Ik heb op Daily Nintendo al vaker verteld over waarom Skyward Sword een bijzonder spel voor mij is en dat ik daarom ook enorm blij ben met de komst van de remaster. Oorspronkelijk verscheen het spel tien jaar geleden tijdens de 25ste verjaardag. Nu, tien jaar later, is het tijd voor een nieuwe generatie om Skyloft te ontdekken. Maar heeft de klassieke Zelda-formule de tand des tijds wel doorstaan?
When all of this is over, will you come to wake me up?
Iedere Zelda-fan kent hem wel: de veelbesproken tijdlijn van de serie. Van een gespleten tijdlijn tot de oorsprong van de cirkel van Zelda, Link en Ganon(dorf). Skyward Sword speelt zich af helemaal aan het begin van de legende. Voordat er een Hyrule was, voor er een ‘prinses’ Zelda was en ver voor het bestaan van Ganondorf. Zelda en Link zijn “gewone” jongeren op het eiland Skyloft tot ze bruut uit elkaar gehaald worden en beiden een eigen pad moeten doorlopen met enorm veel op het spel.
Zelda blijkt namelijk een reïncarnatie van de Godin Hylia te zijn terwijl Link een unbreakable spirit van een ware held heeft, beide aparte plannen van Hylia om de resurrectie van de Demon King Demise tegen te gaan. Hoe dit lot zich precies voltrekt zal ik niet onthullen. Ik zeg alleen dit: voor wie het spel op de Wii nog niet heeft gespeeld is een tissuedoos aangeraden. Er zitten namelijk genoeg zielige momenten in (vooral het einde is echt pure kippenvel en tranen).
Een klassieke Zelda heeft nog steeds z’n charmes
Breath of the Wild gooide bijna alles overboord wat betreft tradities voor de franchise. We hebben tussendoor dan nog de remake van Link’s Awakening gehad, maar met Skyward Sword HD keren we voor het eerst terug naar de klassieke 3D Zelda-spellen. Daarom was ik van tevoren ergens bang dat de oude formule verouderd aan zou voelen en niet meer zou werken.
Gelukkig is niets minder waar. Ja, het heeft veel en veel minder vrijheden dan BotW, maar daar komt een veel sterker verhaal voor terug. Het uitgebreide verhaal vertelt een veel eenduidiger verhaal waarin je een stuk meer meeleeft en meegetrokken wordt. Door de diverse personages die weten wat er ongeveer aan de hand is voelt het meer aan alsof je ook iets nuttigs doet. Buiten de vriendschappelijke NPC’s heb je natuurlijk ook een lading aan vijanden. Skyward Sword heeft een redelijke diversiteit aan vijanden die allemaal leuk zijn om te bevechten. In het bijzonder de eindbazen. Die zijn zo enorm goed opgebouwd en gebruiken allemaal unieke elementen van Skyward Sword. Ook heeft het de beste vijand van de serie: Ghirahim.
Het gevoel van iets nuttigs doen is ook goed te merken vanwege de progressie. Je speelt namelijk beetje bij beetje items vrij om te gebruiken. Een tasje om bommen mee te kunnen nemen? In het tweede gebied pas. Een boog? Wacht maar tot na de helft van het spel. Je blijft steeds weer wat nieuws tegen komen.
Die progressie komt vaak door de verschillende kerkers in het spel. De klassieke kerkers zijn voor vele de favoriete elementen uit Zelda-spellen en Skyward Sword heeft een aantal van de mooiste en gaafste in de hele serie. Van lastige puzzels tot veranderende kerkers wanneer je later terug komt. Ze hebben stuk voor stuk wat unieks. Zowel qua het passen in de omgeving, als een compleet eigen thema. Zo heb je de Ancient Cistern waarin alles een soort boeddhistisch element heeft. Van het grote beeld in het midden tot de vele waterlelies en de versieringen.
Tegenover deze positieve punten staat natuurlijk ook wat negatiefs. Zo voelt het soms net wat te lineair aan. Je hebt namelijk echt geen vrije keuze en de werelden hebben vooral maar één pad die je kunt volgen. Er is dus geen vrijheid om hiervan af te struinen waardoor het af en toe enigszins beperkt aanvoelt.
Is de remaster het wel waard?
Zestig euro voor een remaster met alleen wat betere graphics?! ECHT BELACHELIJK. Je hebt deze reacties vast wel op social media voorbij zien komen (als je hier op zit). Het punt is echter dat de Switch-versie een stuk meer aanpassingen heeft gedaan die het spel drastisch verbeteren. Zelfs met mijn roze bril op weet ik dat het origineel flink wat vervelende elementen had voor veel spelers. Van het irritante gezeur van Fi: “Master your batteries are almost empty”. Tot de motion controls die niet voor iedereen weggelegd zijn.
De remaster pakt hier veel van het oorspronkelijke commentaar aan en maakt ze met de grond gelijk. Hoewel ik geen problemen had met de motion controls, heeft Skyward Sword ook ondersteuning voor controllers. Toen dit aan werd gekondigd voelde het raar aan. Skyward Sword met een controller? Gaat dit goed werken? Ja dat doet het. De besturing werkt erg soepel en als je even went is het heerlijk om zo te kunnen spelen. Met de Joy-Con is er echter wel iets verminderd betreffende de motion controls. Zo is die sneller de kluts kwijt. Je moet dan even opnieuw de Joy-Con recht houden en op Y drukken. Dit gebeurt veel vaker dan met een Wii Mote, maar daar tegenover staat wel dat het ook vele malen sneller opgelost is.
