Toen Square Enix begin deze maand Voice of Cards: The Forsaken Maiden aankondigde, krabde ik toch even achter mijn oren. De laatste Voice of Cards, The Isle Dragon Roars, is nog maar vier maanden oud, maar ze komen al met een vervolg? Of is dit dan toch een DLC-uitbreiding? Maar nee, The Forsaken Maiden is een volwaardig nieuw avontuur in de Voice of Cards-serie dat grotendeels losstaat van zijn voorganger. Hoewel je ze visueel gezien maar moeilijk zou kunnen onderscheiden, zijn er toch genoeg verschillen tussen de twee. Maar is Voice of Cards: The Forsaken Maiden ook leuk voor zij die het origineel al hebben gespeeld? En is het ook een goed beginpunt voor nieuwkomers? Dat zal ik je vertellen in deze review.
Een klein en persoonlijk avontuur
Het verhaal van Voice of Cards: The Forsaken Maiden begint op Omega Isle. Een klein eiland in een grote oceaan die gedoemd is om ten onder te gaan, tenzij de Maiden ingrijpt. Ieder eiland in deze wereld heeft een Maiden die de ondergang van zijn eiland kan uitstellen, tegen een prijs. Daarmee verdwijnt het onheil echter niet. Met een paar decennia moet er alweer een nieuwe Maiden klaarstaan om het ritueel opnieuw uit te voeren. De hoofdpersoon raakt bevriend met Laty, een teder meisje die haar stem kwijt is en de Maiden van Omega Isle blijkt te zijn. Haar krachten zijn alleen nog niet voldoende ontwikkeld, waardoor zij niet in haar eentje de ondergang van het eiland kan voorkomen. Daarom reizen de helden naar alle uithoeken van de oceaan om hulp te vragen van de Maidens van andere eilanden.
In tegenstelling tot The Isle Dragon Roars is dit verhaal een stuk persoonlijker en emotioneler. Alles draait om Laty’s sociale en emotionele groei, om haar verleden en om het helen van haar trauma’s. Daardoor maak je heel intiem mee hoe Laty zich in kleine stapjes steeds verder ontwikkelt. De vorige game voelde aan als een klassiek JRPG-avontuur met veel grappige D&D-elementen. Dit keer staan de personages, hun persoonlijkheden en hun relaties met anderen meer centraal. Dat maakt het verhaal aangrijpender en veelzeggender. De grootste overeenkomst tussen de verhalen is dat ze door hun status als YOKO TARO-games behoorlijk wat plottwists en duistere plotelementen bevatten. Ik zou niet per se zeggen dat dit verhaal beter is dan die van de eerste game, maar het is eerder een andere stijl. Dat verschil in stijl helpt om de spellen wat meer te differentiëren, omdat ze qua gameplay toch wel erg veel op elkaar lijken.
Meer van hetzelfde, maar dan anders
The Forsaken Maiden doet zijn status als traditionele JRPG eer aan. Toen Dragon Quest II uitkwam in 1987 was de toevoeging van een boot om de oceanen mee te bevaren een revolutionair nieuw gameplayidee. Als een soort knipoog daarnaar bestaat een groot deel van de overwereld in dit spel ook uit oceaan. Je reist één voor één langs de eilanden van vier andere Maidens om hun krachten te lenen. Er is een goede afwisseling tussen de zeeën bevaren, eilanden bezoeken en dungeons toetreden. Waar de vorige game veel willekeurige D&D-achtige momenten en wat sidequests bevatte, blijft dit spel bijna uitsluitend gefocust op het verhaal. Daardoor blijft het tempo altijd hoog en het verhaal meeslepend. Een fijne toevoeging voor als het spel alsnog wat te langzaam gaat is de high-speed mode. Die was via een update ook aan The Isle Dragon Roars toegevoegd, maar is hier vanaf het begin al inbegrepen.
