[Review] Tengoku Struggle -Strayside- – Hell or heaven?

Aanstaande donderdag 4 april 2024 brengt Aksys Games Tengoku Struggle -Strayside- uit voor de Nintendo Switch. Eerder in 2022 verscheen deze otome-game al in Japan en nu dus eindelijk in het Westen. De game komt van de makers van Olympia Soirée: een otome die bekend staat om rijke worldbuilding. Of het team het opnieuw weet te flikken om een interessante wereld en game neer te zetten? Dat lees je in onze review.

Ben je niet zo bekend met otome en wil je meer weten over dit genre? Lees dan nu onze special.

De hel was nog nooit zo aantrekkelijk

De wereld in Tengoku Struggle wordt zeer minutieus opgebouwd. Met een lange common route, waar je zo’n vijf tot tien uur over doet, is het niet gek dat er aandacht besteed wordt aan de opbouw van de wereld. Wat ook zeker nodig is vanwege de verschillen met onze echte belevingswereld. Hierin kon ik wel wat overeenkomsten met Olympia Soirée zien, wat mijns inziens een pluspunt is. Ik kan genieten van die rijke worldbuilding, waardoor je het gevoel hebt je in een andere wereld te bevinden.

Echter is ook een groot deel slice-of-life en, naar mijn mening, heerlijk nutteloos gepraat tussen de personages. Hieruit volgt gelijk de wat luchtigere toon qua verhaal. Niet dat het onderwerp luchtig is, maar dat het verhaal regelmatig op de achtergrond wordt gedrukt en de interacties tussen de personages de hoofdrol krijgen. Mocht je vooral een goed verhaal verwachten, dan is deze game niet direct de juiste keuze. Op dat vlak verschilt het ook van Olympia Soirée.

Trigger warnings

Van tevoren was ik best bang hoe de lokalisatie uit zou pakken. De reviews ten tijde van de Japanse release waren nogal gemengd. Dat kwam onder andere door de vele seksuele grappen, waardoor ik me afvroeg hoe ze dat in vredesnaam zouden overbrengen naar het Westen. Ik kan gelukkig mededelen dat het allemaal wat tammer is geworden, maar nog steeds zijn er genoeg suggestieve grappen. Zo kan de kat, Tamao, het niet laten om regelmatig de mannen te bedreigen met het afsnijden van hun edele delen. Bovendien zijn er een hoop “trigger warnings” voor deze game. Seksueel geweld, zelfmoord en pesten zijn voorbeelden van de heftige onderwerpen die voorkomen in Tengoku Struggle. Deze game is daarom niet voor iedereen.

Desondanks kloppen die thema’s wel bij de setting. Is het nou zo gek dat een stel dode criminelen die in de onderwereld gemarteld worden vulgaire grappen maken? Of dat ze praten over geweld terwijl dat in hun tijdperk heel normaal was? Ik kon me er in elk geval niet aan storen, maar het is wel iets om op te letten voor aanschaf. Wanneer je er verder over nadenkt, is het gevoel wel dubbel. Want moet je deze thema’s wel zo normaal vinden en horen ze wel in zo’n game? Dit is iets waar ik geen eenduidig antwoord op ga en kan geven. Dit is iets wat ieder voor zich moet bepalen.

Van de onderwereld naar de mensenwereld

Nu we alle heftige thema’s behandeld hebben, is het eindelijk tijd voor waar de game over gaat. Op een dag wordt Rin Enma door haar vader, de koning van de onderwereld, naar de mensenwereld gestuurd. Daar zal ze een aantal ontsnapte gevangenen uit de hel moeten zien te vangen. Gelukkig hoeft ze dit avontuur niet in haar eentje aan te gaan. Ze krijgt de hulp van een stel gevangenen. Elk van hen is veroordeeld voor verschrikkelijke misdaden die ze in hun mensenleven hebben begaan. In de hel moeten ze daar nog steeds voor boeten door verschrikkelijke martelingen te ondergaan. Alleen zijn ze wel zo slecht? Of vindt Rin de liefde bij dat stelletje veroordeelden?

