Als fan van visual novels zeg ik geen nee tegen een nieuwe visual novel. Uitgever PQube brengt morgen Archetype Arcadia uit in het Westen. Eerder was de game al in Japan uitgebracht. Met een prijskaartje van €29,99 in de Nintendo eShop en een beloofde speelduur van 50+ uur wist het mijn aandacht te trekken. Of het mijn aandacht wist vast te houden gedurende de game? Dat lees je in onze review.
Een game in een game
Stel je een wereld voor waarop jij, Rust, en je zusje op zoek zijn naar andere levende mensen. De wereld is zo goed als uitgestorven. Al jaren zijn jullie op zoek naar een levend persoon, maar die vinden jullie nooit. Er heeft zich namelijk een ramp voltrokken. De ziekte Peccatomania heeft ervoor gezorgd dat de mensheid bijna is uitgeroeid. Ook je zusje vertoont symptomen van die verschrikkelijke ziekte. Om ze te onderdrukken moet ze steeds inloggen in Archetype Arcadia, wat dat is weet je niet want zelf heb je geen symptomen. Al komt daar snel verandering in wanneer je je zusje bewusteloos aantreft terwijl ze is ingelogd in Archetype Arcadia. Om haar te helpen moet je een kijkje gaan nemen in de bijzondere wereld. Zal je je zusje kunnen redden? En zal je ooit ontdekken wat Archetype Arcadia inhoudt?
Het verhaal kent een vliegensvlugge start wat je onmiddellijk in de game trekt. Archetype Arcadia blijkt een soort VR-game te zijn waarin spelers met kaarten monsters moeten verslaan. Zelf hoef je die gevechten niet te spelen, want dit is een visual novel zonder gameplay. Het voelt als een RPG die als leesboek verteld wordt. De enige interactie die er is, is op de momenten dat er keuzes worden voorgeschoteld. De game kent vele slechte eindes en een aantal goede einde. Elk einde kan je net weer wat meer informatie geven over de wereld en het grotere verhaal. Al zijn de meeste slechte eindes vrij abrupt afgelopen.
Emoties
De kaarten waarmee je monsters moet verslaan zijn herinneringen. Verlies je, dan komen die herinneringen op het spel te staan. Die kunnen dan zomaar vernietigd worden, waardoor je die herinnering verliest. Het verbaasde me enigszins hoe goed die emoties tijdens zo’n gevecht overgebracht worden. Met behulp van goede animaties en het steeds roder wordende scherm als je verwond wordt heb je als lezer altijd door hoe de zaken ervoor staan. Dat hielp absoluut bij de beleving.
Een grote rol in de game is weggelegd voor emoties. Niet alleen tijdens de gevechten, maar ook daarbuiten. Het is de bedoeling dat je met de personages gaat meeleven en de emoties echt gaat voelen. Op sommige momenten lukt dat zeker, maar naarmate het verhaal verdergaat wordt het wat meer van hetzelfde. Dat komt doordat het een vrij zwaar werk is. Je hebt steeds te maken met de zware en depressieve setting. Af en toe komt er een sprankeltje hoop, maar de wanhoop is nooit ver weg. De een kan daar wat meer tegen dan de ander. Persoonlijk vond ik het in dit werk wat teveel naar het zware hangen.
De voice-acting is volledig in het Japans en klinkt goed. Ik kan dat altijd waarderen als het goed is ingesproken, omdat het bijdraagt aan de beleving. Daarbij zorgt het er ook voor dat de emoties overgebracht worden.
Begint goed, maar wordt wat eentonig
Het was jammer dat het allemaal wat eentonig begon te worden na zo’n tien uur. Met het spel ben je zo’n veertig tot vijftig uur bezig en mogelijk nog langer als je voor alle eindes gaat. Voor het lezen zou de game beter wat ingekort kunnen worden. Sommige scènes worden te langdradig. Natuurlijk is het logisch dat de game zich focust op de herinneringen van personages. Want ja, je komt in Archetype Arcadia andere personages tegen. Of dat levende mensen zijn of niet, dat moet je zelf maar gaan ontdekken. Echter is het soms net wat teveel aan herinneringen. Het spel probeert namelijk elk personage een diepgaand verleden te geven zodat je je verbonden gaat voelen. Alleen dat is dus een overdaad geworden, waardoor het voor mij niet meer speciaal voelt.
Het verhaal kent genoeg plotwendingen om de aandacht vast te houden. Daarbij wordt er al naar dingen gehint die je vaak pas achteraf doorhebt. Het geeft in elk geval een mooi beeld van dat het goed in elkaar zit. Zelf ben ik geen extreme fan van RPG’s. Toch kon ik het wel waarderen hoe een RPG als een visual novel verteld wordt.
Van een visual novel mag je verwachten dat je vele saveslots hebt, zodat je ongestoord je gang kan gaan om alle eindes te behalen. Dat is in Archetype Arcadia niet anders. Echter werkt het automatisch opslaan niet geheel naar wens. Ik liep er af en toe tegenaan dat het automatisch opslaan een halfuur achterliep. Het was voor mij geen probleem, want ik ben het gewend om altijd zelf veelvuldig op te slaan. Maar toch, als zo’n functie erin zit, dan mag je best verwachten dat het goed werkt.
Conclusie
Archetype Arcadia weet aan de ene kant wel een goed en vermakelijk verhaal te vertellen, maar het is lang en zwaar. Het zal per persoon verschillen of dit verhaal je aanspreekt of niet en of je tegen de zware emoties bestand bent. De animaties en art zien er top uit en helpen je bij de beleving van de emoties. Al met al een nette visual novel.
+ Goed verhaal
+ Vele eindes
+ Prachtige art
+ Goede voice-acting
– Verhaal wordt wat eentonig
– Vele zware emoties wat net teveel kan zijn
– Automatisch opslaan werkt niet naar wens
DN-score: 7,0
