[Review] Pixel Cafe – Inderdaad verrassend leuk

Afgelopen Gamescom mochten wij Pixel Cafe proberen, een game waar Randy van zei dat hij die uit zichzelf “misschien niet zo snel zou spelen.” Vol verbazing heb ik zijn hands-on gelezen, want ook ik zou deze game niet zo snel oppakken. Hij deed me erg denken aan die goedkope restaurant-sims die je op je mobiel kunt spelen, maar waarom zou iemand dat in godsnaam naar de Switch brengen? Toen Randy zijn hands-on erg positief was raakte ik toch geïnteresseerd in de game. Had ik het spel verkeerd ingeschat? Of zit er iets achter wat het toch een leuke ervaring maakt?

Pixel in de grote stad

Het antwoord daarop is: een beetje van beide. Pixel Café is namelijk een hele leuke en vooral verslavende time-management arcade-achtige café game. Je volgt het verhaal van Pixel, een jonge dame die haar leven probeert te leiden in de grote stad. De game begint wanneer ze verhuist naar het huis dat haar oma haar heeft nagelaten, een huis waar ze als kind ook veel tijd doorbracht. Haar ouders hadden namelijk altijd werk op de eerste plek, en als gevolg daarvan heeft ze nu een wat lastige relatie met hun. Eenmaal daar aangekomen merkt ze al snel dat het huis in verval is geraakt en zal ze aan het werk moeten om geld te verdienen. Zonder enige vaardigheden besluit ze de eerste de beste baan aan te nemen die ze kan krijgen. En laat dat nou net de horeca zijn.

Serveer klanten op hoog tempo

Pixel Café speelt verder als een time-managment café game. Klanten komen aan de balie en bestellen iets, jij maakt dit zo snel mogelijk. Het doet denken aan games als Cook, Serve, Delicious, waar gerechten worden bereid door middel van een knoppen combinatie. Zo zet je met L de koffie aan, start R de frisdrankmachine en met ZR maak je alvast een milkshake. Druk nog eens op L om het koffiezetapparaat uit te zetten, nogmaals om het aan de klant te geven en Y om het betaalde geld op te pakken. Kassa!

In het begin zijn deze orders aardig simpel maar je zult begrijpen dat hoe verder je komt, hoe ingewikkelder het allemaal wordt. Sterker nog, op een gegeven moment zijn de knoppen op en zul je de ingrediënten handmatig moeten selecteren. Gelukkig bouwt de game dit op een redelijk tempo op. De moeilijkheidsgraad gaat nooit te hard omhoog en alhoewel het op een gegeven moment behoorlijk stressvol wordt voelt het niet oneerlijk.

Hou meerdere schermen tegelijk in de gaten

Na een tijd komen er ook meerdere balies om de hoek kijken en vanaf dat moment is het helemaal opletten geblazen. Het is een time-managment cooking game, en veel van de onderdelen zijn dan ook gekoppeld aan tijd. Sowieso duurt elk level maar +/- 3 minuten, maar ook je klanten hebben niet eeuwig tijd. Een balkje naast hun order laat zien hoeveel geduld ze nog hebben, en als deze te laag is zullen ze zeker weglopen. Maar ook aan het bereiden van voedsel zit tijd vast. Dingen zitten in de oven, koffie wordt geschonken en het ijs geschept. Pas alleen wel op wanneer je iets aanzet en dan wat anders gaat doen, want dit gaat fout als je er te lang geen aandacht aan geeft. Je koffie loopt dan over, het eten brand aan en ijs smelt.

Zie je door de bomen het bos niet meer dan kun je gelukkig nog wel een special aanzetten, welke er tijdelijk voor zorgt dat de tijd langzamer gaat. Ook komen je klanten hierbij in een soort van “vibe” terecht waardoor ze langer geduld voor je hebben. En geloof me, deze ga je op een gegeven moment echt nodig hebben! Vooral wanneer je de bonus levels wilt proberen, welke duidelijk verschillende levels moeilijker zijn dan de normale levels.

Upgrade Pixel of het restaurant

Als Pixel niet aan het werk is (of wanneer je zelf een break wilt) ga ja naar haar huis, waar je haar helpt relaxen door applicaties te upgraden en meubels te vervangen. Elke verbetering hier levert een aantal smilies op, die je kunt gebruiken om haar vaardigheden te verbeteren. Denk bijvoorbeeld aan meer tijd voordat je koffie overloopt of je eten verbrand, of een snellere laadtijd voor je special. Je kunt echter ook de restaurants upgraden, waardoor je bijvoorbeeld meer plekken krijgt om voedsel te bereiden.

