Suda51 is terug en brengt zijn bekendste personages naar de Nintendo Switch. Ditmaal in een spin-off gerelateerd aan de wereld van No More Heroes. In hoeverre dit een goede zet is geweest, lees je in de review.
Travis Strikes Again: No More Heroes (TSA:NMH) neemt je mee naar een bizar avontuur vol met geweld, oneliners en flauwe grappen. Dit klinkt als een ideale combinatie voor een actiefilm uit de jaren ’80, maar werkt deze formule anno 2019 nog steeds? Het antwoord is een overtuigende ja!
Een actiegame die zichzelf niet al te serieus neemt
Het verhaal van TSA:NMH ontpopt zich direct bij het starten van de game. Na een gelikte cutscene waarin de hoofdpersonages van de game, Travis en Badman, in een gevecht verkeren wordt snel duidelijk dat een unieke gameconsole, Death Drive Mk II, hen meeneemt naar de bizarre wereld van games. Dit houdt in dat je niet vanuit een huiskamer verschillende games kan spelen, maar dat de hoofdpersonages daadwerkelijk in een game zitten. Je speelt als ware een game in een game, om het makkelijk te houden.
Na het betreden van de eerste wereld wordt al snel duidelijk gemaakt dat de game zich niet al te serieus neemt en speelt met verwijzingen naar bekende films. Een voorbeeld hiervan is dat Travis net als een Cyborg uit de Terminator-serie de wereld betreed. Lang naar kleren zoeken hoeft hij niet, want bij het opstaan verschijnt zijn kleding op het scherm en kan je de eerste vijanden een kopje kleiner maken.
Gameplay
En dat zal ook moeten, want de game zit vol met vijanden. Voor Travis en Badman betekent het dat ze moeten samenwerken om levend uit de verschillende games te komen. Een beloning wacht dan ook op het einde: degene die de zes games weet te volbrengen mag een wens doen. Voor beide personages een mooie beloning, maar voordat het zover is moeten ze aan de bak.
De talloze gevechten begeven zich binnen het genre hack ‘n’ slash, waarbij Travis met de trouwe Beam Katana aan de slag gaat. Hoewel het genre soms onterecht getypeerd wordt door hersenloze vijanden, is dit alles behalve het geval in TSA:NMH. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad zullen de vijanden er alles aan doen om te voorkomen dat je de eindbaas weet te bereiken. Tel hier een aantal platform-elementen bij en je zal snappen dat de eindbaas bereiken alles behalve een gemakkelijke opdracht is.
De game kent bovendien een co-op modus waardoor het mogelijk is om het verhaal samen te doorlopen en wellicht wat makkelijker te maken, met name op een moeilijke moeilijkheidsgraad. Tijdens mijn speelsessies heb ik dit echter niet kunnen uitproberen, waardoor ik een oordeel over dit gedeelte schuldig moet blijven.
Verzamelen
Hoewel de route naar de eindbaas vrijwel vaak een lineaire weg is, kent het volop uitdagingen. Dit geldt met name voor degene die alles wil verzamelen en een goede score wil neerzetten. Het laatst genoemde heeft bijvoorbeeld betrekking op het gebruik maken van een “continue” nadat je dood bent gegaan tijdens een baasgevecht. De hardcore-gamers onder ons kunnen hier hun heil kwijt.
Voor mij lag de uitdaging in het verzamelen van verschillende items, waarmee je T-shirts kan vrijspelen. De items liggen vaak verstopt in hoekjes of achter een hindernis, waar jouw platform-vaardigheden bij te pas komen. Nadat je een game hebt uitgespeeld, krijg je de mogelijkheid om je nieuwe aanwinst aan te doen. De game bied ook de mogelijkheid om kledingstukken te kopen, waardoor je de hoofdpersonages een ander uiterlijk kan geven. Verwacht hier niet te veel van, maar dit maakt het wel leuk om de levels opnieuw te spelen om items te zoeken die je hebt gemist.
Naast de verzamelbare items die je een gratis T-shirt geven, kan je ook kledingstukken kopen. Dit zijn T-shirt met een specifieke afdruk. Hierbij kun je denken aan een afdruk van verschillende indie-games, zoals Hollow Knight. Voor wie indie-games een warm hart toedraagt, is dit een mooie toevoeging.
Audiovisueel
TSA:NMH zal niet de boeken ingaan als een van de mooiste games voor de Nintendo Switch. Ondanks dat gebruik is gemaakt van de Unreal Engine, oogt het soms wat gedateerd. Dit geldt met name voor het grafische aspect, waardoor sommige omgevingen kaal ogen en personages houterig bewegen. Dit heeft deels te maken met de verschillende werelden waar Travis en Badman in terecht zijn gekomen, maar voor mijn gevoel had er soms net wat meer in gezeten. Dit gevoel wordt dan ook bevestigd door cutscenes die het tegendeel bewijzen en zeer stijlvol zijn.
Ondanks dat het grafisch wat steekjes laat vallen, heeft dit zelden het speelplezier bederft. Daarentegen biedt de game een hele sterke soundtrack aan. De opzwepende deuntjes passen perfect bij het neerhalen van vijanden en interessante baasgevechten.
Conclusie
TSA:NMH is voor mij een aangename verrassing geworden. Hoewel het genre mij wel ligt, bevalt de unieke setting in combinatie met een bizar verhaal zeer zeker. Toegegeven, de game oogt grafisch gedateerd, maar wie hier doorheen kan kijken heeft een actievolle game die je lang zal heugen. Een aanrader dus!
Cijfer: 8,2
Om heel eerlijk te zijn heb ik nog nooit een game uit deze serie gespeeld. Review maakt me wel nieuwsgierig.
Misschien toch maar een keer proberen.