WitchSpring R is een game gemaakt door een kleine studio in Korea. Oorspronkelijk is het een mobiele game uit een franchise die alweer uit vier delen bestaat. Het eerste deel komt uit 2015 en het is precies dat deel dat nu is geüpdatet, bewerkt en is uitgegeven als een volwaardige JRPG. Een jaar geleden kwam de game naar Steam, waar het zo belachelijk positief ontvangen werd dat ik meteen nieuwsgierig werd toen ik hoorde het naar de Switch kwam. Want ik ben niet altijd positief over mobile-game-turned-game. Niet dat mobiele games per se verkeerd zijn, maar de manier waarop ze gebouwd zijn (om langere tijd te spelen in korte sessies) vind ik simpelweg niet passen op een console. Dus wat zou hier het verschil zijn?
Het korte antwoord daarop is: een heleboel. WitchSpring R is een extreem charmante en goed doordachte JRPG. De graphics zijn schattig, het verhaal en zijn personages zitten extreem goed in elkaar en de gameplayloop is uitstekend gedaan. De game is absoluut niet moeilijk, maar het is ontzettend leuk. Hoewel er grindy momenten zijn, is er van alles aan gedaan om processen zo inzichtelijk en makkelijk mogelijk te maken.
Goden en mensen, geen goede combinatie
Maar goed, laat ik bij het begin beginnen. WitchSpring R speelt zich af in een wereld waarin goden ooit de normaalste zaak van de wereld waren. Mensen leefden in relatieve harmonie met deze goden, waar ze de goden aanbeden in ruil voor de wonderen die ze verrichtten. Het duurde alleen niet lang voordat de mensheid jaloers werd en op pad ging om deze krachten te stelen. De goden werden uitgeroeid en de mensen die hun krachten overnamen werden zelf goden. Sommigen stichtten zelfs nieuwe religies. Maar de goden waren niet helemaal verdwenen. Ontdaan van hun krachten veranderden ze in demonen, welke zich op één of andere manier toch met de mensen wisten te mengen. Kinderen die hieruit ontstaan worden heksen genoemd, en de meesten hiervan worden na de geboorte al gedood. Maar niet allemaal.
Maak kennis met Pieberry
In WitchSpring R speel jij namelijk één zo’n heks. Het verhaal volgt Pieberry, een jonge heks van tien jaar. Ze woont in een stuk bos afgesloten van de mensenwereld, waarvan de ingang bewaakt wordt door een enorme golem. Iedereen die daarbij in de buurt komt krijgt een pak slaag, maar de laatste tijd glippen er steeds meer soldaten doorheen. Deze zijn allemaal op zoek naar Pieberry om haar een kopje kleiner te maken. Haar dagelijkse routine bestaat dan ook uit trainen om sterker te worden en in leven blijven.
Nadat ze op een dag een ‘mind control’-spreuk vindt en deze wil uitproberen op een vogel, blijkt de vogel mentaal iets sterker te zijn dan ze verwacht. Daarnaast blijkt deze ook een enorme schat aan kennis te hebben over de wereld, de buitenwereld en magie in het algemeen. Hij leert haar een paar dingen waardoor Pieberry besluit de veiligheid van het bos te verlaten om uit te zoeken waar de soldaten vandaan komen. Oh, en om taart te vinden.
Typische JRPG … of juist niet?
De gameplay van WitchSpring R lijkt in eerste instantie veel op andere JRPG’s. Je loopt rond, vindt materialen om te craften en verslaat vijanden en eindbazen op je pad om verder te komen. Eén van de unieke aspecten van WitchSpring R is echter hoe het deze gevechten behandelt. Niet alleen kun je deze op de wereldmap zien (monsters staan stil op plekken met een duidelijke cirkel eromheen), maar gevechten triggeren niet automatisch.
Als je zo’n cirkel inloopt, krijg je een duidelijk overzicht van de vijanden en hun stats en de vraag of je dit gevecht wilt aangaan. Selecteer je nee, mag je ook gewoon weer weglopen. Wil je wel vechten, vraagt de game of je nog een item wilt gebruiken voordat je het gevecht begint (zoals bijvoorbeeld een potion die je defense verhoogt) en pas daarna begin je. En ook interessant: de game geeft je per gevecht maar één keer EXP. Je kunt elk gevecht zo vaak doen als je wilt, maar naast dat je dan de items verzamelt zul je er geen EXP voor krijgen.
Goede, verfrissende ideeën voor de gameplay
En eerlijk, dit voelt aan als een enorm goed idee. Niet alleen kun je hierdoor niet extreem over-powered raken, maar je hoeft je ook niet schuldig te voelen als je gevechten voorbij loopt. Ik ben in JRPG’s altijd bang dat ik te laag geleveld ben als ik niet elke mob vecht die ik tegenkom, maar daarin is bij WitchSpring R geen sprake. De wereld ontdekken is hierdoor ook een stuk aangenamer, omdat je kan focussen op de nieuwe dingen die je tegenkomt.