Het mooie aan deze upgrades is niet alleen dat ze van levensbelang zijn (wanneer je plotseling twee taarten kunt bereiden vraag je je af hoe je het ooit met één heb gedaan) maar ook dat je voortgang ermee heel duidelijk wordt. Elke upgrade die je koopt, zowel voor Pixel of voor het restaurant, zorgt meteen voor een merkbare verbetering in je spel. Handig, vooral wanneer je de moed begint te verliezen. Je weet dat de volgende upgrade een groot verschil kan maken, waardoor je ook actief hiervoor gaat en je de moed niet zo snel verliest. En dat is ook precies wat het zo verslavend maakt!

Mooi achterliggend verhaal

Dit alles wordt vergezeld door een verhaal dat bij tijden nog best emotioneel is. De achtergrond van Pixel, hoe ze hier gekomen is en hoe ze haar werk als serverster ervaart is een mengelmoes van emoties waar menig persoon zich wel in kan vinden. Vooral de verschillende (slechte) werkgevers die ervoor zorgen dat Pixel vanwege “redenen” elke maand ontslagen wordt of zelf opstapt zijn helaas zeer herkenbaar. Iedereen heeft er wel eens mee te maken gehad en het is interessant om te zien hoe Pixel groeit in haar omgang hiermee. Het heeft verder geen invloed op de gameplay, maar het geeft de game net wat meer diepgang.

Heeft de Switch te weinig knoppen voor deze game?

Technisch gezien zit de game prima in elkaar. Het gebruikt een pixel stijl die effectief en duidelijk is, waardoor je nooit het overzicht verliest. Zelfs terwijl je scherm overloopt van de ingrediënten weet je het altijd wel te vinden. Het enige is dat de controls hier en daar wat vervelend zijn, al zou ik niet weten hoe het beter had gekund. Zoals ik al zei zitten acties aan knoppen vastgeplakt, maar deze knoppen zijn natuurlijk wat beperkt. Joy-Con hebben nu eenmaal niet zoveel knoppen als een toetsenbord. Op een gegeven moment moet je de ingrediënten dan ook handmatig selecteren, en om dit snel te doen is een kunst op zich.

Daarnaast werkt het indrukken van één knop om verschillende functies te doen ook niet altijd even lekker, vooral wanneer ze ge-upgrade zijn. Om een voorbeeld te geven, L zet dus koffie. Om daarna het koffiezetapparaat uit te zetten is ook L, en de koffie oppakken om te serveren ook. Mocht je het koffiezetapparaat achter ge-upgrade hebben kun je meerdere koffies tegelijkertijd zetten. De L knop werkt alleen nog wel hetzelfde, waardoor hij voor het serveren van de tweede koffie eerst weer een nieuwe aanzet. Onhandig, maar zoals ik al zei, ik zou er ook niet meteen een oplossing voor weten!

Conclusie

Uiteindelijk is Pixel Cafe een zeer verslavende game. De gameplay is simpel genoeg om het meteen onder de knie te krijgen, en de moeilijkheidsgraad wordt op zo’n manier opgeschroefd dat het nooit oneerlijk voelt. Maar maak je geen illusie, want het wordt op een gegeven moment behoorlijk stressvol! Met meerdere schermen vol ingrediënten en timers die na elkaar afgaan zul je echt een systeem in je hoofd moeten ontwikkelen om de uitdaging aan te kunnen. Omdat de levels gelukkig altijd aan de korte kant blijven en het upgrade systeem voor een duidelijk gevoel van voortgang zorgt, is het heel verleidelijk om door te blijven gaan. Dit alles wordt bijgestaan door een simpel maar effectief verhaal, wat het als geheel misschien een simpele maar hele leuke game maakt. Zeker een aanrader!

+ Leuke gameplay, makkelijk om te beginnen, wordt steeds wat moeilijker.
+ Arcade-achtige gameplay loop die goed werkt. Levels zijn niet te lang en voortgang is duidelijk.
+ Verarssend emotioneel verhaal waar iedereen zich wel in kan vinden.
+ Overzichtelijke en mooie pixel stijl.

– Controls zijn af en toe wat onhandig.

DN-Score: 8,3