[Review] Agatha Christie – Hercule Poirot: The First Cases – Een verhaal vol wendingen

Agatha Christie heeft veel detective boeken geschreven rond het personage Hercule Poirot. Misschien wel een van de bekendste titels zijn Moord op de Oriënt Express en de ABC moorden. Van de laatste titel is vorig jaar al een game op de Nintendo Switch verschenen en nu is het tijd voor de jongere jaren van Hercule Poirot in The First Cases. Zullen de zaken in deze titel ook zo geniaal zijn als de boeken? Je leest het in onze review.

Tijd voor een nieuw mysterie!

In Agatha Christie – Hercule Poirot: The First Cases speel je als de eigenzinnige jongeman Hercule Poirot die je al gelijk herkent aan zijn snorretje en Franse accent. In deze titel leer je hem kennen wanneer hij voor het eerst een zaak moet oplossen. Zo begint het spel namelijk simpel met een gestolen armband. Aan jou de taak om als Poirot te ontdekken wie het heeft gedaan, hoe en waarom. Deze proloog kan je zien als de uitleg van hoe alles werkt, wat erg handig is voor nieuwe spelers. Daarna volgen er uiteraard nog meer zaken. Om dit allemaal begrijpbaar te houden wordt alles in kleine delen opgedeeld. Ik vond het verhaal persoonlijk ook goed in elkaar zitten. Zoals je van de andere verhalen van Poirot weet is niet alles wat het lijkt en zitten er dus interessante wendingen in het verhaal.

Ga op onderzoek!

Een zaak lost zich natuurlijk niet vanzelf op, dus je zal wel aan de slag moeten. Het is in deze game namelijk de bedoeling dat jij als speler gaat rondlopen door de omgeving en alles waar een tekentje van een oog bij opduikt onderzoekt. Door te onderzoeken waar je zo’n oogje ziet kun je aanwijzingen vinden. Naast het onderzoeken moet je ook met personages praten om aanwijzingen te vinden. Al deze aanwijzingen komen dan weer in een Mind Map te staan. Deze Mind Maps worden gebruikt om zaken in kleine stukjes op te delen zodat je het overzicht houdt.

Wanneer je een aantal aanwijzingen gevonden hebt komt het interessante deel van het onderzoek: verbind de juiste aanwijzingen met elkaar in de Mind Map om te ontrafelen hoe de zaak in elkaar zit. Als het niet gelijk lukt en je dus de verkeerde aanwijzingen met elkaar verbindt, dan heeft dat totaal geen consequenties. Poirot maakt dan namelijk alleen een opmerking dat hij daar geen verband tussen ziet en dat is het dan wel. Gelukkig zitten er geen consequenties aan, want hier zit ook gelijk het zwakste punt van de game. Het is in het begin namelijk echt niet duidelijk wat je met elkaar moet verbinden. Ik heb heel vaak de trial-and-error methode gebruikt, omdat ik in een totaal andere richting dacht dan wat de bedoeling was. Na een paar keer een hoop frustratie te hebben gehad over verkeerd verbonden aanwijzingen begreep ik eindelijk hoe ze willen dat je denkt. Vaak zie je namelijk al waar de zaak naartoe gaat, maar is het de bedoeling dat je eerst nog een tussenstap zet. Als je die manier van denken eindelijk doorhebt, dan is ook het verbinden van aanwijzingen leuk om te doen. Al blijft er soms wel een rare kronkel in zitten. 

Ondervraag iedereen

Het ondervragen van personages gaat vaak simpel, maar het gebeurt ook dat een personage daar helemaal geen zin in heeft. Dan zal je meer moeite ervoor moeten doen en kan je dus niet zomaar alles vragen. Poirot geeft op zijn moment ook aan wat een goede aanpak zou zijn. Aan jou dan natuurlijk de taak om dat uit te voeren. Dit doe je door te kiezen uit verschillende vragen met elk een andere aanpak. Mocht het niet gelijk lukken dan start het gesprek opnieuw en heb je een nieuwe poging. Er is dus weinig uitdaging om het zo goed mogelijk te doen, omdat je altijd een nieuwe kans krijgt. Dit is jammer als je wat uitdaging zoekt. Persoonlijk vond ik het niet erg, want het is op deze manier vrij ontspannen om door het verhaal te spelen. Wat voor mij de gameplay verder prettig maakt is dat er duidelijk wordt aangegeven wat je moet doen. Zo staat er in de Mind Map een tekentje van een ketting als je aanwijzingen kan verbinden en heb je een checklist met wat je in de omgeving moet onderzoeken of met wie je moet praten. 

Audiovisueel

The First Cases heeft een nogal nostalgisch sfeertje. Dit uit zich vooral in hoe alles eruitziet, maar vooral het kleurgebruik. Ik had daardoor ook het idee dat alles zich in het verleden afspeelde. Deze stijl zal niet iedereen aanspreken aangezien het er op momenten ook vrij stijfjes uit kan zien. Al komen de personages we uitstekend tot leven door de voice acting. Hierdoor is het mogelijk om naar het gepraat te luisteren en dat is natuurlijk wel fijn in een game waarin je heel veel moet lezen. Aan het lezen zit er wel minpunt aangezien vooral in de Mind Maps het lettertype aan de kleine kant is. Verder is er niks op het geluid aan te merken. De muziek past namelijk uitstekend bij deze game. Het is mysterieus en soms ook spannend wat op dat moment dan ook echt bij het verhaal past. 

Conclusie

Agatha Christie – Hercule Poirot: The First Cases heeft weer een goed verhaal met interessante gameplay. Helaas is het in het begin lastig om de verbindingen tussen aanwijzingen te leggen, maar na wat trial-and-error heb je het al snel telkens door. Als je wat uitdaging zoekt, dan is deze game daardoor niet echt een aanrader. Je krijgt bij zowel verkeerd verbinden van aanwijzingen als verkeerde vragen stellen tijdens een ondervraging altijd een nieuwe kans. Verder is het audiovisueel redelijk. Het visuele aspect heeft een nostalgisch tintje en daar moet je maar net van houden. De voice acting is een groot pluspunt. Al met al kan ik deze game zeker aanraden aan iedereen die wel van de verhalen van Agatha Christie houdt.

+ Interessant verhaal

+ Leuke gameplay

+ Voice acting

– Het is in het begin niet logisch hoe de verbindingen tussen aanwijzingen gelegd moeten worden

DN-Score: 7,3