[Review] Virche Evermore -ErroR: Salvation- – De mooie kanten van pijn

Elk leven heeft een begin en een eind. We zijn blij bij een geboorte en rouwen wanneer iemand sterft. Vooral met het rouwen hebben mensen moeite. Het is zwaar en je moet ontdekken hoe je nu verder gaat leven. In de otome Virche Evermore -ErroR: Salvation- is de dood nooit ver weg. De wanhoop, de angst, de gruwelijkheid, het zijn geen thema’s die je zou verwachten in een otome. En toch is dat precies wat Virche probeert te doen. Het laat je ongemakkelijk voelen terwijl je hunkert naar dat beetje romantiek.

Voor wie niet bekend is met dit genre, volgt er een korte uitleg. Je kan het zien als een soort interactief leesboek waarin je af en toe keuzemomenten voorgeschoteld krijgt. Op het einde van de game eindig je met een man. Romantiek mag dus niet ontbreken, al kan het per otome verschillen hoeveel romantiek het bevat. Logischerwijs zijn otome-games voornamelijk is gericht op vrouwelijke spelers die willen genieten van aantrekkelijk mannen en een goed verhaal.

De dood was nog nooit zo zwaar

Voor ik begon met het spelen van Virche Evermore wist ik al dat het een zware game zou worden. Niet zwaar van langdradigheid, maar zwaar van de negatieve emoties. Het verhaal draait om het meisje Ceres, waarvan iedereen haar ziet als ‘Death’. Dat zet gelijk de toon voor de rest van het verhaal. Overal waar Ceres komt is de dood nooit ver weg. Mensen sterven in haar bijzijn en ze is van de gruwelijkste dingen getuige.

Zoals vele otome-fans ben ik meer de romantische verhalen gewend. De enige andere heftige game vol negatieve emoties die ik heb gespeeld is The House in Fata Morgana. Ook toen had ik moeite met de emoties, maar wist het verhaal me ervan te overtuigen dat het het waard was om verder te spelen. Hetzelfde gebeurde bij Virche. Hoe ongemakkelijk het ook voelde, het verhaal wist me te pakken. Weliswaar heb ik naast Virche een wat vrolijkere game gespeeld, omdat ik me anders te belabberd ging voelen, maar dat mocht de pret niet drukken. Cupid Parasite is dan net de vrolijkheid die je kan gebruiken en het gaf me de ruimte om mijn gevoelens een plaatsje te geven.

Een eiland met een vloek

Dit alles speelt zich af op het eiland Arpéchéle dat omringt is door een woeste zee. Op het eiland zelf vind je aan de buitenrand de onheilspellende bloem Lycoris Noirges. Iedereen die er woont is vervloekt en wordt niet ouder dan 23 jaar. Alhoewel, ze hebben iets gevonden om verder te leven in een gekloond lichaam. Deze mensen worden Relivers genoemd, maar ze hebben daarvoor dan wel vele offers moeten brengen. En of die offers het waard zijn? Dat valt te betwijfelen. Het kost ten eerste veel geld, emoties worden niet overgedragen en dan is er nog een hele waslijst andere voorwaardes. Het zet je aan het denken wat je zelf zou doen als je die optie zou hebben. Het mag dan een simpele keuze lijken, maar als je er wat langer over nadenkt, dan ontdek je dat het een best lastig is. Het leven dat je had kan je nooit letterlijk meenemen. Er zullen altijd dingen veranderen.

Vrij snel in het spel kom je al in een achtbaan terecht. Ceres is namelijk getuige van een gruwelijke moord. De tijd die daarop volgt draait om het vinden van de dader. Dat is ook het moment dat de felbegeerde mannen geïntroduceerd worden. Zo heb je bijvoorbeeld de intellectuele Scien, de bange Mathis en de broederlijke Adolphe. Ceres helpt hen bij het achterhalen van de identiteit van de moordenaar.

Meerdere routes

Het verhaal is opgedeeld in een ‘common route’ waarop dan weer een ‘character route’ volgt. In eerste instantie kan je niet alle acts van de ‘common route’ spelen en is de keuze van de beschikbare ‘character routes’ beperkt. Pas later speel je de rest vrij en je kan je wel voorstellen dat daar steeds meer van het overkoepelende verhaal onthuld zal worden.

De eerste keer dat je de ‘common route’ hebt gespeeld krijg je op het einde de keuze uit drie mannen. Je hebt dus zelf de keuze met wie zijn ‘character route’ je begint. Ik koos voor Mathis, omdat zijn achtergrondverhaal me aansprak in de ‘common route’. Het begon allemaal vrij kalmpjes en ik dacht dat de ergste gruwelijkheid over was, want die was er nogal in de ‘common route’. Maar oh wat zat ik ernaast. Het verhaal kwam opeens in een stroomversnelling met allemaal gekke gebeurtenissen en hints naar dingen die je nog niet kon begrijpen. Tijdens de ontknoping blikten de personages terug op alle hints en hoe je als lezer de clou al had kunnen weten. Deze manier van ‘foreshadowing’ was echt geweldig. Hierna was ik gelijk verslaafd en het werd alleen maar beter.

Daarbij zijn er een aantal Bad Ends, Despair Ends en Relief Ends. Welke je krijgt hangt af van de keuzes die je maakt tijdens het verhaal. Middels visuele animaties kan je vrij snel doorhebben of de keuze die je hebt gemaakt goed is of niet. Daardoor is het zeker leuk om alle eindes te behalen, zelfs als je geen gebruik maakt van een walkthrough. Vooral de Despair Ends wisten me te breken. Wat een emoties en de wanhoop is op sommige momenten extreem aanwezig.

Een sprankeltje hoop

In totaal zijn er zes mannen waarmee je kan daten. Echt daten kan je het amper noemen, omdat dat niet is wat de game probeert te doen. Met al die negatieve emoties is er namelijk vrij weinig ruimte voor echte romantiek. Daardoor zit dat meer in de kleine momenten en in de eindes. Ik werd bijvoorbeeld helemaal blij toen ik zag hoe blij de mannen waren tijdens het eten van een goede maaltijd. Juist die kleine dingen waar we in het echte leven amper meer bij stilstaan hebben in deze game heel veel lading. Je kan daarom spreken van kleine sprankeltjes hoop in een wereld vol dood en verderf.

Tussen alle narigheid is er gelukkig altijd wat om van te genieten. En dan bedoel ik natuurlijk hoe de game eruitziet. Daar is ontzettend veel aandacht aan geschonken en het ziet er zo aantrekkelijk uit. Dat is echt iets waar je van kan genieten, ook als het even te zwaar wordt. Daarnaast bevat Virche voice-acting. De personages zijn in het Japans ingesproken met Engelse ondertiteling. Ik heb vrij weinig aan te merken op de vertaling, die is gewoon degelijk.

Conclusie

Virche Evermore -ErroR: Salvation- is een game vol negatieve emoties die op de juiste manier is uitgewerkt. Je moet wel tegen depressiviteit, verlies, angst, gruwelijkheid, pijn, de dood en zoveel meer kunnen. Maar als je dat kan, dan is deze game echt een aanrader. Het verhaal is van begin tot eind boeiend. Ook de personages zijn goed uitgewerkt. Al met al een goed uitgevoerde otome met een heel duister thema.

DN-score: 8,2