Ja, die liefde vindt ze zeker. Er zijn vijf Love Interests en stuk voor stuk hebben ze zo hun charme. Oké, ik was dan niet zo’n fan van Sharaku, maar de rest was top. Een roodharige doet het altijd goed bij mij. Dus ik kon het niet laten om met Yona te starten. Daarna had ik graag voor Goemon gegaan, maar hij is een van de locked routes.

De character routes zijn lang en dan bedoel ik echt lang. Ik was al snel rond de tien uur per route kwijt. Vervelen deed het me daarentegen niet. Ik waardeer slice-of-life enorm en dat is oververtegenwoordigd in dit spel. Al hadden de overgangen tussen spanning van het verhaal naar slice-of-life minder sterk mogen zijn, omdat dat ongeloofwaardig is. Natuurlijk komt romantiek voor in de character routes. Een kusje hier of daar en dat met prachtige CGs; ik houd ervan. Het was bij vlagen best spicy. Enerzijds door de suggestieve grappen, anderzijds door hoe bepaalde scènes in beeld gebracht werden.

De art is wat mij betreft geslaagd. De CGs hebben mijn hart gestolen, de rest was toch iets generieker. Het is een heel typisch animestijltje als we het hebben over de normale scènes. Daar gebeurt niets bijzonders. Zoals het logo van de game doet vermoeden, is de kleur oranje wel de rode, of oranje, draad door de game.

Redelijk vaste volgorde

Van de vijf routes kan je er slechts drie vanaf het begin spelen. Pas als je die drie hebt gehad, speel je de vierde vrij en daarna pas weer de laatste. Zo wordt je redelijk gestuurd en kan je je wel indenken dat het verhaal in de laatste twee routes goed op gang komt. Persoonlijk heb ik niet het idee dat het uitmaakte in welke volgorde je Yona en Kikunosuke speelt. Beide geven ze wat informatie over het overkoepelende verhaal, maar veel niet. Sharaku is de derde die je vanaf het begin kan spelen. Deze bevat heel wat verhaal en kan je daarom het beste als laatste van die drie spelen. De gewenste volgorde is dus: Kikunosuke/Yona -> Sharaku -> JacK -> Goemon.

Er zijn twee soorten eindes: Bad End en Happy End. Vanwege het Love Catch System is het heel gemakkelijk om te weten naar welk einde je toewerkt. Er wordt namelijk na het kiezen aangegeven voor welk einde die optie is. In tegenstelling tot vele andere otoges, zijn er geen keuzemomenten in de common route. Je krijgt na het afronden van de common route het scherm te zien met de LIs waaruit je kan kiezen. Pas in de character routes krijg je met keuzemomenten te maken. Alles bij elkaar genomen kan ik wel stellen dat deze game redelijk gemakkelijk te spelen is zonder walkthrough, zelfs als je voor de 100% wilt gaan.

Dan nog een laatste woord over de lokalisatie. Er zijn helaas wel wat tikfouten te vinden. In elk geval meer dan dat ik de afgelopen releases heb gezien. Op geen enkel moment was het hinderlijk, omdat de boodschap luid en duidelijk was. Het bleef beperkt tot een missende letter of juist een dubbele, dubbele woorden, enzovoort. Absoluut geen dingen die je leeservaring in de weg zitten. Daarbij is de gehele game in het Japans ingesproken. Zoals gewoonlijk weer een prettige ervaring.

Conclusie

Tengoku Struggle -Strayside- is overduidelijk een game vol boobytraps. Voor aanschaf raad ik iedereen aan het kopje “Trigger warnings” te lezen en voor zichzelf te bepalen of de thema’s voor hen acceptabel zijn. Beantwoord je de vraag met ‘ja’, dan tref je een game die zichzelf niet al te serieus neemt en vooral weet te vermaken. De art, romantiek en worldbuilding zijn de sterke punten, maar het verhaal laat soms wat steken vallen. Omdat het plezier overheerst tijdens het spelen van de game, kan ik de game nog steeds aanraden.

DN-score: 7,3