Fi is de andere mega upgrade die de HD-versie heeft ontvangen. Echt letterlijk alle spelers op de Wii konden Fi wel uit een raket gooien. Continu onderbrak ze het verhaal met een irritant gepingel. Of het nu was om een hint te geven, om te zeggen dat je idioot bezig bent of dat je batterijen bijna leeg zijn. In Skyward Sword HD hoor je haar een stuk minder.
Niet alleen zijn Joy-Con batterijen stukken beter dan die in Wii Motes, maar ook is het gepingel niet meer constant. Je hoort af en toe even één geluidje om aan te geven: ‘Hé er is hulp beschikbaar’. Maar daar houdt het mee op. Dat houdt echter niet in dat Fi helemaal weg is want ze blijft je assistent in het spel. Ze kan nog steeds irritant uit je zwaard komen met advies wat je echt wel weet, maar het is dus stukken minder.
Andere updates zijn wat kleiner, maar maken het spel stukken fijner om te spelen. Zo kun je nu vrij de camera besturen, is het mogelijk om snel door tekst heen te gaan, kan de tutorial overgeslagen worden en zijn scenes over te slaan. Dat laatste is vooral leuk voor speedrunners, maar verder zijn het stuk voor stuk toevoegingen die de ervaring verbeteren.
Natuurlijk heeft de grafische kant ook een flinke upgrade gehad. Niet alleen is de resolutie flink opgeschroefd (iets wat echt enorm opvalt als je het naast elkaar houdt), ook de framerate is verdubbeld. Met een bijna stabiele 60 frames per seconde voelt het als één van de soepelste Zelda-spellen aan. Er zijn eigenlijk geen drops merkbaar en het zorgt ervoor dat je nog meer van de prachtige cell-shaded stijl kan genieten.
De verboden functie
Nintendo kondigde een tijd na de aankondiging van Skyward Sword HD een speciale Zelda met een Loftwing amiibo aan. Deze amiibo is met €25 duurder dan de meeste andere amiibo en brengt een speciale functie met zich mee. Je kunt namelijk door het scannen van de amiibo direct terug naar je Loftwing en vanaf Skyloft (of één van de andere eilanden) naar de plek waar je vandaan kwam. Je hoeft dan niet meer constant gebruik te maken van beelden die verspreid zijn over de wereld.
Op het eerste oogpunt lijkt het alsof er een essentiële functie ontbreekt en achter een paywall zit, maar het valt in praktijk erg mee. Het aantal keren dat je weer omhoog gaat is al minimaal en daarnaast zijn er echt wel genoeg beelden om te gebruiken. Zelf heb ik de amiibo ook en tijdens mijn volledige playthrough heb ik hem één keer gebruikt omdat ik een grotere Rupee Wallet wilde vrijspelen. Het is een volstrekt onnodige functie die een kern gameplay-element eigenlijk onnodig maakt, je mist niets als je de amiibo niet hebt.
Conclusie
The Legend of Zelda: Skyward Sword HD heeft bijna alle pijnpunten van het origineel weggehaald. Door bewegingsbesturing optioneel te maken, minder gejammer van Fi en een vrije camera voelt het spel enorm fris aan. Grafisch is het spel er ook nog eens flink op vooruit gegaan en vooral de soepelere framerate is erg merkbaar in de HD-versie. Voor Zelda-fans vanaf de klassieke console games is dit spel onmisbaar, maar ook voor spelers die bij Breath of the Wild zijn ingestapt is het de moeite waard. Je hebt niet de vrijheid als in BotW, maar het verhaal, muziek en sfeer maken dit meer dan goed.
+ HD maakt de speciale artstyle nog mooier en sfeervoller
+ De Quality of Life verbeteringen maken het spel een stuk toegankelijker
+ Skyward Sword vertelt één van de mooiste verhalen van Zelda
+ Ghirahim
– Je moet best vaak je controller aim resetten
– Fi heeft nog steeds redelijk onbenullige opmerkingen
(-) Het einde blijft echt een tranentrekker
DN-Score: 9,2
De Wii-versie vond ik al erg goed, maar de motion controls en het feit dat het er niet al te best uit ziet op een HD-tv, zorgde ervoor dat ik deze niet meer voor de tweede keer heb gespeeld.
De HD remaster daarentegen is netjes opgepoetst en pakt een aantal minpunten goed aan waaronder de controls. Het is nu echt een fantastische game met wellicht het beste verhaal in de serie!
Heb ‘m destijds ook nog op de Wii U gespeeld op HD TV, en dat oogde niet best nee. Nu ziet het er zeker prima uit, al is het niet overbluffend mooi ofzo. Ik ben blij dat ik SS nu eindelijk een kans heb gegeven!
Het is zeker een goede remake. Het enigste minpunt wat ik heb is dat Nintendo er wel voor had mogen kiezen om de Hero Mode (de moeilijke stand) gelijk vanaf het begin beschikbaar te stellen. Voor ervaren spelers als mijzelf was het wel leuk geweest als ik meteen met de grootste uitdaging in het spel had kunnen beginnen. Ik vind SS nog steeds een geweldig spel, maar na Hero Mode een paar keer gedaan te hebben op de Wii, is de normale stand wel een beetje saai om doorheen te worstelen. Maar dat overleef ik wel 🤣, het is maar een kleinigheidje.
Verder zijn de quality of life verbeteringen echt een verademing, die hebben het spel echt verbeterd. En ook de controller besturing blijft me verbazen. Ik had vooraf niet gedacht dat het zo goed zo werken. Top gedaan Nintendo 👍.