[Review] SaGa: Scarlet Grace – Ambitions

Deze Japanse RPG is na drie jaar eindelijk verkrijgbaar in het Westen. Of we daar op zitten te wachten, lees je in deze review.

SaGa: Scarlet Grace: Ambitions is niet nieuw. Hoewel hij hier nog maar een paar dagen beschikbaar is, komt de game oorspronkelijk alweer uit 2016, toen nog Saga Scarlet: Grace genoemd. De game werd toen alleen uitgebracht op de PS Vita, als het twaalfde deel in de SaGa-franchise. Twee jaar later werd in Japan SaGa: Scarlet Grace – Ambitions uitgebracht, welke voice-acting, meer verhaal en een aantal technische verbeteringen naar het spel bracht. Nu, een jaar later, mogen ook wij in het westen van deze titel genieten.

Een verhaal over goden en keizers.

Scarlet SaGa is een roleplaying game met een turn-based vechtsysteem. Het verhaal, zoals elke goede RPG beaamt, heeft nogal wat voeten in de aarde. Om even een korte samenvatting te geven: Scarlet SaGa speelt zich af in een wereld die sterren aanbid als goden. Deze goden, de “Star Gods” genoemd, hebben wijsheid en cultuur aan de mensen gebracht, en verschillende groepen aanbidden verschillende goden. Boeren aanbidden bijvoorbeeld de god van de oogst, Magiers de godin van Magie enzovoort. Eén van deze goden, “The Fire Bringer”, verraad echter de anderen en wordt voor straf in een komeet veranderd. Eens per 150 jaar keert deze komeet terug naar de aarde, waarna hij magische monsters oproept om de mensheid te terroriseren. Om dit tegen te gaan kiezen de Star Gods elke 150 jaar een Champion uit, die het zal moeten opnemen tegen de monsters en The Fire Bringer.

Omdat dit alleen wel betekent dat elke 150 jaar het land geplaagd wordt door gevechten, heeft de mensheid een groot en machtig keizerrijk opgezet om elkaar te beschermen en gezamenlijk te kunnen vechten tegen dit kwaad. Na het zevende gevecht gebeurd er alleen iets dat niemand voor mogelijk had gehouden: The Fire Bringer wordt vernietigd. Hoewel iedereen hier ontzettend blij mee is betekent dit ook dat het machtige keizerrijk geen nut meer dient, en al snel valt deze uiteen in verschillende facties die allemaal iets anders willen. De keizer wordt vermoord, en de overgebleven provincies worden verdeeld onder zijn zonen.

Het daadwerkelijke verhaal

De daadwerkelijke game speelt zich nog veel later af, wanneer er van het oorspronkelijke keizerrijk geen spoor meer te bekennen valt. De wereld is verdeeld in een aantal landen met een nogal fragiele vrede, waarin jij een verhaal zult beleven met een van vier protagonisten. En als je denk dat dit net zoiets is als Octopath Traveler, waarbij je de rest van de Partyleden later tegenkomt, heb je het mis. Elk protagonisten heeft namelijk zijn eigen verhaallijn, zijn eigen stukje wereld om te verkennen en zijn eigen partyleden.

Oke, het verhaal doet eigenlijk niet zoveel.

Grappig is alleen wel dat het verhaal stiekem niet zoveel doet. Het gehele intro verhaal wordt verteld in de openingsscène, maar daarna zul je merken dat deze eigenlijk flinter dun is. Het doet niet echt zijn best om je interesse op te wekken, eigenlijk wordt het vooral gebruikt om je van A naar B te leiden. In plaats daarvan moet SaGa: Scarlet Grace het hebben van zijn gameplay, en dan in het bijzonder de gevechten. De game speelt zich namelijk geheel af op een world map, waar je vanaf het begin al (tot op bepaalde hoogte) lekker kunt gaan ontdekken en zelf kunt kiezen welke acties je onderneemt.

Elk stukje world map heeft een aantal punten, welke onder te verdelen zijn in twee categorieën: steden en bezienswaardigheden. In steden kun je je uitrusting upgraden en met mensen praten om nieuwe stukjes informatie te krijgen. Bij bezienswaardigheden kunnen één van de twee dingen gebeuren: of je triggert een klein evenement (waarbij je bijvoorbeeld nieuwe wapens krijgt of een keuze moet maken die later invloed kan hebben) of een gevecht. Gevechten zullen het gros zijn van de bezienswaardigheden die je tegenkomt, en deze heb je nodig om te levelen en resources te verkrijgen waarmee je je uitrusting kunt upgraden. Interessant is trouwens dat SaGa Scarlet geen random gevechten forceert: je zult aan het begin van een battle altijd kunnen zien hoe moeilijk een battle is en welke beloning je krijgt. Als je geen zin hebt om zo’n gevecht te doen dan kun je gewoon weglopen.

