aanvallen hebben één van drie attributen (power, technical en speed genaamd) en de truc is inschatten wat je tegenstander gaat doen en daarop reageren. Aangezien elk monster een voorkeur heeft voor een bepaalde aanval is het vooral een geheugenspelletje, maar wees gerust, het is wel iets lastiger dan dat. Zo zul je bijvoorbeeld ook rekening moeten houden met je partners. Je vecht namelijk niet alleen. Naast het feit dat je natuurlijk altijd je partner monster bij je hebt heb je vanuit het verhaal ook vaak een mede-rider bij je. Zowel je partner monster als de mederijder en zijn monster kiezen op eigen houtje aanvallen, waarbij in ieder geval je eigen monster ook voorkeur aanvallen heeft. Let je hier niet goed op of zit je monster aan de verkeerde kant van steen-papier-schaar dan kan het snel afgelopen zijn. Aanvallen zijn namelijk wel hard. Aangezien de aanval van de verliezende partij grotendeels genegeerd wordt is dit meestal niet erg, behalve als jij de verliezende partij dus bent. Daarnaast worden monsters steeds lastiger. Hoe verder je komt hoe meer aanvallen je zult zien die het steen-papier-schaar gedeelte overslaan, en ook het wapen dat jij gebruikt wordt steeds belangrijker. Monsters krijgen steeds meer verdediging tegen alles, en dan de juiste wapens, monsters en statuseffecten gebruiken is een spel op zich. In tegenstelling tot de Main Line Monster Hunter Games komt dit gelukkig niet in één keer op je af. Ik vat het dan wel snel even zo samen, maar de meeste gameplay mechanieken worden rustig aan je uitgelegd, met bijbehorende tutorial. Een hele verademing!
Creëer je eigen Monstie!
Het leukste is echter de vreemde manier waarop je de monsters kunt customizen. Elk monster heeft namelijk plaats voor 9 genen, een soort van vervanging van skills. Deze staan in een 3×3 veld, en als je de juiste aan elkaar koppelt kun je hiermee bingo’s creëren, die de effecten van die genen sterker maakt. Om deze bingo’s te creëren moet je echter genen overzetten van andere monsters. (monsters die met bingo’s geboren worden zijn zeldzaam) De grap is echter dat je complete vrijheid hebt in welke genen (en dus skills) jij overzet. Wil jij een water monster dat vuur aanvallen kan doen? Vreemd, maar ga ervoor. Het enige nadeel is dat de monster waar het gen van komt verdwijnt. Al snel hop je dan ook van nest naar nest, om zoveel mogelijk monsters en genen te verzamelen. Hier bestaat het risico dat de game in de herhaling valt, ook omdat het verzamelen van eieren nog verdraaid veel op een gacha-game lijkt. Gelukkig heeft Capcom zijn best gedaan om de meest vervelende aspecten uit de weg te gaan. Zo zijn de Monster Dens randomly generated om een beetje variatie erin te houden, kun je gevechten sneller zetten, kun je makkelijke gevechten in één keer winnen en zijn eieren in één keer uit te broeden in plaats van één voor één. Het maakt de game niet minder grindy, maar het zorgt er wel voor dat het leuk blijft om te doen.
Waar zijn mijn frames?
Verder ziet de game er grafisch prima uit. Met de kracht van de Switch aan zijn zijde valt het op dat dit tweede deel van Monster Hunter Stories vooral beter “voelt”. De modellen zijn allemaal mooier, de animaties zijn beter uitgewerkt en de gevechten voelen intenser aan. Dit is natuurlijk nogal wiedes (het eerste deel was alleen op de 3DS) maar het helpt de gameplay enorm. Zelfs het verhaal, dat ironisch gezien het saaiste gedeelte van de game is, komt beter tot zijn recht nu je bewegende cutscenes met uitgewerkte emoties heb om naar te kijken. Het is dan ook jammer dat de Switch het niet altijd even goed aankan. Hoe drukker en mooier de omgevingen worden, hoe vaker je frames gaat missen. Hoewel dat geen kwaad kan in een turn-based omgeving is het toch jammer. Vooral na de nagenoeg perfecte framerate van Monster Hunter Rise ga je je toch afvragen waar Monster Hunter Stories zoveel problemen mee heeft.
Conclusie
Monster Hunter Stories 2 bouwt verder op het concept waar deel één mee is begonnen en weet wederom een zeer vermakelijke game neer te zetten. Hoewel er geen grote veranderingen in de gameplay zitten “voelt” het allemaal een stuk beter en zijn er quality of life changes aangebracht om de gameplay loop interessant en leuk te houden. In tegenstelling tot main line Monster Hunter neemt de game daarnaast ruim de tijd om alles te introduceren, waardoor de game vanaf het begin toegankelijk is voor iedereen. De gameplay is daarnaast nog net zo simpel maar uitdagend als eerder, waar vooral de creatieve geesten onder ons uren zoet kunnen zijn met het bouwen van unieke freaks of nature. De game is dan ook zeker aan te raden voor iedereen die van RPG’s houdt, maar ook de Monster Hunter-fans onder ons raad ik aan om de game een kans te geven. Hoewel de gameplay niets te maken heeft met de main-line games heeft het iets magisch om de wereld te verkennen met je favoriete monstie of zij aan zij te vechten met je aartsrivaal. (Khezu is inmiddels mijn bestie, de Nergigante daarintegen…) In de wereld van Stories bestaan Riders en Hunters ook naast elkaar, dus he. Ik ben in ieder geval wederom overtuigd!
+ Customizen van je monsters blijft een leuke bezigheid
+ Gevechten voelen goed en blijven lang uitdagend en leuk
+ De kleine verbeteringen om het grinden interessant te houden werken goed.
– Middelmatig verhaal dat niets bijzonders doet
– Frames vallen snel weg
DN-score: 8,8