Handig is ook dat alles een respawn-timer heeft. WitchSpring R is bij tijden namelijk wel een grindy game: je zult van alles moeten maken. Wapens, kleding, spreuken en potions, als je een recept hebt kun je het maken. Handig, maar daarvoor zul je wel een bult spullen moeten verzamelen. Het voelt een beetje als een overblijfsel van de mobiele game, maar ik heb respect voor het feit dat ze dit proces zo inzichtelijk mogelijk hebben gemaakt. Loopt er ergens een timer, dan kun je op elk moment en waar je ook bent zien hoelang die nog duurt.
Trainingen, wapenevoluties en pets
Naast EXP zijn er nog andere manieren waarop Pieberry sterker wordt. Zo is een belangrijk onderdeel het trainingssysteem, waarmee je elke zoveel tijd een aantal stats verhoogt. Ook zijn er maakbare items die je stats kunnen verhogen, vind je vele verschillende equipment met stats en leuke toevoegingen aan gevechten en kun je wapens evolueren. Sommige wapens (waarvan het belangrijkste je staf) zul je items moeten geven om beter te maken en dan te evolueren, waardoor ze krachtige nieuwe vaardigheden krijgen.
Oh, en dan heb ik het nog niet eens over je pets gehad! In WitchSpring R heb je geen partymembers, maar doe je de turn-based gevechten alleen. Wel kun je een pet oproepen om je te helpen. Deze moet je eerst vangen à la Pokémon, behalve dat je ze betovert in plaats van tot vriend maakt. Naast dat deze tijdens gevechten kunnen helpen hebben ze ook functies in de buitenwereld: zo zijn er pets die je kunt bereiden en heeft Black Joe een ontzettend handige functie waarmee je een item kunt gebruiken zonder een beurt op te geven.
Plezier staat op de eerste plek
Het beste is echter dat dit allemaal leuk is, maar dat het niet nodig lijkt te zijn? De game lijkt gericht op fun, en de balans tussen jouw personage en de vijanden staat op de tweede plek. De turn-based gevechten zijn zeker strategisch met alle kleine mechanismen die ze introduceren, maar wordt nooit echt moeilijk. Binnen no-time heeft Pieberry toegang tot een aantal waanzinnige spreuken, blessings en andere mogelijkheden waarmee de meeste vijanden binnen no-time weggevaagd worden. En misschien is het de manier waarop ik Pieberry heb “gebouwd”, maar ik raak ook niet echt door MP heen. Sommige JRPG’s hebben er een handje van je een krachtige spreuk te geven die je alleen in uiterste nood kunt gebruiken, maar Pieberry gebruikt ze alsof het normale aanvallen zijn.
Nu heb ik de game gespeeld op de normale moeilijkheidsgraad, dus ik kan niet met zekerheid zeggen of de game moeilijker kan. Ik zou alleen niet weten waarom je dat wil. Het loopt precies de goede lijn: farmen voor EXP kan niet dus hoef je geen schuldgevoel te hebben, maar gevechten opnieuw doen voor items is niet vervelend omdat het inzichtelijk en nooit moeilijk is. Het verhaal loopt hierdoor ook lekker door omdat je nooit echt vastzit, en het belangrijkste, het ziet er allemaal geweldig uit!
Wat is hier toch aan de hand?
Dit alles zorgt er al voor dat het veel JRPG’s overstijgt, maar dit is niet eens waarom ik het zo’n interessante game vind. Tijdens het spelen besloop me namelijk een vreemd gevoel. Alles wordt leuk en schattig neergezet, de graphics en voice-acting zijn fantastisch, maar het verhaal is … vreemd. Zo kom je er al snel achter dat Pieberry alleen zo heet omdat ze van taart en aardbeien houdt. Ze heeft zichzelf zo genoemd, een echte naam heeft ze niet. Ook noemt ze de rantsoenen van de soldaten taarten, en ik weet nog steeds niet of dit echt taart is of dat ze het zo noemt omdat ze van taart houdt.
Ze is naïef, maar wel zo dreigend dat een vogel uit vrees voor zijn leven haar onderdaan wordt. Ze is tien en extreem opgewekt, maar op een loos moment vraagt ze zich wel af of haar ouders kunnen leven met het feit dat ze haar hebben achtergelaten. Zonder dingen te verklappen wordt het verhaal steeds iets vreemder en snijdt deze lieflijk uitziende RPG nog best heftige onderwerpen aan. De personages staan daarbij centraal en maken in de loop van de game ook duidelijke veranderingen door. Oh, en als laatste moet nog iets gezegd worden over de muziek. Wie heeft gezegd dat die zo goed moet zijn?!?
Verwachtingen overtroffen
WitchSpring R heeft mijn verwachten ver overtroffen. Het is een ontzettend leuke RPG met een fantastische stijl die goed tot zijn recht komt op de Nintendo Switch. De focus van de gameplayloop lijkt te liggen op plezier in plaats van balans, waardoor de turn-based gevechten een genot zijn om te spelen. De game bevat daarnaast een aantal verfrissende ideeën waarvan ik me nu al afvraag waarom niet elke JRPG dat heeft. Ook hoef je je geen zorgen te maken over je voortgang. De game wordt nooit echt moeilijk, ook omdat er vele verschillende manieren zijn om Pieberry sterker te maken. En als laatst heeft de game gewoon een ontzettend goed verhaal. Het is duidelijk dat de makers precies wisten wat ze van een JRPG willen, en er 100% voor gegaan zijn.