Het vechtsysteem

Gevechten gebeuren in typische turn-based stijl, al heeft SaGa Scarlet: Grace een aantal mechanieken erin verwerkt die ervoor zorgen dat gevechten niet alleen interessant zijn, maar dat ook blijven. Eén van deze dingen is bijvoorbeeld het BP-systeem. Je hebt in deze game geen mana of skills point, maar een BP-meter. Elke move die je wilt doen kost een aantal BP, waarbij meer BP vaak sterkere aanvallen betekent. Aan het begin van een gevecht krijg je een aantal BP (gebaseerd op de aanvalsformatie die je kiest) en elke beurt krijg je daar één BP bij. Deze pool geld verder voor iedereen. Dat betekent dat je goed zult moeten nadenken hoe je je aanvallen wilt verdelen. Je kunt niet meteen je sterkste aanvallen spammen, want dat zal betekenen dat je andere teamleden niet kunnen aanvallen. Vooral in moeilijkere gevechten (waarin buffs, debuffs en blocken erg belangrijk zijn) zul je goed moeten nadenken over wat je nu eigenlijk wilt bereiken. Wil ik deze beurt verdedigen of juist aanvallen en schade happen met een ander teamlid?

Interessant is ook dat er geen items voor handen zijn. Healen of gevallen partyleden in hetzelfde gevecht terugbrengen zit er dan ook niet in. In plaats daarvan verliezen partyleden elke keer als ze doodgaan een levenspunt. Hebben ze geen levenspunten meer, dan mogen ze een aantal gevechten niet meer meedoen. Aangezien je een party van 5 samenstelt uit 7 verschillende teamleden (in het begin, dit kunnen later meer worden) heb je er dus altijd wel twee die langzaam hun levenspunten terugkrijgen als ze niet meevechten. Maar toch, soms wil je net dat ene personage gebruiken. Ga je het er op wagen? Of zul je toch een andere tactiek moeten gebruiken om die baas te verslaan?

Elk gevecht heeft daarnaast een aantal voorwaarden, en als je aan die voorwaarden voldoet krijg je een speciale resources waarmee je je wapens weer kunt upgraden. Mede door dit en hoe het vechtsysteem in elkaar zit (serieus, er zijn nog ZOVEEL meer aspecten, maar die zul je zelf maar moeten uitzoeken) veranderen de gevechten eigenlijk meer in een soort van puzzels. Al met al is het een uniek systeem dat ik niet eerder in RPG’s heb gezien, wat ervoor zorgt dat elk gevecht een uniek tintje met zich meebrengt. In tegenstelling tot ouderwetse RPG’s waarbij de gevechten me op een gegeven moment vervelen heb ik hier het tegenovergestelde: ik kijk er juist naar uit!

Een vreemde samenkomst van stijlen…

Toch is er één dingetje waar de game wat punten op laat vallen. De game heeft namelijk een nogal… unieke grafische stijl, waar je absoluut van moet kunnen houden. De vele cutscenes die de game rijk is bestaan uit niets anders dan stilstaande beelden van de personages, met tekst die langzaam in een tekstwolk boven hun hoofd verschijnt. De 3D modellen in de gevechten zien er dan wel weer beter uit, maar zelfs dan… je moet er echt van kunnen houden. Ook is de stijl nogal verwarrend te noemen, omdat de character models totaal niet lijken te passen bij de stijl van de world-map. De world-map is namelijk meer een soort sprookjesboek, getekend en met bezienswaardigheden die openklappen als je dichtbij komt. De character models zijn daarentegen een soort van manga stijl, maar dan 3D. De combinatie hiervan zorgt voor een vreemde stijl, die niet altijd even goed tot zijn recht komt.

… maar goede muziek

Gelukkig doet de muziek het dan wel weer goed. De vier verschillende personages hebben hun eigen muziek thema en battle muziek die passen bij het verhaal wat ze doorlopen. Zo heeft de muziek van de heks/pottenbakker Taria wat meer rustige Chinese invloeden terwijl de muziek van Urpina in mijn optiek wat meer haar nobele achtergrond weergeeft. De baasgevechten hebben daarentegen weer hun compleet eigen thema, waardoor je altijd zult kunnen merken wanneer het weer moeilijk wordt. Niets is erger dan een gevecht beginnen en je (door de muziek) realiseren dat dit iets is waar je misschien toch niet helemaal klaar voor was.

Conclusie

Ik had weinig verwachtingen van SaGa Scarlet: Ambitions. Toen ik de screenshots van de game opzocht was ik bang dat het de zoveelste ongeïnspireerde anime-game zou worden, en ik ben dan ook blij dat de game me zeer positief verrast heeft. Wel is deze game vooral aan te raden voor een specifieke groep mensen. Als je namelijk op zoek bent naar een game met een diepgaand verhaal en goed uitgewerkte personages, moet ik je helaas teleurstellen. De verhalen zijn te verwaarlozen en het dialoog dat er is, is vaak slecht geschreven. Ook de grafische kwaliteit van de game laat vaak ten wensen over.

Ben jij echter op zoek naar een unieke gameplay ervaring, waarin gevechten, statistieken en de volgorde en uitwerking van aanvallen centraal staan? Dan zou ik SaGa Scarlet: Grace Ambitions zeker een kans geven. De gameplay zorgt ervoor dat je geforceerd wordt stil te staan bij de gevechten die je doet, hoe je die doet en welke combinatie van personages je hiervoor gebruikt. Het is absoluut niet makkelijk, maar de game geeft je gelukkig genoeg mogelijkheden om hiermee te experimenteren en snel te resetten als het niet gaat op de manier die jij voor ogen had. Met vier verschillende personages met hun eigen manier van spelen en uitdagingen ligt er daarnaast genoeg content om een tijd mee bezig te zijn. Ik ben in ieder geval benieuwd naar de rest!

Eindcijfer: 7,1