Een belangrijk onderdeel van iedere RPG is natuurlijk het gevechtssysteem. The Forsaken Maiden bouwt dan ook subtiel, maar goed voort op zijn voorganger. Er mogen nu 4 karakters deelnemen aan gevechten in plaats van 3 en je inventaris kan nu 50 items opslaan in plaats van 30. Ook kunnen bepaalde karakters nu samen sterke duo-aanvallen uitvoeren. Het grootste verschil in de combat zit hem echter in de opbouw van het gezelschap waarmee je reist. De twee constanten in gevechten zijn de hoofdpersoon en Laty. Verder krijg je ieder hoofdstuk een van de Maidens en hun bedienden als party members, die steeds over andere offensieve en defensieve technieken beschikken. Daarom zal je je strategieën constant moeten aanpassen. Daardoor is dit spel misschien ook net iets moeilijker dan de vorige. Zeker tegen het einde van het spel hoef je echt niet bang te zijn om je healing items te spammen om te overleven.
Een audiovisueel genot
Het beste aan Voice of Cards is nog altijd zonder de twijfel de fantastische presentatie van het spel zelf. Een wereld helemaal opgebouwd uit kaarten, met de prachtige tekenkunsten van Kimihiko Fujisaka. Ook de muziek van Keiichi Okabe is wederom fantastisch. De klanken zijn dit keer wat rustiger en melancholischer, om zo beter bij de toon van het nieuwe verhaal te passen. Toch miste ik wel het echte avontuurlijke D&D-gevoel dat ik van de muziek van The Isle Dragon Roars kreeg. Een ander uniek element aan Voice of Cards is natuurlijk de stemacteur. Mark Atherlay spreekt de stem van de nieuwe Game Master in, die alle tekst in het spel inspreekt. Zijn levendige inspraak laat het hele avontuur voelen alsof iemand je een verhaal voorleest. Het geeft Voice of Cards een zeer unieke sfeer en het is heerlijk.
Een paar laatste puntjes om te noemen over The Forsaken Maiden is dat er wederom een klein multiplayer-element in het spel zit. Er is een in-game kaartspel dat je tegen de computer kunt spelen om kosmetische prijzen te winnen. Daarmee kan je bijvoorbeeld het ontwerp van de speelkaarten of dobbelstenen veranderen. Maar je kunt dat kaartspel ook samen met drie vrienden spelen! Helaas alleen lokale multiplayer, maar toch misschien iets leuks om te doen als je eens visite hebt. Verder heeft The Forsaken Maiden een klein beetje kosmetische DLC. Al die DLC heeft een NieR Automata thema, wat mooi gepaard gaat met het NieR Replicant thema van de DLC van The Isle Dragon Roars. Leuke DLC dus voor NieR fans, maar anders niet bepaald essentieel.
Conclusie
Voice of Cards: The Forsaken Maiden is een waardig vervolg dat met weinig verschil toch iets heel nieuws heeft gemaakt. Als je The Isle Dragon Roars hebt gespeeld en heel graag meer Voice of Cards wilt spelen, dan is deze release perfect voor jou. Als je echter niet erg onder de indruk was van de eerste game, dan zal je hiermee waarschijnlijk niet van gedachten veranderen. Hoewel ik zelf erg genoot van The Forsaken Maiden, vond ik wel dat er net wat meer tijd tussen de releases in had mogen zitten. Ik had na vier maanden niet per se zin om alweer terug te keren naar Voice of Cards. Geef deze release dus misschien iets langer de tijd voordat je de sprong neemt. Wanneer je ook besluit om The Forsaken Maiden te spelen, is het in ieder geval wel een warme thuiskomt naar een beeldige kleine RPG.
+ Beeldige en unieke presentatie
+ Aangrijpend en emotioneel verhaal
+ Kort maar krachtig
– …wat voor sommigen misschien té kort is
– Gameplay is grotendeels hetzelfde
– Veel te weinig tijd tussen releases in
DN-Score: 8,0
