[Review] Whateverland – Speel je goed of slecht?

Vraag je jezelf weleens af hoe het zou zijn om spullen te stelen of mensen te bedriegen? Of wil je graag de goedzak spelen? In Whateverland is het aan jou. Jij kiest zelf hoe je speelt. De game laat je geheel vrij in welke volgorde je verhalen beleeft en hoe je omgaat met situaties. Dat maakt natuurlijk elke playthrough geheel anders. Maar weet de game je te overtuigen om het verhaal vaker te spelen en andere keuzes te maken? Je leest het in onze review.

Whateverlanders

Het spel start met een cutscene waarin we zien dat de hoofdpersoon Vincent een juweel probeert te stelen. Wat hij niet weet is dat de heks Beatrice hem heeft betrapt en hem naar Whateverland verbant. In Whateverland gooit ze alle mensen die ze niet in haar leven wil hebben. En dat zijn er nogal wat. In die wereld begint alle ellende voor hem, en het plezier natuurlijk voor jou. Het doel van hem is om te ontsnappen uit Whateverland, maar of dat zo makkelijk gaat? Hij krijgt hulp van de (halve) geest Nick. Nick weet hem te vertellen dat hij zeven delen van een spreuk moet verzamelen om Beatrice op te roepen. Wie weet wil ze hem dan wel zijn vrijheid gunnen.

Whateverland is een non-lineaire point-and-click vol puzzels. Alle hoofdstukken die het spel rijk is zijn tegelijkertijd beschikbaar. Je kan daarom zelf kiezen wanneer je wat doet. En zit je vast in een hoofdstuk? Nou, dan stop je ermee en ga je naar een andere locatie voor een ander hoofdstuk. Je hebt daardoor nooit het gevoel echt vast te zitten in het spel. Natuurlijk zijn sommige puzzels pittig, maar vaak ontdek je de oplossing nadat je een ander hoofdstuk tussendoor doet. In Whateverland valt er altijd wat te beleven.

Puzzelen

Ik noemde daarnet al puzzels; puzzels zijn rijk aanwezig in de game. Het gaat van simpele dingen zoals een slot openmaken tot iets lastigers als satellieten naar elkaar laten wijzen in de juiste volgorde. Ze zijn divers en zetten je hersens aan het werk. Ik heb zeker van de puzzels genoten, omdat er uitdaging was. Ik houd niet zo van alleen maar simpele puzzels, want dan heb je geen voldoening als je de puzzels oplost. Nu ben je echt blij als je de uitkomst kreeg, die je wilde.

Al heb ik soms per ongeluk wel de verkeerde puzzels opgelost. Ik wilde de goedzak spelen en de Whateverlanders helpen. Alleen doordat ik bepaalde puzzels oploste, werd ik juist de slechterik. Ik had namelijk andere puzzels in dat hoofdstuk moeten oplossen om de Whateverlander te helpen. Foutje, bedankt… Het kan dus zo zijn dat je denkt goed bezig te zijn met puzzels op te lossen en dat je je dan op het slechte pad bevindt.

Aanwijzingen opvolgen of niet?

Ja, er zijn dan wel aanwijzingen geweest dat het misschien niet slim is om die puzzel op te lossen, maar die sloeg ik in de wind. Een puzzel moet opgelost worden. Ik heb Professor Layton daar de schuld van gegeven, want door die games laat ik geen enkele puzzel meer onopgelost. Juist in Whateverland is dat niet de juiste aanpak. In een tweede playthrough wist ik dat ik het anders moest aanpakken en toen verliep het wel naar wens. Het spel is in 5 tot 7 uur uit te spelen, wat dus een perfecte duur is om nogmaals te doorlopen.

Met een zonnetje of een maantje wordt aangegeven wat de consequenties zijn van je keuzes. De zon staat zoals je verwacht voor het goede en de maan voor het slechte. Het is zo makkelijk als je daarop let, maar het heeft zeker ook wat om gewoon te kiezen voor wat jou het beste lijkt. Pas dan krijg je de game zoals jij hem echt zou spelen en niet puur op basis van die symbolen.

