Afgelopen september werd uit het niets een nieuw spel aangekondigd door het team achter de Drakengard en NieR spellen. Creative director YOKO TARO, executive producer Yosuke Saito, componist Keiichi Okabe en kunstenaar Kimihiko Fujisaka hadden allemaal een hand in de ontwikkeling van dit spel. Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is echter een gloednieuw RPG-avontuur dat losstaat van wat de ontwikkelaars eerder hebben gemaakt. Het is een tamelijk traditionele RPG die zichzelf voornamelijk onderscheidt door de unieke manier waarop het spel wordt gepresenteerd. Maar is die troefkaart voldoende, of stort het hele spel alsnog als een kaartenhuis in elkaar? Dat zal ik je vertellen.
Een maf avontuur vol wendingen
In Voice of Cards speel je als de geldhongerige held Ash die samen met zijn monstervriend Mar op avontuur gaat om een draak te verslaan. Koningin Nilla heeft avonturiers namelijk opgeroepen om een draak te verslaan die het koninkrijk terroriseert. Ze heeft beloofd om de overwinnaar rijkelijk te belonen en dat klinkt jou wel goed in de oren. Al gauw voegt Melanie zich aan je team toe, een heks die hekel heeft aan monsters en om haar eigen redenen de draak wil verslaan. Met deze drie begin je aanvankelijk aan je avontuur. Tijdens je reizen word je vaak gedwarsboomd door een trio helden van de Ivory Order, een beroemde riddersgilde die door het hele land geliefd zijn. Hoewel ik niks wil verklappen over de rest van het verhaal, kan ik verzekeren dat deze erg vermakelijk is. Er zijn veel grappige momenten, maar het spel kan ook erg duister worden en neemt veel onverwachte wendingen.
Het gevechtssysteem begint nogal simpel, maar is al wel onmiddellijk leuk om uit te voeren. De moeilijkheid ligt aanvankelijk erg laag, maar tegen het einde van het spel is de uitdaging wel hoog genoeg om je aandacht te behouden. Naarmate je levels krijgt, leer je steeds meer nieuwe aanvallen en andere vaardigheden die van pas komen in gevechten. Voor sterkere aanvallen heb je Gems nodig, waarvan het spel je er iedere beurt eentje geeft. De strategie zit dus in wanneer je besluit om je Gems te gebruiken. Wil je opsparen voor die ene sterke aanval, of kan je beter de HP van een van je bondgenoten herstellen? Of wil je eerst voor buffs of debuffs gaan, zodat je meer schade kan doen of juist minder schade kan krijgen? Het spel geeft je heel veel vrijheid om je personages uit te rusten zoals je zelf wilt, dus die keuze zal aan jou liggen.
Knus en vertrouwd
Wat meteen opvalt aan Voice of Cards is dat de hele wereld bestaat uit speelkaarten. Alle personages en monsters zijn getekend op kaarten en de overwereld, dorpen en grotten zijn ook allemaal opgebouwd uit kaarten. Op een eerste oogopslag lijkt het misschien een beetje vreemd, maar het idee is zo charmant en goed uitgevoerd dat je je afvraagt waarom men dit nooit eerder heeft geprobeerd. De wereld voelt als een normale top-down RPG zoals de vroege Dragon Quest of Final Fantasy-spellen, maar dan dus helemaal gemaakt van speelkaarten. Je verkent grote landschappen op de overwereld, vecht met monsters en helpt dorpelingen met hun problemen. Er kunnen op de overwereld ook allerlei willekeurige evenementen gebeuren die het spel echt het gevoel van een tabletop RPG geven. Zo kan je een dokter tegenkomen die je vraagt om zijn medicijnen te testen of ontstaat er een plotselinge orkaan die je schade kan opbrengen als je niet een 4 of hoger rolt met de dobbelsteen.
