[Review] ARMS

ARMS, de nieuwste IP van Nintendo, is net uit voor de Switch. De trailer en demo werden wisselend ontvangen, maar wat vinden wij nu van de uiteindelijke game? Je leest het hier.

Na jarenlang de wat meer realistische Punch-Out!!-serie te hebben gehad, komt Nintendo nu met een nieuwe kijk op boksgames. In ARMS speel je namelijk niet als een gewoon persoon, maar als één van tien gemuteerde vechters die uitrekbare armen hebben (of, in Twintelle’s geval, uitrekbaar haar). Het verhaal in ARMS wordt verteld in de vorm van een Grand Prix, waarbij je één van de tien personages kiest om de ARMS Championship te winnen. Voor je begint aan een kampioenschap, kan je een van de zeven moeilijkheidsgraden uitkiezen. Elk niveau maakt het vanzelfsprekend weer een beetje lastiger, met niveau één voor beginners en niveau zeven voor de echte professionals.

De besturing van de game is echt top. Ten eerste heb je klassieke besturing met knoppen in handheld modus, met één halve Joy-Con, met de Joy-Con Grip of met de Pro Controller. De besturing met knoppen voelt heel soepel aan, al druk je misschien soms wel eens mis in het heetst van de strijd.

De andere besturingsvorm is echter de meest interactieve, intensieve en boeiendste vorm om te spelen. Met een setje Joy-Con kan je namelijk door middel van bewegingsbesturing het spel spelen. Hoewel de Switch geen sensorbalk heeft, is de besturing zeer nauwkeurig. Daarnaast geeft het je meer het gevoel dat je daadwerkelijk deelneemt aan een bokswedstrijd, wat zorgt voor nog meer genoegdoening als je een sterke tegenstander hebt verslagen.

Qua gameplay is er ook weinig op ARMS aan te merken. Het is wel jammer dat er maar een kleine selectie personages en arena’s in het spel te vinden is. Gelukkig heeft Nintendo beloofd daar wat aan te doen met gratis DLC. Op het aantal personages en levels na, is er genoeg te doen in ARMS. In Classic Fight neem je, net als in Grand Prix-modus, deel aan verschillende gevechten, waar je zelf de regels aan kan passen. In Team Fight neem je het samen met een partner op tegen een ander team in een 2 vs. 2-match, waarbij je aan elkaar vastzit door middel van een kort touw. Hierdoor kan je niet te ver uit elkaar lopen, wat zorgt voor net wat extra uitdaging.

De andere modi zijn wat minder boeiend en kan je meer zien als een selectie mini-games. Ze zijn leuk, maar niet heel spectaculair. Het jammere bij al deze modi is dat de regels heel beperkt in te stellen zijn. Zo heb je bij V-Ball en Hoops niet de vrije keuze tot hoeveel punten je kan spelen. Dit neemt niet weg dat deze extra’s leuk bedacht zijn. Met V-Ball is het de bedoeling dat je volleybalt met een bom en moet zorgen dat deze op de grond bij de tegenstander landt. Lukt dat niet binnen een bepaalde tijd, dan zal de beschermende bal om de bom klappen en valt die direct naar beneden, wat resulteert in een punt.

Hoops is, zoals de naam misschien al doet vermoeden, een modus gebaseerd op basketbal. Hier moet je je tegenstander oppakken om hem/haar in de basket te gooien voor een aantal punten. Helaas is deze modus beperkt met een maximum van tien punten, dus met minimaal twee punten per goal is een potje snel afgelopen.

Bij 1-on-100 kies je één van de tien personages om de uitdaging aan te gaan om honderd computergestuurde personages te verslaan. De tegenstanders verschijnen steeds in golven van tien stuks. In het begin zal alles helemaal van een leien dakje gaan. De computers doen eigenlijk niks behalve lopen, maar naarmate je vordert zullen ze steeds lastiger worden, wat zorgt voor een heerlijke uitdaging.

Als laatste is er nog de Skillshot, welke naar mijn mening niet heel boeiend is. Je hebt namelijk 60 seconden de tijd om ervoor te zorgen dat jij meer doelwitten kapot mept dan je tegenstander. Ook hier kan je de instellingen niet of nauwelijks aanpassen. Al deze modi zijn zowel online in Party Match als offline in Versus speelbaar.

In Ranked Match zal je het moeten opnemen tegen een andere speler van ongeveer hetzelfde niveau in een strijd voor roem en glorie. Als je wilt vechten tegen vrienden zonder splitscreen, dan is er nog altijd de lokale mulitplayermodus. In al mijn speelsessies, zowel lokaal als online, heb ik nog geen problemen ervaren qua verbinding.

Grafisch is de game zeer indrukwekkend. In singleplayer speel je met 1080p 60fps, en met twee spelers 900p en 60fps. Met drie of vier spelers zakt de framerate naar 30fps. De soepelheid van de game staat boven de beste grafische kwaliteiten en met een game als ARMS moet je daar erg blij mee zijn. Muziektechnisch zit de game goed in elkaar: elk level heeft zijn eigen soundtrack die goed bij de sfeer van de arena past. De muziek zal je echter in het heetst van de strijd niet heel erg opvallen, doordat je te gefocust bent op je tegenstander.

Conclusie

Zoals ik na mijn eerste speelsessie in februari hoopte en verwachtte heeft ARMS enorm veel diepgang, wat de game zelfs met de relatief beperkte hoeveelheid content voor lange tijd erg leuk en boeiend maakt. Het is een spel wat voor iedereen toegankelijk is, niet alleen omdat er zoveel manieren zijn om de game te spelen, maar ook door de zeer uitgebreide moeilijkheidsklasse. De Grand Prix is voor iedereen toegankelijk, van de beginners tot echte pro-spelers. Grafisch ziet de game er top uit en de stijl is weer typisch voor een Nintendo-game. ARMS doet wat mij betreft voor vechtspellen exact wat Splatoon met shooters deed. Het is een game die voor iedereen speelbaar is, maar niet per se op jongeren gefocust. Het enige jammere aan ARMS is dat er redelijk weinig arena’s in zitten en weinig personages. ARMS is misschien wel de Splatoon van de vechtspellen.

+ Diverse moeilijkheidsniveau’s
+ Elk personage speelt anders
+ Gaat niet vervelen
+ Online multiplayer werkt geweldig

–  Weinig arena’s en personages
– De “mini-games” voelen wat bepekt

Cijfer: 8.2