Zeker bij een tweede keer spelen kom je puzzels tegen die je de eerste keer nog niet had gezien. Dat komt omdat elk hoofdstuk op minimaal twee manieren uit te spelen valt, met elk zijn eigen puzzels natuurlijk. Voor de puzzelfanaten is het zeker zinvol om het vaker te spelen. Ook voor wie graag ziet hoe het verhaal verandert als je de andere rol kiest dan je eerste playthrough is het leuk.

Onduidelijke uitleg

Daarnaast schort het aan de uitleg van de puzzels. Negen van de tien keer krijg je minimale uitleg en vraag je je af wat de bedoeling is. Het komt dan in het begin meer neer op trial-and-error dan logisch beredeneren. Pas wanneer je de puzzel begrijpt, kan je aan de slag met logisch redeneren. Vooral bij de belangrijke Bell & Bones-minigame heb ik me nogal geërgerd. Het was meer frustratie dan plezier en totaal niet leuk om te doen. Het is een hexagonaal bordspel waarbij het doel is om een bel naar de overkant te brengen voor de tegenstander dat doet. Je hebt een team van vier personages die elk andere skills hebben. Die moet je zo inzetten dat je de tegenstander hindert, de bal vast blijft houden zonder dat de tegenpartij hem afpakt en de overkant ziet te bereiken.

Doordat een deel van de minigame op RNG gebaseerd is, is het soms nogal oneerlijk als een doelpunt na al je moeite wordt geblokt. Vooral omdat je er zelf nul invloed op hebt. Je moet namelijk tussen die goals kiezen en de tegenstander moet gokken in welke jij de bal doet. Heeft de tegenstander het goed gegokt, dan telt jouw doelpunt niet. Heel zuur voelt dat. Nu moet ik toegeven dat de gevechten niet zo heel lastig waren, maar plezierig is anders.

Echter heb je de optie om de meeste gevechten over te slaan. Daarvoor moet je bolletjes wol vinden in de wereld, die je vervolgens kan inzetten als je een gevecht te lastig vindt. Zelf heb ik die zo min mogelijk ingezet, want uiteindelijk vind ik dat deze minigame hoort bij het spel. Het is bedoeld als onderdeel van de game en dus wil ik hem ook zo ervaren. Na het uitspelen kan ik wel een beetje begrijpen waarom het er inzit, maar ik had liever gezien dat het eruit gelaten was.

Besturing

Regelmatig worstelde ik met de besturing, omdat het richten en het uitvoeren van een actie niet lekker werkte. Dan mocht bijvoorbeeld de puzzel simpel zijn, maar werd het je onnodig moeilijk gemaakt door de onhandige besturing. Dit komt deels doordat er met een cursor wordt gewerkt en het dus niet per se geoptimaliseerd is voor de Switch. Het is zeker speelbaar, maar je moet er in het begin aan wennen. Tevens zijn er wat bugs. Zo is het soms lastig om dingen aangeklikt te krijgen en verspringt de cursor op de gekste manieren. Gelukkig zit er niets gamebrekends tussen.

De art maakte een hoop van de minpunten goed. In het begin vond ik het er wat apart uitzien, maar al snel wist het me te overtuigen. Het past perfect bij de game en zorgt net voor dat mysterieuze randje. Daarbij hebben alle personages een eigen stijl en zijn ze volledig ingesproken. De voice-acting is uitstekend gedaan en zorgt ervoor dat je zin hebt om verder te spelen. Een ander voordeel van de voice-acting is dat je niet per se hoeft te lezen. De teksten zijn in handheldstijl aan de kleine kant, en dan heb ik zelfs nog op een OLED-model gespeeld.

Conclusie

Whateverland is een vermakelijke point-and-click die je zeker weet te vermaken. Het is aan jou hoe je speelt en dat geeft een leuke twist aan de game. De puzzels zijn soms lastig, al ligt het af en toe aan de besturing waardoor het onnodig lastig is. Voor de fans van point-and-clicks is Whateverland een spel om aan te schaffen, maar wees je ervan bewust dat de minigame Bell & Bones mogelijk niet al te leuk is om te spelen. De game verschijnt op 22 september 2023 in de Nintendo eShop voor €14,99.

DN-score: 7,0