Hetgeen dat de presentatie dat extra beetje uniekheid geeft, is de rol van de Game Master. In feite ervaar je Voice of Cards alsof je een potje Dungeons & Dragons aan het spelen bent. De Game Master spreekt alle tekst in het spel in, waardoor je het verhaal meemaakt alsof alles aan je wordt voorgelezen. Zijn zwoele stem en grappige tekst zorgt ervoor dat zijn monoloog nooit begint te vervelen. Daarnaast blijft de wereld dus volledig getrouw aan het idee van een kaartspel. Alle kaarten liggen op een tafel en in gevechten gebruik je dobbelstenen, net zoals in het echt. Ook bewegen de personages op de kaarten niet, maar worden de kaarten zelf heen en weer bewogen om te doen alsof de personages in beweging zijn. Verder is de muziek erg sfeervol en passen de Ierse klanken perfect bij de middeleeuwse wereld van Voice of Cards. De knusse sfeer maakt het dan ook een perfect spel om lekker een avondje mee op te krullen op de bank.
Qua performance is Voice of Cards op de Switch ruim voldoende. Soms hapert het spel een beetje wanneer je het menu in en uit gaat, maar tijdens gevechten en in de overwereld loopt alles zoals het hoort. Verder is de layout van het menu soms een beetje onelegant en wat langzaam om doorheen te scrollen. Ondanks deze lichte kritiekpuntjes werkt het spel dus prima, zowel op de tv als in handheldstand. In handheldstand kan je het hele spel ook besturen met de touchscreen en zeker op het OLED-model zien alle kleuren er fantastisch uit.
Kort maar krachtig
Anders dan de meeste RPG’s is Voice of Cards eigenlijk maar een heel kort spel. In minder dan 20 uur had ik het spel 100% uitgespeeld en zelfs New Game+ gedaan. Dat is voor sommigen misschien veel te kort, maar persoonlijk vind ik dat dit het spel juist ten goede komt. Wanneer je Voice of Cards speelt heb je nooit het gevoel dat dingen te gehaast zijn. Het verhaal volgt een goed oplopende spanningslijn en alles komt mooi tot een einde. De moeilijkheid van het gevechtssysteem loopt ook goed op en je bent constant nieuwe vaardigheden aan het leren. Er zijn een paar sidequests hier en daar die belangrijke beloningen geven, maar de focus blijft eigenlijk altijd op het verhaal liggen. Het voordeel is dat het spel hierdoor nooit begint te vervelen. Er zijn tegenwoordig zo veel spellen die honderden uren van je tijd vragen en dezelfde repetitieve gameplay bieden, dat Voice of Cards heel verfrissend overkomt. Ook een voordeel van de korte duur: je hoeft nooit levels te grinden! Dat is voor een RPG toch wel echt een zegen.
Bijzonder genoeg heeft Voice of Cards ook een beetje multiplayer. Je kunt namelijk een écht kaartspel vrijspelen dat je tot en met vier spelers tegelijk kunt spelen. Hoewel ik dit niet met andere mensen heb kunnen testen, was het al best leuk om dit kaartspel tegen de computer te spelen. Ik kan niet garanderen dat dit een perfect partyspel is, maar het zal vast en zeker vermakelijk zijn met een paar vrienden. Onder andere door een paar potjes te winnen tegen de computer kan je ook enkele cosmetische voorwerpen vrijspelen. Deze passen het uiterlijk van de dobbelstenen, de tafel, het speelbord en de speelkaarten aan. De rest van de cosmetische opties kan je verkrijgen door een beetje DLC te kopen in de eShop. Deze DLC geeft veel elementen van het spel een NieR-tintje, waaronder ook een hele tweede soundtrack, en is misschien leuk voor fans van die serie. Verder is de cosmetische DLC echter niet essentieel, dus wees niet getreurd als je deze niet kunt aanschaffen.
Conclusie
Voice of Cards: The Isle Dragon Roars was een aangename verrassing en simpelweg een heel knus spel. Het is geen revolutionair spel dat de geschiedenisboeken in zal gaan, maar het is wel een prachtig uitziend en klinkend spel dat je van begin tot einde enorm zal vermaken. Zeker tegen het einde van het spel had ik echt moeite om nog te stoppen met spelen. De personages zijn leuk, de stem van de Game Master is fantastisch en de kaartwereld is zo uniek en mooi uitgevoerd. De korte duur zal het voor sommigen moeilijk maken om een aankoop te verantwoorden, maar voor mij persoonlijk was dit spel een van de meest plezierige ervaringen van dit najaar.
+ Fantastische presentatie die het spel op een unieke wijze tot leven brengt.
+ Leuke gameplay die zelden saai wordt
+ Eenvoudig maar meeslepend verhaal
– Spelduur is erg kort
DN-Score: 8,0
